Wat zag ons oog daarnet in het Kortrijkse stadscentrum? Ze hebben zowaar twee hoofden van fellow-bloggers aan de affichemuur geplakt!
Herkenden wij:
De freaq van de freaqshow, begod!
Ons aller tomadde, die trouwens zaterdagavond met Bulls on Parade op het 3009-feestje in Deinze staat.
Mijn lief en ik staan zaterdagavond ook op dat feestje, als u ons kan vinden mag u er eentje trakteren op de verdraagzaamheid en de liefde!
Een piratenschip dat door de ruimte vaart, Kung Fu Gorilla vechters, Emanuelle tussen de kannibalen en een vrouw die haar enorme borsten gebruikt als dodelijke wapens. De ingrediÎnten van een geweldig avondje uit, you say? Het zou wel eens kunnen kloppen, want een jaar of vier geleden was dit slechts een greep uit de hilarische filmfragmenten die Jan Verheyen ons voorschotelde in de Kinepolis van Kortrijk.
Tijdens de jaren die volgden keek ik smachtend uit naar een volgende editie, maar die leek er maar niet te komen. Tot we eergisteren in de Kinepolis plots een poster zagen uithangen: “De nacht van de wansmaak- The Final Chapter” komt er zowaar aan, in een cinema near you!
Ik citeer uit de meegegriste flyer:
Het is te doen in Gent, Kortrijk, Brussel, Leuven, Hasselt, Antwerpen en Brugge, ergens tussen 13 oktober en 2 november, en als ik u was zou ik maar snel maken dat ik aan kaartjes geraak.
De onze zijn alvast gereserveerd.
“En dan gaan we aan de deur een uitsparing laten voor een mat. En daar komt ook een trapje voor, zodat het niet kan binnenregenen. Het parket komt zowiezo al twee centimeter hoger, dus moeten de andere deuren een stuk korter” zegt Youri tegen zijn vader, die tot mijn grote verbazing knikt en het lijkt te begrijpen.
Ik begrijp nooit iets van zo’n verbouwingspraat.
Dat komt omdat ik me niets kan inbeelden dat ik nog niet heb gezien, en al helemaal niet als het op dingen aankomt waar ik totaal geen verstand van heb. Terwijl Youri en zijn vader het zich allemaal perfect kunnen inbeelden en eventuele problemen dus al in dat mentale beeld aan het oplossen zijn kan ik me met de beste wil van de wereld niet voorstellen hoe er een mat in mijn parket zal komen. Hoe dat er dan zal uitzien. Waar dat trapje zal liggen en hoe dat dan zit met die centimeters. Om van die korte deuren nog niet te spreken.
Hetzelfde met plannen van de architect en tekeningen waarop ik zou moeten zien waar de sauna van mijn schoonouders nu precies komt. Altijd staat iedereen heftig te knikken en voorstellen te doen, terwijl ik na een kwartier nog geen badkamer in het plan zie.
Maar ik heb het opgegeven.
Ik heb ontdekt dat het juist heel spannend is om bij alles te knikken en te doen alsof je het snapt, in plaats van dingen proberen te begrijpen. Gisterenavond kwamen we binnen in onze woonkamer, en er lag al een beetje parket en een uitsparing voor een mat. Daarachter een trapje. En het was mooi, en totaal niet wat ik me de eerste keer wazig had voorgesteld, maar dat was waarschijnlijk maar goed ook.
Als je je niks kan inbeelden is elke dag een verrassing.
Daar trek ik me aan op.
Kijk, ik heb me al minstens dertien jaar over alles heengezet. Waarschijnlijk zelfs nog iets langer.
Er kwam gewoon een dag dat ik wist: dit zal niets worden. We moeten verder.
Al die tijd heb ik niet meer over hem gedroomd, is hij niet speciaal veel in mijn gedachten opgedoken tijdens een doordeweekse dag en gisteren kwam hij zelfs niet bij me op toen ik nadacht over een geoorloofde one night stand. (Johnny Depp, dacht ik toen.) Hij valt me de laatste jaren ook minder hard op, ook al geef ik graag toe dat ik nog steeds vind dat hij een leuk hoofd heeft en het goed kan uitleggen enzo. Hij heeft nog altijd mijn sympathie niet verloren ook niet.
Maar potverdorie, ik wist zo zeker dat het achter mij lag, ik was er echt helemaal van overtuigd.
Waarom voelt het dan aan alsof mijn kinderhart doorboord wordt met honderdduizend dolken als ik dit lees?
WAAROM?! :aah:
Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?
Aan wie of wat heb je een grondige hekel?
Hoe ziet je persoonlijke hemel eruit?
Wat lijkt jou de hel?
Als je carte blanche zou krijgen van je partner, met wie wil je dan een one night stand beleven? Nationaal en internationaal.
Ik heb een lastige week gehad.
Toen ik gisterenavond thuis kwam was ik zodanig kapot dat ik het eerste half uur bekaf op mijn bed heb gelegen om te bekomen, met meer goesting om eens goed te bleiten dan om hartelijk te lachen. Mijn nek en schouders zo hard van de spanning dat het helemaal doorstraalde naar mijn hoofd en zelfs naar mijn tanden. Vreemd.
En toch ben ik zeer content. Content dat ik eindelijk het werk kan doen dat ik zo graag doe. Niet meer helpdesken of dingen proberen te slijten via de telefoon, neen: echt schrijven, en niets anders dan dat. En omdat ik iemand ben die altijd heel veel dingen tegelijk wil doen maak ik het mezelf daarbij niet altijd makkelijk. Er zijn niet alleen mijn wekelijkse vaste opdrachten die telkens weer van nul beginnen, maar ook nieuwe opdrachtgevers waarvoor ik geweldig hard mijn best wil doen en andere opdrachten die al een tijdje vaststonden en waarvan de deadline toevallig net samenvalt met artikels die veel werk vragen. En dus typ ik en typ ik tot mijn vingers beginnen te verkrampen, test ik vanalles en nog wat uit, regel ik interviews en plan ik ondertussen al mijn artikels voor de week die komt. En vraag ik me af wanneer ik eindelijk eens ga kunnen verderdoen aan mijn boek, waarvan de plot wel in mijn hoofd zit maar niets verder geraakt dan hoofdstuk drie wegens geen tijd.
Een gemiddelde bouwvakker zal het wel een pak zwaarder hebben dan ik achter mijn bureau, daar ben ik me ten zeerste van bewust, maar er zijn momenten dat ik zodanig veel geschreven en nagedacht heb dat mijn hoofd bijna overkolkt van de ideetjes en de zinnen, en dat ik ’s avonds in mijn bed nog zodanig in die wervelwind zit dat dat hoofd per sÈ wil verderwerken maar mijn lichaam weigert.
Zo’n week is het zowat geweest.
Zotcontent ben ik, maar doodop.
Now bring me them parkeej! :aah:
Frustrerend is het: ik volg zo goed als niks op tv, en meestal zie ik pas dat er iets leuks is geweest als het al lang voorbij is. Daar heb ik vandaag iets aan gedaan: ik heb mezelf een fluogroen stiftje aangeschaft dat vanaf heden door het leven gaat als het “televisiestiftje”. Het systeem is simpel en tegelijkertijd geniaal: als de nieuwe HUMO in de bus valt zal ik mij vanaf nu een kwartiertje bezighouden met het doorspitten van het televisiekatern, op zoek naar leuke programma’s. Elk programma dat mij zwaar de moeite lijkt krijgt een groene kleur, en dat wil zeggen dat we of vollen bak gaan kijken, of onze digicorder in gang gaan steken.
Gedaan met avonden zonder iets op tv, vanaf nu kijken wij hier alleen nog maar naar vet coole programma’s.
Staan al aangestipt voor volgende week:
Extras zou ik eigenlijk ook moeten checken, maar ik krijg misschien binnenkort eens de DVD’s te leen.
Ik zeg alreeds “Hoezee, hoezee, voor het stiftje van de teevee!”, en ik ben nog maar begonnen. Appaus!
Ik geloof dat het de komende dagen echt niks meer wordt met desbetreffende weblog. Of het zou moeten zijn dat iemand zin heeft om mijn rubriek Ieper-Poperinge te komen vullen, mijn column af te werken, al onze meubels uit de living te verhuizen, een halve dag bij ons thuis te komen wachten tot de mannen van de verwarming goesting hebben om te komen, drie grote tijdschriftartikels van een paar pagina’s te komen typen, een aangetekende brief te gaan halen (jaha, again, gelachen dat ik heb toen ik hem gisteren op de mat zag liggen, maat!), mijn huishouden te doen, morgenavond naar een zangfeest te gaan voor nog een artikel en in mijn plaats te gaan spreken op een scrapbookavond volgende week. En ergens daartussen moet die persoon ook nog eens warme beenhesp gaan eten en een beurs bezoeken.
Als ik zo iemand vind zal ik misschien nog eens een heftiger avontuur beleven dan “ik zat aan mijn computer en firefox blokkeerde lijk”.
Als ik niemand vind dan zou het hier de komende dagen wel eens akelig stil kunnen worden.
De Manic Monday van deze week gaat over humor, haha!
Ben je makkelijk aan het lachen te krijgen? Wanneer en waarom had je voor het laatst de slappe lach?
Ik lach niet zo heel makkelijk om films of stand up comedians ofzo. Ik zie mezelf altijd als een moeilijk publiek, maar als je me mee hebt dan heb je me ook helemaal mee en dan moet ik heel hard lachen, ja. Mijn laatste slappe lach was een paar dagen geleden, omdat ik bij het voorlezen van een brief aan Youri per ongeluk “merufjouw” in plaats van Mejuffrouw zei. Hilariteit alom!
Van welke humor hou jij het meeste? (woordspelingen, situatiehumor, moppen, practical jokes, slapstick,…?)
Ik hou van veel dingen. Nieuwslezers die zich verspreken, bijvoorbeeld. Ik kon echt niet meer toen de sportcommentator zei dat de zesde etappie gewonnen was door Petacchi. :D
Ik hou ook van domme dingen als mensen die vallen en andere homevideo-toestanden. Ook Britse droge humor vind ik zeer te pruimen.
Om welke (scene uit een) film of televisieserie heb jij echt heel hard moeten lachen?
Elk stukje waarin David Brent dat lachje met zijn tanden zo doet in The Office. The Office is ge-ni-aal!
Zo goed als alles van In de Gloria, met als enkele favorieten “De Woudloper”, “Krets in keel”, “Groet aan de zon” en “De Stok” en “Burenruzie”. (w’ebn ze weer verdiend)
Tijdens melige buien moet ik ook wel lachen met The Naked Gun en andere dommigheden, eerlijk gezegd.
Wie kan jou altijd aan het lachen brengen?
Gunter Lamoot. De man kan mij aan het lachen krijgen zonder iets te doen. En mijn broer heeft ook zijn betere momenten, bijwijlen.
Om welk internetfilmpje ga jij altijd weer plat? (meerdere antwoorden mogelijk)
Ook al heb ik het al duizend keer gezien: de katten-compilatie. Ook super: de bush-imitator en Pablo Francisco