Sinds gisteren ben ik weer aan het werk.
Aangezien zo goed als al mijn journalistieke activiteiten zich thuis achter mijn macbook afspelen en Youri nog verlof heeft tot maandag regel ik het zo’n beetje dat het voelt alsof ik een beetje verlof heb en toch een beetje werk. Het komt erop neer dat ik om half acht ’s morgens uit ons bed sneak om in alle stilte een paar artikels te typen voor hij rond een uur of tien uit datzelfde bed komt gerold. Dan ontbijten we, waarna ik weer artikels begin te typen. De afspraak is dat ik werk tot rond de middag, en daarna weer met verlof ga tot de volgende morgen. Vanaf de middag sta ik helemaal ter beschikking van mijn liefste en zijn te gekke plannetjes.
Het probleem is dat ik vaak nogal moeilijk uit mijn kot te krijgen ben. Eens ik ergens ben aangekomen ben ik de gelukkigste mens van de wereld, maar voor iemand me zover krijgt om effectief te vertrekken moet die zich door een bos van flauwe excuses worstelen. Ik heb geen idee hoe dat komt. Op een doordeweekse verlofdag heb ik weinig problemen met gezellig thuis blijven en een boekje lezen, een beetje surfen, wat receptjes voor pestopastasalade (wat bieden jullie er zo voor?) in mijn splinternieuwe en fantastische macgourmet-software tokkelen, een uurtje scrappen en dan nog een boekje lezen. Ik ben daar nogal gemakkelijk in. Dank aan god dat hij mij samenbracht met de immer trippende Youri, of ik maakte zoveel mee als de bewoners van huize winterrust in Vlamertinge. En dat is een rusthuis, geen te gekke Club Med, voor de zekerheid.
Voor Youri staat vakantie gelijk aan veel doen en daarbij het halve land afhotsen, en dus zou het deze namiddag een tripje naar Brugge worden. Ik vind Brugge oke, ik heb alleen problemen met het feit dat je eerst een heel eind moet rijden voor je er bent, en daarna een heel eind terug voor je er niet meer bent. En ik moet niet eens zelf rijden, ik moet enkel in de passagierszetel zitten wachten tot we er zijn. Of spannender nog: tot er een zelfmoordvogel door onze voorruit komt gevlogen. En dat moment kan niet meer ver weg zijn, ik zweer het u. But hey, toen we deze namiddag uiteindelijk na een leuke wandeling met leuke winkels en een leuk restaurantje in het leuke Brugge in de gietende regen richting parking aan het hollen waren kon ik niet anders dan toegeven dat het geestig was geweest en alles.
Toen ik daarnet aan mijn moeder vertelde dat we voor een uurtje of drie naar Brugge geweest waren keek ze me aan alsof ik net gezegd had dat ik achter een zak aardappelen was gefietst naar Bombay. Dat hele eind rijden, zomaar, voor Brugge?! Dat we dat zagen zitten, zo.
Het was een geruststelling om te horen dat ik geen extreem luie tripper ben, maar het resultaat van een hardnekkig huismus-gen dat niet van plan is om zich eerstdaags door de ruit van een trippend koppeltje te boren. *neuriet the circle of life*
Toen ik onlangs ff op en af ging naar Reims voor een uur of twee, heb ik dat wijselijk aan niemand kenbaar gemaakt, omdat ze me anders zot verklaren.
Maar ik kan me wel vinden in jouw stukje :)
Ahum… Ieper – Brugge Ligt dat niet opdezelfde provincie of vergis ik me nu zo erg?
Wij maken wel tripjes naar de kust voor enkele uurtjes om gewoon even uit te waaien op de dijk en een warme chocomelk te gaan drinken (wel meer in’t laagseizoen anders zou het file aspect niet te doen zijn)
en wij zitten gesetteld in de provincie antwerpen.
btw Brugge schoon stad nog veel geweest, maar ventjes grootouders zijn daar woonachtig, enige probleem aan brugge vind ik dan toch parking vinden
Lilith, jij bent het perfecte voorbeeld van hoe ik de dingen zou willen beleven.
Lang leve de dagtripperij!
Vorig jaar ben ik met m’n allerliefste naar de zee gereden om naar de zonsondergang te gaan kijken (hooguit een halfuurtje dus). Dat vond ze heel romantisch (hoera voor mij).
We wonen in de zuiderkempen, dus dat is best een tripje …
Youri zou mijn ventje wel kunnen zijn. Die zou ook voor een uurtje naar de Ardennen rijden en willen dat ik het leuk vond. En dat terwijl ik de Ardennen HAAT, eigenlijk alles wat onder de taalgrens ligt. En dat heeft dan nog niks te maken met mijn afkeer van alles wat Frans spreekt.
Jamaar hola, straks denkt iedereen hier dat ik een dagtripper ben, en een stok op de grond gooi voor ik naar het hellend vlak van RonquiËres trek. Dat doe ik dus niet hÈ! :|
IK kan leegaarden lik geen ander, maar soms is dat ook maar weinig, istniet?
Dag trippers!
Ik kreeg van ma het huismus- en van pa het trekvogelgen denk ik. Best makkelijk, zo ben ik altijd content.
Huismussen zijn best ok :) Ben er zelf ook eentje ;) Eens ik ergens ben vind ‘k het altijd wel leuk en neem ik me telkens voor het meer te doen. Maar dan is er die pc weer .. en die tv .. en .. ;)
De grote trek… Ik en mijn schatje zijn niet meteen grote avonturiers, maar we doen ons best. Zo gaan we lekker met de auto naar Amsterdam binnenkort en nadien een weekje Ardennen en al..
Vorige jaar heel Frankrijk rondgetrokken en voiture en zelfs tot in centrum Barclona met de peugeot 206 gebold..
Maar zo in de week of in het weekend onverwachte uitstapjes? Zelden eigenlijk en nochtans laadt een mens er waanzinnig van op!
There’s no place like home en uw eigen bedje. Vorige nacht in Knokke geslapen (neen, ’t is niet wat je denkt) toen we van theater aan zee terugkwamen. De hele nacht liggen woelen op zo’n zetelbed. Jongens, dat viel tegen. Dood moe! Slapen nu! In ons eigen bedje.
…en waddefok is leegaarden? :-s
Het hellend vlak! daar moet ik nog es naartoe!
‘steek jij die tripstick maar in het gaatje van je achterwerk!!’
neen, tripjes zijn fun. al euh mag dat best voor wat langer zijn dan drie uur.
ps:leegaarden is ‘regionale taal’, lijkt me, voor luieren. de leegaard uithangen.
Dag trippers! Wij zijn de Dagtrippers van het eerste uur!
Je staat bij mijn fav’s
guido
(online vervolgverhaal: http://bloggen.be/vaag_gepeins
een moes van proza en poÎzie met een pikante saus in een paranormaal bedje met Lilith)