Het heeft jaren geduurd voor ik ze ¸berhaupt een kans wilde geven. Want Kommil Foo, waren dat niet die vreemde broertjes Walschaerts die in niet nadergenoemde Woestijnvis-programma’s aantraden en daar eigenlijk een beetje het tempo uithaalden? Waren dat niet die half-humoristische sketches die nergens heen gingen, in mijn toen nog zeer jeugdige ogen? Neen, Kommil Foo was niks voor mij.

En toch probeerde tomadde mij te overtuigen van het tegendeel. Hoewel ik besef dat tomadde mijn muzieksmaak wel enigzins kent, en weet waar ik van hou en waar helemaal niet van, was ik ervan overtuigd dat hij met Kommil Foo de bal compleet mis sloeg. Kommil Foo, dat was echt niks voor mij, dus. Na maanden van verwoede pogingen van zijn kant om de wereld van de schoonheid van enkele van hun nummers te overtuigen ben ik uiteindelijk toch gezwicht, en heb ik ÈÈn nummer aan een luistersessie onderworpen. Dat nummer was “Madrid”. Het bleek een wondermooi stukje muziek te zijn met dezelfde stemmen van toen, die plots heel warm en mooi klonken, in plaats van vreemd en een tikje irritant. Een tekst over een verloren liefde en hoe die gevoelens niet altijd snel genoeg weer overgaan. Of toch niet zo snel als je zelf zou willen.

Ik was verkocht, en beluisterde via hun website wat andere nummers. Ik nam ze mee in mijn iPod en in de wagen, en toen was youri ook plots helemaal mee in de hype. De volumeknop ging steevast hoger telkens er in de auto een liedje van Kommil Foo langskwam. En na een paar maanden is het zeer vertrouwd geworden: de autostrade tussen Ieper en Kortrijk, en daar de stemmen van Mich en Raf op. Perfection.

Gisterenavond eindelijk de kans gekregen om ze live aan het werk te zien, en om het met de woorden van Johnny Logan te zeggen: completely blown away! Ik had al heel wat goede recencies gelezen over “Spaak”, en het feit dat ze er de Poelifinario-prijs mee hebben gewonnen in Olland schept natuurlijk verwachtingen, maar hastn: zelden zo genoten van twee uur show als gisteren.

Alles klopte, ik heb gelachen en geknikt, geluisterd en bij momenten zelfs geslikt van ontroering. Als ge dat al amaal kunt!

Bij deze: leve Kommil Foo! Hoe ik daar ooit aan heb durven twijfelen.