Vergeet temptation island.
Een oud huis kopen en dat verbouwen, dat noem ik pas de ultieme relatietest.
Een oud huis kopen en dat verbouwen terwijl een rondborstige blondine met haar gemanicuurde handen in je lief zijn zwembroek zit buiten beschouwing gelaten. Dat moet helemaal erg zijn, denk ik.

Youri en ik hebben de laatste maanden in elk geval een serieus zaagje gespannen tegen elkaar.

Meestal ’s avonds in bed na alweer een dag waarop het leek alsof ons huis voor altijd een totale mess zou blijven, en ik vond dat dat kwam doordat zijn planning niet concreet genoeg was en hij dan weer vond dat ik het dan misschien beter zelf kon doen. En ik vond dat hij het me dan moest zeggen als hij het zelf niet meer aankon, in plaats van te zwijgen. En hij dan weer zei dat ik toch niet niet wilde luisteren als het gesprek over elektriciteit of buizen ging! En dat was waar ook! Wat interesseren mij buizen?! Buizen waren zijn ding. Ik heb compleet geen geduld voor details als buizen.

Of toen ik me al vier weken afvroeg wanneer ze nu eindelijk eigenlijk feitelijk de badkamer zouden installeren. Hij vond dat we eerst alle putjes in de muren moesten dichten zodat die konden drogen terwijl we de badkamer installeerden. En net die putjes interesseerden mij geen reet zolang ik geen badkamer had in plaats van een vuil onbruikbaar kamertje in een hoek van het huis. Het was trouwens geen huis, het was een ruÔne! En dat was zijn schuld, met zijn vage onconcrete plannen altijd, en altijd alles willen veranderen terwijl we het misschien beter hadden gelaten zoals het was. Oud en marginaal, dat wel, maar tenminste niet compleet naar de vaantjes.

In “The Block” hadden ze een korte Mexicaan named Sanchez om al hun frustraties op af te reageren.
Wij moesten tegen elkaar roepen dat we lilith van Ieper waren en als gij niet rap zwijgt krijgt ge een toek op uw bakkes zulle vriend!

Toen ons overzicht met de noorderzon was verdwenen, niemand kwam op het moment dat ze moesten komen en ik alleen nog maar zin had om ermee te stoppen snotterde ik een kwartiertje all over Youri’s t-shirt in de hoop dat dat ervoor zou zorgen dat ik mijn hoofd zou opheffen en ons huis er zou uitzien als een huis. Maar toen ik mijn hoofd omhoog bewoog zag ik enkel een betonnen vloer vol lelijke kabels en afgeknipte elektriciteitsdraden, en dat overgoten met een walmpje stof. Als ik naar buiten wilde kijken moest ik dat doen door gebarsten ramen. Ik was triest en kwaad, en dat is best een lastige combinatie, vermoed ik van mezelf. En dan heeft de persoon die zich het dichtste in mijn omgeving bevindt het serieus zweten, ze maat.

Alles was mis, het was al mei en er was nog steeds geen eigen huis, noch plek onder de zon.

Maar kijk nu!

We zijn er ineens bijna.
Chapeman is boven water gekomen, onze loodgieter en glazenmaker staan op de planning voor volgende week, en dan staat er in grote letters “VERHUIS?” in mijn Google Calendar. Ik durf het nog niet met volle zekerheid zeggen, maar het zou wel eens kunnen dat ondergetekende binnenkort blogt vanuit een hip gerenoveerd eigen stekje met tuintje.

En ik denk dat het wel goed zit, want ik vind dat mijn leaf dat allemaal geweldig goed heeft gedaan. Nu nog kinders kopen.