Een paar maanden geleden was ik helemaal in de war aangaande de toekomst van mijn haar.

Het was een moeilijke, beenharde periode waarin keuzes gemaakt moesten worden. En snel, want haar groeit voor je het weet en als je dan net liever kort had gehad dan ben je eigenlijk al verloren. Youri vond dat ik het maar eens moest laten groeien, mijn haar, want in al die tijd dat we samen waren had ik nog nooit lang haar gehad, en hij vond dat ik er leuk uitzag op oude foto’s waarop ik net wel erg lang haar had. Ik vond dat nogal een pedofiele gedachte, want lang haar is voor kleine meisjes of oude tovenaars, niet voor volwassen carriËrevrouwen met een missie.

Maar goed, de liefde van de man gaat door de haarwortel en ik besloot om een effort te doen en het voor de grap nog eens te laten groeien. EÈn probleem: ik haat lang haar. Eens mijn haar begint te groeien doe ik er niks meer mee behalve het laten groeien, eigenlijk. Ik heb zodanig veel haar dat het meer dan een dag duurt voor het volledig droog is, en ik ben te lui om een haardroger boven te halen want daarmee duurt het nog een uur voor de vochtigheidsgraad enigzins is gedaald. Als ik lang haar heb ga ik ook nooit naar de kapper omdat hij het dan weer korter maakt, en dat past niet in mijn concept van laten groeien. Resultaat: na een tijd is mijn haar zodanig dik en vormeloos dat ik het constant in een staart doe om het maar niet in mijn weg te laten hangen. Als het niet zo goofy zou zijn, ik zou het wegmoffelen onder een klakke van de Chicago Bulls.

Een paar weken geleden was ik dat hele spelletje zodanig beu dat ik geen andere optie zag dan het weer te laten afknippen. Maar toen dacht ik: stel dat ik een massa kilo’s afval, zou het dan niet geweldig zijn om daar van dat fantastisch lang haar bij te hebben? Het antwoord was ja. En ik had al lang haar, nu enkel nog fantastisch. Zo kwam het dat ik op een blauwe woensdag bij een oude kapper terechtkwam (de eerste die ik had kunnen vinden na mijn ingeving) die mij helemaal begreep, zijn job fantastisch goed kende en mij liet beloven dat ik vanaf dat moment op regelmatige basis bij hem langs zou gaan. Zo en alleen zo zou ik van mijn lang haar gaan houden, want lang haar moet je regelmatig in model knippen, aldus de oude wijze kapper.

En kijk, ik ben zowaar na jaren weer eens gelukkig met mijn lang haar.
Er zit een leuk kleur in, het valt niet als een pudding in elkaar en ik draag het meer los dan ever.
En het beste van al: voor volgende week staat er “KAPPER!!!!” in mijn agenda, en dat is dan nog maar zes weken geleden. Waarmee ik mijn gemiddelde van ÈÈn keer op een jaar zowaar optrek naar ongeziene hoogtes en een toekomst als PantËne-ambassadrice zou kunnen ambiÎren ware het niet dat mijn billen nog steeds even dik zijn als mijn haar.

Misschien toch eerst eens naar Dove bellen.

De kogel is door de kerk: wij gaan dit jaar niet op vakantie.

U denkt waarschijnlijk: tuurlijk gaan ze niet op vakantie, ze hebben net een huis gekocht en verbouwd, die rakkers. Maar laat ik hier even zeer duidelijk over zijn: nooit van zijn leven zou een huis verbouwen ons van een vakantie kunnen afhouden. Ik verbouw nog liever maar de helft van het huis dan dat ik niet op reis kan gaan, eerlijk gezegd. En dit jaar was een vakantie meer dan verdiend, als je bedenkt dat elk weekend in verbouwingen en kruiwagens met platte banden is opgegaan. Het heeft ook niks met mijn operatie te maken, en ook niet met het feit dat mijn werkgever mij heeft buitengebonjourd omdat ik niet in Oost-Vlaanderen wilde gaan part-timen, neen zelfs dat niet.

Het enige dat ons er van kan weerhouden om dit jaar richting Lissabon te trekken (want dat was het initiÎle plan) is het vooruitzicht op een nog grotere reis volgend jaar. Echt een knaller van een reis, die ons veel geld zal kosten maar waar we eigenlijk al wel een tijdje tegenaan zitten te dromen. “Florida”, zeggen we dan tegen elkaar en we zuchten zo ostentatief dat we weten dat het het waard zal zijn, een jaar wachten met op vakantie gaan. Ook al weten we dat de kans groot is dat onze auto het tegen dan begeeft en we als ons opgespaarde geld daaraan zullen moeten uitgeven, haha! Toch gaan we naar Florida volgend jaar. Dan wordt het maar elke dag dertig kilometer fietsen naar het werk, en dertig kilometer terug.

In the mean time ben ik op zoek naar positieve punten wat thuisblijven betreft.
Ik heb al:

• geen wachtrijen trotseren in Zaventem
• niet paniekerig moeten doen omdat ik zeker ben dat ik iets ben vergeten, maar WAT?!!
• geen turbulentie
• belgische zomers
• geen hartverscheurende taferelen aan het ontbijtbuffet wegens te kleine bordjes en te veel lekkers

En u, blijft u ook thuis?
(of kunt u op zijn minst even faken?)

Het is vandaag een week geleden dat ik uit het ziekenhuis ben weggevlucht en met Youri ons nieuwste huisje ben gaan bewonen. Tijd voor een evaluatie! (ik had er foto’s willen bijzetten, ware het niet dat ons foto-kabeltje onvindbaar ligt te wezen in een verhuisdoos…)

Het eerste wat ons opviel is dat het echt een groot huis is. Als Youri in de kelder zit en ik op zolder dan duurt het ages voor we elkaar terugvinden. Dat was nooit het geval in ons appartement, waar we altijd in elkaar’s face zaten. Grote huizen zijn oke, volgens ons.

Ik ben compleet weg van onze master bedroom, die ook al een stuk groter is dan onze vorige. Ik had een beetje gevreesd dat de knalrode muur ervoor zou zorgen dat ik elke nacht met bloeddoorlopen ogen onder mijn kussen zou duiken, maar niks is minder waar. Het rood maakt de kamer zelfs zeer gezellig en cosy, en samen met de authentieke houten vloer is het bijna niet echt. Jammer dat ik elke nacht door dertig muggen word leeggezogen de laatste nachten, of ik zou compleet euforisch doen over hoe de slaapkamer (en meteen ook de enige zo goed als afgewerkte kamer van het huis) eruitziet.

De rest van het huis zit compleet in de fase “nog niet helemaal klaar”. Dat heeft te maken met het feit dat de meeste dingen nog in dozen zitten, ik geen dozen mag heffen wil ik het risico niet lopen dat mijn darmen uit mijn wondjes worden geslingerd, en Youri het zodanig druk heeft met duizend en ÈÈn klusjes dat de arme jongen maar half weet waar zijn hoofd staat. Resultaat: onuitgepakte dozen die ons van everywhere aangrijnzen met hun kartonnen tandjes, rondslingerende houten planken die rekken zullen vormen in onze onafgewerkte keuken, en heel veel werk voor de boeg.

Het is nog maar een week, maar ik denk toch dat ik hier graag woon. Ik vind het geweldig dat ik na amper tien minuutjes wandelen op de Grote Markt van Ieper sta. Ik ben nog steeds smoorverliefd op mijn tuintje, ook al wordt het overwoekerd door onkruid, slakken en bijen. Het is hier een stuk rustiger dan ik had gevreesd, en als het helemaal afgewerkt zal zijn (in 2018) zal het redelijk deftig roeleren, dat zie je nu al. Geen vleugje incontinentieluier te bekennen in de wijde omgeving. En we hebben digitale televisie, draadloos internet en vreemde aansluitingen overal waarvan ik de functie alleen maar kan vermoeden. Rock on!

Volgende week komt Bill terug na een vakantie bij mijn oudjes die meer dan twee maanden heeft geduurd. Ik bereid me alvast voor op veel verward gejank en gezaag en meer haar in mijn interieur dan op de kat zelf. Dat wordt fun, hoi hoi!