Ik zit in een ziekenhuiskamer die heel hard naar hond ruikt.
De televisie staat op Rad van Fortuin, maar er wordt te hard gepraat om iets te verstaan van Appermont. Het gepraat komt uit de mond van ÈÈn hele dikke man, ÈÈn heel dik meisje dat ook een jongen zou kunnen zijn, een ros klein jongetje dat Kenny blijkt te heten, en de mevrouw die me na twee minuten in elkaars leven toevertrouwt dat ze haar baarmoeder uitgehaald is.

“Vaginaal“, zegt ze, en ze trekt een vies gezicht, dat overloopt van “jeweetwel, via vanonder’.
Ik trek een vies meelevend gezicht terug, en vraag me af of het ros jongetje dit wel moet horen.
“En wij hebben juist zoveel beesten thuis. Mijn vent moet nui voor de beesten zorgen.”
Ik knik.
“Veertien honden, elf katten en acht papegaais!”
Ik veins verbazing, en besef dat ik me de hondengeur dus niet had ingebeeld daarnet. Ik zit er ondertussen zo lang in dat ik het al niet meer ruik.

“Je lijkt op je moeder” zegt de mevrouw.
Ik heb zin om te zeggen dat ik op mijn vader lijk, en mijn broer op mijn moeder, wat waar is, maar daar komt al een andere mededeling mijn richting uitgerold.
“Ze was zenuwachtig, hoor, je moeder. Ze heeft de hele morgen naar vitaya gekeken. Ik kijk ook gern naar vitaya”
De hele dikke man bevestigt dit.
Ik kijk van de lege plek in de kamer naar de deur, en begin me af te vragen waar ze zolang blijft.
“Eejt gezien van rad van fortuin vannoene?” vraagt de dikke man aan de vrouw met de vagina.
“Die ene ad de jackpot, mor ze was eerst de letter vergeten te zeggen. Ee, Aline?”
De dikke jongen knikt.

En dan gaat de deur open, na vijfenveertig minuten wachten.
Er komt een bed binnengerold met een ietwat woozy moeder, die al meteen hard moet lachen met de kapotte stem waarmee ze wil zeggen dat alles goed is. Maar dat ze haar duim niet voelt.

De hele dikke man glimlacht bemoedigend, en raadt dan het woord op tv: stokbroden.
En morgen mag ze waarschijnlijk naar huis.