Ik heb oorbellen gekocht.
Geen kleine subtiele steentjes, maar hangers. Geen gouden hangertjes van zeventigduizend frank, maar ÈÈn paar zwarte plastieken sterren, en ÈÈn paar witte plastieken bloemen. De dingen waren leuk genoeg om een twaalfjarige periode zonder hangende oorbellen te doorbreken met ÈÈn genadeslag. Ik moet alleen nog even mijn naturel terugvinden wat het draaien van mijn hoofd met hangende oorbellen betreft, maar ook dat komt ÈÈn dezer dagen vast goed.
Jaren geleden, meerbepaald in het derde leerjaar, draaide zo goed als mijn hele bestaan een dikke week rond hangende oorbellen. Klasgenootje Gwendy had aan het begin van de week de klas betreden met de meest gigantische bellen aan haar oren, en het enige dat wij, meisjes van acht, vanaf dat moment nog konden denken was: “Ik wil ook zo’n oorbellen die zij heeft”. Het was eind de jaren tachtig, en de oorbellen waren er dan ook naar: houten cirkels met een gat in het midden, beschilderd met blauwe verf, en ergens daarop een papegaai en heel wat verschillende fruitsoorten als kersen en banaan. (het zijn niet de oorbellen op de foto, maar my oh my, herinnert u zich deze nog?)
De oorbellen kwamen van het lokale snoepwinkeltje op de hoek, en Bea van het snoepwinkeltje wist niet wat haar overkwam toen haar business plots overrompeld werd door achtjarige meisjes die ook van die blauwe oorbellen met bananen wilden. Ze kostten iets van een honderd frank per paar, en het kostte mij dan weer heel wat gezaag om ze van mijn ouders te krijgen. Toen ik ze uiteindelijk ging halen was ik de koning te rijk: ik had net als wel negen andere klasgenootjes papegaaienoorbellen, maat! Onze speelplaats leek wel die scËne uit Koko Flanel, zonder jasjes en met papegaaien. Plus dat wij er allemaal uitzagen als kindhoeren. Maar wij vonden dat niet erg, integendeel, wij vonden dat tof!
Er was eigenlijk maar ÈÈn nadeel aan de oorbellen: het waren knijpers, geen stekers. En hout is een zware stofatie voor achtjarige oorlelletjes, ik kan het u verzekeren. We hebben het met zijn allen een goede week volgehouden om onze oortjes te laten platvermassacreren voor de schoonheid, en toen hebben we de houten cirkels massaal ingewisseld voor plakkerige gelkuiven die na ÈÈn uur al de strijd met de zwaartekracht verloren. Ook schone tijden gepasseerd, die keer.
Die op de foto had ik ook.
1988.
Die op de foto heb ik een keer aan mijn moeder cadeau gedaan toen ik acht was… (gekocht als souvenir toen ik met de bomma op vakantie was in Benidorm – haha) Ze heeft ze wel gedragen, maar ik weet niet of ze dat deed om mij een plezier te doen of omdat ze ze toen wel mooi vond. Eens vragen, sÈ!
Die op de foto had ik ook, maar in heel andere kleuren. En pas heel laat, wegens pas gaatjes geprikt in 1993 ofzo. Ik weet niet eens meer hoe ik aan die papegaaien kwam, maar ik weet wel dat het was omdat ik ze nooit mocht hebben voordien en ik ze eindelijk kon kopen – en bijna nooit gedragen heb!
Yep, nu ik erover nadenk heb ik die waarschijnlijk ook gehad. En als ik het niet was was het zeker mijn vriendin.
Heeft iemand enig idee waarom?
Was er een bekende serie op tv met papegaaien ofzo? :/
*schaart zich bij de rest van de commentators*
Die op de foto, ik had die ook! Ik denk dat iedereen die geboren is tussen pakweg 1975 en 1985 en van het vrouwelijk geslacht is die dingen wel in haar oren heeft gehad.
Oh my! It all comes back to me now :-)… ik had toen ik twaalf was van die grote houten fluo-gele “ringels”. Die zijn echt niet voor herhaling vatbaar.
en van die plastieken in alle fluo-kleuren possible… those were the days voor mijn oortjes!
Blah, ik kon zo’n dingen niet dragen :(
Allergische reactie op alles dat niet van zilver of goud is (ja ik ben een duur kind, haha ;)
Maar die sterren, die zijn chique!!
En die papegaaien… ahum, die had ik ook! ;-)
*steekt vinger op* Ik had ze niet! Maar een heleboel van mijn toenmalige klasgenootjes hadden ze wel… Ik was toen nog meer in mijn paardenfase, met hoefijzerknopjes in mijn oor etc.. ;)
*Joins the papagaaien club* Ik herinner me nog dat ik de volle 5 minuten heb staan zagen aan het marktkraampje tot mijn ma ze me wou kopen. Achteraf begrijp ik waarom er zoveel overtuigingskracht nodig was. :-s Fluo paarse ringen had ik ook. Ondertussen zijn mijn oren al ongeveer 6 jaar belvrij, en denk niet dat dat snel gaat veranderen. Ik ben gewoon geen sieraden meisje denk ik.
Ik heb ze nog steeds!! :p