Toen we naar de jaarlijkse quiz van mijn vader’s werk aan het rijden waren had ik het al een beetje lacherig gezegd tegen Youri. Dat we gingen om te winnen, en voor niets anders. Dat de hoofdprijs dus eigenlijk al binnen was, als het ware.

Toen we na de eerste ronde van de quiz op de eerste plaats stonden werd pas echt duidelijk hoe erg ik dat had gemeend. Bij elke vraag die we al dan niet correct beantwoordden begon het competitiegevoel harder door mijn aderen te stromen. Ondergetekende, die nergens competitief in is en met gemak en zonder verpinken om het even welk spelletje verliest verandert namelijk in een geweldige strever als het op wedstrijden aankomt waarbij je dingen moet weten. Dan gaat het bij mij om eergevoel, en dan moet je oppassen.

Toen we ook nog eens de twee ronde wonnen kwam daar ook nog eens adrenaline bij. Ik ga nog liever dood dan mezelf te laten kennen als het aankomt op algemene kennis. En ik ging nog liever drie keer dood dan dat de mannen van de “pyama boys” onze eerste plaats nog zouden afnemen. Het was begonnen als een spelletje, maar toen het ernaar uitzag dat we ook de derde ronde en daarmee de hele quiz konden winnen was het dat voor mij al lang niet meer. Ik ging er zodanig in op dat ik al tien minuten een balpen op zenuwslopende wijze aan en uit zat te klikken zonder het zelf door te hebben. Dan weet je het wel.

Het was retespannend tot op het einde.
“In welke straat wonen The Simpsons?” vroeg de quizmaster.
Ik zag mijn hele leven aan me voorbijtrekken want ik kon er niet opkomen, en het moest rap gaan en alles.
Toen gaven Youri en mijn broer tegelijkertijd het verlossende en correcte antwoord, en even later viel het doek over de jaarlijkse quiz.

Onder het oog van de pisnijdige jaloerse militairen van de “pyama boys” en ploegen met namen als “al togheter” werd door de microfoon afgeroepen dat niemand minder dan ikzelf samen met mijn ouders, broer en lief de regerende kampioen kazernekwissen ben. Dat hoort u goed. De overwinningsroes daalde zo hard en allesverblindend over mij neder dat ik keihard “STREVER!” naar me zelf zou hebben geroepen en met nootjes achter mijn hoofd had gesmeten als ik iemand anders was geweest.

Maar dat was ik dus niet, dus zie ik absoluut geen probleem.