Take it from me: alle romantische verhalen over met je liefje een bouwvallig huisje kopen en dat gezellig verbouwen terwijl je malkander liefdevol met likjes verf bespat zijn uitgevonden door mensen die nog geen verbouwing zouden herkennen als er ÈÈn voor hun neus stond. Het zijn vuile trucjes die gestimuleerd worden door makelaars en fabrikanten van verfborstels om zoveel mogelijk bouwvallige huisjes te verkopen, en meer ook niet. Als ik van u was zou ik de raad van iemand die er al van in september in zit niet al te vluchtig in de wind slaan: verbouwen, dat steekt bij momenten serieus tegen.

Je mag immers nog overlopend van de goede bedoelingen aan een hele resem werken beginnen, steevast bots je op de ondoordringbare muur die “werkmannen from hell” heet. Het betreft een zeer apart soort muur waar je in je leven beter niet al te veel mee in contact komt wil je niet razendsnel oud worden. Stuk voor stuk zien de werkmannen from hell eruit alsof ze de laatste jaren in een afgelegen bos tussen de wolven hebben doorgebracht en hun communicatieve vaardigheden zijn daar dan ook naar: verder dan wat akelig gebrom, gefrons en geknik komt een gemiddelde werkman doorgaans niet. Je schrikt je dan ook compleet rot als ze tijdens het werk onverstoord en loeihard meezingen met Marco Borsato, articulerend en al.

Ze hebben allemaal een gsm the size of a wheel aan hun broeksriem hangen, en toch slagen bouwvakkers erin om dagen van de aardbol te verdwijnen op momenten dat ze normaal gezien in je huis aan het werk hadden moeten zijn. Geen werkman die dat vreemd vindt van zichzelf. Als het beetje planning dat er was compleet in rook is opgegaan duiken ze plots doodleuk weer op met de binnensmondse boodschap dat ze vandaag, drie weken na de beloofde datum, langskomen. Jammer genoeg staat er die dag al een andere grommende werkman in je huis die ook al twee weken te laat is, en aangezien werkman ÈÈn enkel NU en NU alleen je naam op de planning heeft staan verdwijnt hij opnieuw naar zijn donkere bos. De volgende keer dat je een teken van leven van de werkman zult krijgen zal drie weken later zijn, als je je met de moed der wanhoop zit af te vragen hoe het komt dat je huis nog steeds niet te onderscheiden is van een stofferige krater uit W.O.I.

Op dit moment zit onze chapper al een dag of vier in het bos, is onze loodgieter van de ene dag op de andere gestopt met werken wegens rugpijn, en heb ik tonnen andere fijne anekdotes die ik zeker eens aan mijn kleinkinderen moet vertellen voor ze het in hun hoofd steken om een huis te gaan verbouwen.

Ik durf wedden dat we er later zo hard mee gaan kunnen lachen dat een dodelijke asthma-aanval onvermijdelijk zal zijn.