Ik heb maag- en urinesondes overleefd, en ik kan u verzekeren dat vooral het verwijderen van de eerste sonde niet bepaald een herinnering is voor rond het haardvuur met een pak pringles in de aanslag. Ik heb kleine schuurwondes aan mijn rug en nek door bij uitermate hoge temperaturen pogingen te doen om mij te verleggen zonder de wondjes aan mijn buik open te rijten. Ik ben kotsmisselijk en kortademig geweest doordat een verpleegster mij veel te snel rechtop heeft laten zitten in een ziekenhuisstoel. Ik heb in vijf nachten hooguit vier uur geslapen, wat een absoluut dieptepunt in mijn relatie met Morpheus was: zelfs op het folkfestival van Dranouter sliep ik meer.

Bovenstaande ongemakken vielen allemaal nog mee in vergelijking met mijn encounters met twee vrouwen van middelbare leeftijd die mij in de loop van vijf dagen als roommate werden toegewezen. Als er ÈÈn reden was dat ik op dag vijf overwoog om uit het raam van de vierde verdieping te springen, dan gaan alle credits naar hen.

De eerste dag van opname maakte ik kennis met L., een praatziek mens van 74 dat geopereerd was aan een navelbreuk. Naar eigen zeggen was ze content dat die “knurfte” eindelijk weg was, waarop ze meermaals blazend over haar navelstreek wreef alsof ik zo beter zou snappen wat een knurfte was all about. Het was een mooi begin van een relatie waarvoor ik binnen enkele maanden waarschijnlijk in therapie zal moeten gaan.

Het probleem met oudere vrouwen is dat ze geen seconde kunnen zwijgen. Dat komt doordat ze luidop denken, en van omstaanders verwachten dat zij luidop met hen meegaan in dat warrige denktreintje. Ik ben meer iemand die veel denkt, en in vergelijking met oudere vrouwen immens weinig zegt. Het verschil is dat ik enige vorm van kwaliteitscontrole uitvoer op mijn woorden, en L. dus niet. Als een gemiddeld vrouw zevenduizend woorden op een dag zegt, dan trok L. het nationaal gemiddelde al omhoog enkel met de meldingen van dingen waar ze niet meer tegenkon na haar twee hartaanvallen. (parfum, lawaai, kinderen, het geritsel van kranten, televisie, dieetvoeding, warmte, koude, zeep, bezoekers, geen bezoekers, die verpleegster wel maar de andere niet, ziekenhuisbrood, …)

Hoewel ze beweerde niet tegen lawaai te kunnen heeft ze vier dagen tegen me aangetetterd als een mitraillette die afging. Ik ben niet zo’n smalltalker als ik net mijn maag heb laten halveren, en dus kreeg ik constant uitingen van medelijden op mijn bord: “Je bent niet in je haak, hÈ, Kellytjen. Ik zie dadde. Ik zie dat rap, zo’n dingn. Gij wilt dat niet gewet’n en, maar ik zien dadde.” Binnensmonds riep ik alle vloeken die ik kende op L. af, in de hoop dat ze eindelijk eens drie seconden zou stoppen met babbelen. Het heeft niet mogen zijn, en toen ze op mijn vierde ziekenhuisdag uit het ziekenhuis ontslagen werd en er zowaar bijna een emotioneel moment van probeerde te maken (“achter vier doagn zijde toch al een beetse an malkander gehecht hÈ kellytjen”) was ik zo blij dat ik wel kon huilen. Rust, allesoverheersende rust!

Twee uur later zwaaide een ambulancier de kamerdeur open om een bed binnen te rijden waarop de zeer hardhorige B. lag, een meer dan waardige opvolger voor L. Even oud, ook een navelbreuk, even babbelziek maar tien keer geschifter. Na amper twee uur in dezelfde kamer begon ik L. bijna al te missen. Als kiespijn, MOEWAHAHA! (6)

Nog meer dan L. was B. compleet geobsedeerd door het laten van winden. Nog zoiets: blijkbaar bestaat er een regel dat alle elementaire beleefdheid wegvalt eens de ziekenhuisgrens binnen, zodat iedereen zomaar mag beginnen keiharde scheten laten in het bijzijn van anderen, en dagen mag vullen met erover te vertellen. B. was bij haar vorige ziekenhuisopname drie dagen langer moeten blijven omdat ze geen “winden kon maken”, en dus probeerde ze de komende anderhalve dag in mijn gezelschap te ruften alsof haar leven ervan af hing. En het spijt mij stijf, maar op vragen als “Ej gij al vele wienden kun’n loat’n?” kan ik niet anders dan gedegouteerd staren. Ik ben een vrouw, ik laat geen winden. En als ik er al zou laten zou ik zeker geen behoefte hebben om erover te praten met iemand die geen andere ambitie in het leven heeft dan de grootste, knallendste wind te laten het moment dat de verpleegsters binnenkomen met het middagmaal, om toch maar naar huis te mogen gaan.

Ook fijn: hoe B. van mijn laatste ziekenhuisnacht een hel heeft gemaakt door enkel te willen slapen met het TL-licht aan en om de vijf minuten luid te roepen “IS DAD EEN MACHINE DIE BUIT’N AANSLAAT?!!!” *lilith schrikt zich een aap* “IK GELOVE DAT REGENT!!!” *hartstilstand nummer twee* “IK EN BIJNA EEN WINDE KUN’N LOSN!!!” *begraaft hoofd in kussens en hoopt op verlossing die nooit gekomen is*

Een verzoening tussen mij en de bejaardencommunity is enkel nog mogelijk als ze mij al hun geld geven. En zelfs dan vrees ik er immens hard voor.