“We hebben een twee. Wat doen we daar mee? Maken we daar twintig van?”
“Jaja Walter, twintig!”
“En willen we nog een dobbelsteen?”
“Jaja, jaja. Laat maar komen Grietje!”
WOOHEI!
“Een vijf! Het is een vijf!”
“Ik ga stoppen Walter.”
Waarmee ik wil zeggen, lilith wordt vandaag vijfentwintig en dat mag de wereld geweten hebben.
Gelukkige verjaardag, Biebie!
Youri
Update: heel erg bedankt voor alle wensen en kaartjes, mijn picturemate, de scrapbookpakketten, het scrapbookboek, de opbergdingetjes voor in mijn scrapbookkamer en de knalroze bubblegum-bureaustoel, ook al voor in de scrapbookkamer. Jullie zijn te goed. :)
Nagedacht over wat ik deze avond eens zou eten: minstens een paar uur
De laatste weken hebben meerdere mensen mij via mail of deze website vragen gesteld over scrapbooken, en dus lijkt het mij geen slecht idee om die vragen hier gewoon compleet in het openbaar te beantwoorden, en van de gelegenheid gebruik te maken om nog eens een guide te maken. Wie geen enkele ambitie heeft om iets bij te leren over foto-albums versieren mag nu al stoppen met lezen. Het is het niet waard. Deze post is bedoeld voor mensen die er wel zin in hebben. 
Terwijl de helft van ons inkomen in juli nog opging aan gekoelde drankjes, exotisch fruit en barbequehapjes moet ik mezelf tegenhouden om de laatste weken niet te beginnen snakken naar mandarijnen, koppen warme soep en hutsepot. Ik hou mezelf voor dat het weer wel weer beter wordt, het is per slot van rekening nog maar midden augustus, maar misschien wil ik wel niet dat het beter wordt. Misschien ben ik in mijn hart al wel klaar voor herfst. 
Juicht allen, want mijn lichaam is er op de valreep nog in geslaagd om mij te geven waar ik al een paar weken naar snak: een gewichtsverlies van exact vijftien kilogram. Ik vind het nog steeds ellendig traag, om eerlijk te zijn. Als ik naar mezelf kijk in de spiegel dan zie ik wel een verschil, maar ik ben natuurlijk nog steeds gewoon dik. Komt daar dan nog eens bij dat ik op sommige plaatsen sneller vermager dan op andere, waardoor ik aan mijn heupen plots een inkeping heb die tien centimeter verder weer verandert in een ronding. Met kleren aan is er niets van te merken, maar ik kan wel uren naar het lachertje kijken dat mijn naakte lichaam aan het worden is. En het zal er hopelijk de komende maanden niet op verbeteren. 
Overgelukkig liep ik gisteren de Auchan uit met een grote doos in mijn armen. Met een smile die makkelijk van oor tot oor ging legde ik de doos op de achterbank van de auto, en verdrukte ik de gedachte om er even over te strelen. In de doos niets minder dan mijn zelfuitgeroepen verjaardagscadeautje: de Epson Picturemate 500. 
Meestal doet televisie mij niet bijster veel meer, maar als er ÈÈn televisie-onderdeel is waar ik compleet van door het lint dreig te gaan is het de “huis aan huis”-kok in “Duizend zonnen en garnalen” wel. Voor wie het nog niet heeft gezien: het concept is dat een kok bij een gewone medemens aanbelt en iets maakt met de voedingsmiddelen die hij in de koelkast aantreft. Leuk idee, tot zover geen enkel probleem, en ik hou dan ook nog eens van kookprogramma’s dus ik ben de potentiÎle doelgroep. Ware het niet dat het onderdeel complete bedriegerij is, en het er zo vingerdik opligt dat ik er niet naar kan kijken zonder op een bepaald moment te overwegen om mijn hoofd tegen de muur te slaan, ik zou het waarschijnlijk nog graag zien ook. 
Et voila, het is weer zover.