Vandaag zal de geschiedenis ingaan als de tweede dag in teenslipper hell.

Ik had mezelf een week gegund om van het braderietrauma te bekomen, en in die week heb ik compleet in de boosheid volhard en gesloten schoenen gedragen. Met warme zwetende voeten riep ik meermaals “eat this, kloteteenslippers van mijn voeten” naar de maan. Het was een mooie week zonder blaren of opengereten teentjes, en toch snakten mijn voeten naar frivole openheid en zon op mijn tenen. Daar moest na een week iets aan gedaan worden. Ik nam mijn missie serieus en trok vandaag richting schoenwinkels op zoek naar iets draagbaars, zomers en vooral draagbaars, en dus geen teenslipper. Aja.

Ik heb veel schoenen gevonden die ik leuk vond, maar allemaal waren het potverdrietjes teenslippers. Ik heb een compleet idiote obsessie met teenslippers. Mijn hart schreeuwt “jaaaaaah” maar mijn hoofd zegt “neen”. Het is als samenblijven met de man die je elke avond tot moes klopt: ik weet dat teenslippers slecht voor me zijn, en toch heb ik ze nodig, en dan vooral die fantastische met drie bloemetjes op die ik vandaag in een etalage spotte.

Mijn hoofd heeft het een beetje gehaald van mijn hart.
In plaats van de schoenwinkel stapte ik een apotheek binnen en ik kocht er “compeed”-pleisters tegen blaren. De deal was dat ik eerst mijn oude teenslippers nog een kans zou geven, en als mijn voeten het trauma te boven zouden zijn zou ik die compleet fantastische bloemekesslippers kopen. Klinkt goed, non?

Bij wijze van klein testje legde ik een compeed tussen mijn tenen en droeg ik mijn teenslippers toen Youri en ik net te voet een terrasje gingen plegen. Het ging goed, man! Het ging geweldig! Ik voelde geen zweempje zeer tussen mijn tenen, dankzij de pleisters. Maar halverwege de tocht kon ik niet langer ontkennen dat de onderkant van mijn voeten compleet in brand stond van de wrijving. En pijn dat dat deed! Met blaren en alles! Aaaaargh. Bij elke stap zetten de kloteslippers hun tandjes in mijn voetzolen, en om een lang verhaal kort te maken: het ging niet meer.

Heb ik even geluk dat ik een voorziend lief heb die het vorige trauma ook maar half te boven is gekomen, want Youri diepte zo maar eventjes mijn oude vertrouwde baskets op uit zijn rugzak, en zo zijn we toch nog zonder al te grote brokken thuisgeraakt. Ik mank me te pletter op dit moment, maar met de teentjes alles oke! Ik hoop van harte dat ik op schema zit.