Op het moment dat de halve wereld aan het pronken was met gloednieuwe Bikkembergsrugzakken stond ik in de meest deprimerende ruimte van het Westelijke halfrond naar een prikklok te staren. Naast de prikklok in kwestie allemaal bruine deprimerende prikklokkaarten met eronder “IN”, en aan de andere kant ook al bruine deprimerende prikklokkaarten met eronder “UIT”. De namen op de kaarten waren erop getikt, niet geprint. Ik ademde in en ontwaarde een geur die me deed denken aan oude kartonnen dozen. Dat kon kloppen, want de overheersende kleur in dit gebouw dat zo hard een hoofdrol had kunnen vertolken in “De collega”s” was kartonnendoosbruin.

“Kunk jen elp’n?” vroeg iemand.
Een man met een zwarte walrussnor en een grote bril had gespot dat ik niet binnen dit lifesucking plaatje pastte, en terwijl hij me van boven tot beneden stond te checken bedacht ik me dat mijn knalrode schoudertas wellicht het eerste gekleurde voorwerp was dat men hier sinds lange tijd had gezien. Toen ik hem op mijn beurt begon te checken merkte ik dat de man een kostuum droeg dat al zwaar gedateerd was toen de Herald of Free Enterprise zonk. De deur achter hem zwaaide open en een snelle blik in de ruimte waar hij net was uitgestapt vertelde dat dergelijke eighties couture hier meer regel dan uitzondering was. Eighties Couture als in bureaumensenkloffies, niet als in LA Gear en Fido Dido-shirtjes, jammerlijk genoeg. Eighties Couture die wonderwel blende met de mix van grijze kantoormeubelen en koffieplekken op het gespikkelde witte plafond.

Ik antwoordde dat ik een afspraak had om negen uur (en in 2006, dacht ik erbij) en ik werd meegetroond naar een ruimte die volgestouwd stond met ijzeren oostblokkasten in de tinten kaki en donkergrijs. Ergens tussen de kasten stonden vier ijzeren platen opgesteld, en daartussen stonden vier bruine lederen stoelen. Dit moest wel de allertriestigste geÔmproviseerde wachtkamer zijn waarin ik ooit had moeten wachten. Soms liep er even iemand langs die er al even grijs uitzag als de kasten. Niemand lachtte lachte. Het kon maar een paar minuten meer duren voor ene Willy mij een anekdote zou komen vertellen over de harde winter waarin hij ervoor had gezorgd dat de verwarmingsbuizen van dit gebouw niet waren gesprongen.

Ik hoorde mijn naam en verdween in een bruine kamer. Toen het hele gesprek over dingen die ik toch niet snap afgelopen was heb ik nog zeker een uur nodig gehad om alle depressieve gevoelens die mijn ziel kakibruin hadden gemaakt van me af te gooien. Kleur had ik nodig, en fruitsla en etalages met zachte wintersjaals. En HEMA!

De Tales from the Crib Raider-prijs voor de meest back to the future-instelling die ik dit jaar vanbinnen heb gezien gaat dan ook naar de RVA. Proficiat!