“Kunt u even checken of winkelcentrum Alexandrium vandaag open is?” vroeg ik aan de hoteljongen die daar het meeste capabel toe leek. De jongen tokkelde een paar woordjes op de computer (ik gok “openingsuren” en “Alexandrium”) terwijl ik hoopvol in zijn richting staarde. En ja hoor, Alexandrium was vandaag open van 11 tot fijf. Pieh00w!

Eens aan dat Alexandrium aangekomen bleek minder dan een derde van de winkels open, en natuurlijk net dat derde waar we eigenlijk het minste in geÔnteresseerd waren. Met de moed der wanhoop vatten we de terugtocht naar het centrum aan, enkel om te zien dat ook alle andere winkels in Rotterdam gezellig gesloten waren ter ere van Paasmaandag. Niet eens zo erg, want wij hadden nog steeds een hotelkamer met een supergroot bad, een dvd-speler en tons of afleveringen van The Office en Carnivale die we al lang wilden zien. In het ergste geval hadden we zelfs nog The Sopranos mee ook. Dat winkelen, dat zouden we dinsdag wel doen.

U kunt begrijpen dat wij er dinsdag helemaal klaar voor waren. Ondergetekenden hadden ondertussen alle coole winkels in de binnenstad minstens tweemaal in gesloten toestand gezien en konden er blindelings naartoe wandelen. Na het inchecken eerst nog even snel naar het Centraal Station om onze bagage snelsnel in een kluisje te dumpen, en dan: SHOPPING SPREE!8!8!!88!

En daar ging het compleet mis.
Toen we onze eurocentjes wilden bovenhalen om de drie euro twintig huurgeld voor het kluisje te betalen viel ons oog op een onheilspellend bordje.

“Enkel pinpas of chipknip” stond er op het hypermoderne kluisje dat leek weggelopen uit Back to the Future II. En wij hadden helemaal geen pinpas of chipknip, zo bleek nadat we al onze kaarten in de gleuf hadden laten verdwijnen, inclusief mijn klantenkaart van de Ici Paris XL. Naast ons twee verwarde Japanners die ook al geen pinpas of chipknip in hun bezit hadden. Ik voelde de bui al hangen.

“Mevrouw”, sprak ik tot een spoorwegmevrouw,“Ik heb een pinpas/chipknip nodig voor de kluisjes, maar ik ben een Belg. Ik heb helemaal geen pinpas/chipknip”.
De spoorwegmevrouw knikte.
“Kaik.” zei de mevrouw. “Ik vinnet self oowk reujze oneerluk, maar buitenlanders moeten een chipknip koowpe in het wisselkentoor. Die kost twintig euroows, maar u kunt er gelukkig wel meej betalluh in de kroeg of de winkels in de stad.” De spoorwegmevrouw wees ons schouderophalend de wisselbalie aan, en toen ging het pas echt mis.

Wij wilden basically enkel onze bagage in een kluisje steken, maar moesten daarvoor een zwaardere procedure ondergaan dan de gemiddelde shoebomber die een land in wil. Een half uur later stonden wij namelijk nog steeds in het kokend hete wisselkantoor tussen malafide Russen en Albanezen die louche zaakjes probeerden te doen in onze shoppingtijd. Toen we er uiteindelijk in slaagden om een chipknipkaartje te bemachtigen (dat we betaalden met ons laatste kleingeld), ons kluisje te vullen met onze bagage en de stad in te trekken stonden we zo aggressief tegenover Nederlanders als maar kon wezen, en was de helft van onze winkeldag aan ons voorbij gegaan.

Wat volgde was een lilith die in ELKE winkel werd uitgelachen toen ze vroeg of zij toevallig chipknipkaartjes aanvaarden. “NEEJ, wel pinnen, niet chippen!”, zo was het devies. Geweldig was dat: ik had een klotechipknip van 20 euro (achthonderd frank! veertig gulden!) op zak waarvoor we meer dan een half uur in de rij hadden gestaan, geen geld meer, en half Nederland die zo maar eventjes de draak met mij stak omwille van de stomme chipknipval waarin de domme Belg gelopen was. Blikjesautomaten werken niet met chipknip. Kroketje uit de muur weigert chipknip. Krantenwinkels hebben nog nooit van chipknip gehoord. Waarvoor dient die kut-chipknip dan, in de naam van god?!

Wie het mij kan vertellen mag er eentje komen halen van wel zestien euro en tachtig cent.