Ik heb een lastige week gehad.
Toen ik gisterenavond thuis kwam was ik zodanig kapot dat ik het eerste half uur bekaf op mijn bed heb gelegen om te bekomen, met meer goesting om eens goed te bleiten dan om hartelijk te lachen. Mijn nek en schouders zo hard van de spanning dat het helemaal doorstraalde naar mijn hoofd en zelfs naar mijn tanden. Vreemd.
En toch ben ik zeer content. Content dat ik eindelijk het werk kan doen dat ik zo graag doe. Niet meer helpdesken of dingen proberen te slijten via de telefoon, neen: echt schrijven, en niets anders dan dat. En omdat ik iemand ben die altijd heel veel dingen tegelijk wil doen maak ik het mezelf daarbij niet altijd makkelijk. Er zijn niet alleen mijn wekelijkse vaste opdrachten die telkens weer van nul beginnen, maar ook nieuwe opdrachtgevers waarvoor ik geweldig hard mijn best wil doen en andere opdrachten die al een tijdje vaststonden en waarvan de deadline toevallig net samenvalt met artikels die veel werk vragen. En dus typ ik en typ ik tot mijn vingers beginnen te verkrampen, test ik vanalles en nog wat uit, regel ik interviews en plan ik ondertussen al mijn artikels voor de week die komt. En vraag ik me af wanneer ik eindelijk eens ga kunnen verderdoen aan mijn boek, waarvan de plot wel in mijn hoofd zit maar niets verder geraakt dan hoofdstuk drie wegens geen tijd.
Een gemiddelde bouwvakker zal het wel een pak zwaarder hebben dan ik achter mijn bureau, daar ben ik me ten zeerste van bewust, maar er zijn momenten dat ik zodanig veel geschreven en nagedacht heb dat mijn hoofd bijna overkolkt van de ideetjes en de zinnen, en dat ik ’s avonds in mijn bed nog zodanig in die wervelwind zit dat dat hoofd per sÈ wil verderwerken maar mijn lichaam weigert.
Zo’n week is het zowat geweest.
Zotcontent ben ik, maar doodop.
Now bring me them parkeej! :aah:
Helpdesken! The horror!
Tegen je zin werken is zowat het ergste wat er is. Fijn dat je je kan uitleven in je werk, maar go easy on yourself he, je bent te jong voor een burnout. Waar zou dat boek trouwens over gaan, kan je al een hint geven?
Oh, dat zoiets doortrekt naar je tanden, dat gevoel herken ik. Heb ik ook wel eens. Als ik stress heb, zet ik mijn kaken gespannen op elkaar en bijt ik. Soms krijg ik van die kaak-spanning en dat bijten hoofdpijn. Ook ’s nachts gebeurt dit wel eens. De tandarts raadt me aan een op-beet-plaat aan te schaffen om slijtage op mijn tanden te vermijden. Prettig is anders natuurlijk!
zotte fles! ;-)
Hadden jullie de chape eigenlijk gewoon bloot liggen voor de de parkeej kwam? Of een of ander soort tapijt erover? Wij zijn eraan aan het denken van dat vilttapijt zonder rubber onder te gaan vragen bij een standenbouwer van beurzen. Dat zou ideaal zijn om de chape te laten drogen zonder hem te laten slijten…
Oh, ik ken dat gevoel.. vreselijk. Ik heb er momenteel ook last van door mijn eindwerk. Men zegt dan, doet een dutje.. maar het probleem is dat mijn hoofd niet stopt met denken. En ik verlies precies wat meer haar ook ;-)
Van je hobby je werk maken, da’s best leuk:)) Maar iedereen die met ‘schrijven’ bezig is (al is het maar een bloggertje), weet dat ‘schrijven’ ‘werken’ is – af en toe zelfs ‘wroeten’ en ‘slavenarbeid’. De ‘Writers block’ is nooit ver af. Maar jouw geschrijf lezende, dan ben ik ervan overtuigd dat je je goed zal voelen in de nieuwe job! Succes!