Ik zit een beetje met iets.
Mensen die bloggen zullen het fenomeen wel kennen: je bent nog maar net begonnen met het vertellen van een fantastische anekdote, of je wordt zo goed als onmiddellijk onderbroken met “Aja, dat heb ik gelezen op je blog”. Niets aan te doen, zo’n dingen gebeuren als je de helft van je leven op internet zet. Als ik mensen al een lange tijd niet meer heb gezien ben ik altijd diegene die gretig de vragen stelt, omdat ik niets over de afgelopen maanden van mijn gesprekspartner afweet, en zij dan weer alles over de mijne. Ik neem het er zo’n beetje bij, en ik vind het best grappig dat mensen mijn blog überhaupt zo devoot volgen en lezen.
Tot zover geen probleem.
In de loop der jaren heb ik met veel mensen gewerkt en schoolgelopen, en ben ik die mensen door veranderde werkomstandigheden soms een beetje uit het oog verloren. Soms gebeurt het dat ik zit te mijmeren over hoe het met hen zou zijn, wat het leven ondertussen op hun pad zou gegooid hebben en dat het toch fijn zou zijn om nog eens de banden aan te halen, al was het maar uit een soort nostalgie naar lang vervlogen tijden. En heel soms vraag ik me dan af of die mensen zich ook soms afvragen hoe het met mij zou zijn. En dat we zoveel bij te praten zouden hebben en alles, als we elkaar ooit terug zouden zien.
Vanmiddag kreeg ik telefoon van een ex-collega uit een bedrijf waarvoor ik een jaar of drie geleden werkte. De technieker van dat bedrijf (lees: iemand waarvan ik me wel vaker heb afgevraagd hoe het met hem zou zijn) had iets op mijn blog gelezen en dat aan haar verteld, en daar wilde ze me even over spreken. Oke goed, we zouden daar wel even voor afspreken. Alleen.. ik had geen idee dat de teksten die ik hier schrijf door de technieker gelezen worden, en dat hij dus waarschijnlijk helemaal niet zo nieuwsgierig is naar mijn wedervaren als ik naar de zijne van de laatste jaren. Hij weet waarschijnlijk alles al. Net als een goede vriend van in het middelbaar die ook al mijn blog leest, volgens mijn vriendin. Via via geraken alle mythische figuren uit mijn verleden blijkbaar aan deze URL, en ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik vind het geweldig dat mensen die ik al jaren niet meer gezien mij nog volgen, ook al weet ik niet wie dat precies doet en wie niet. Alleen: als je iemands dagelijkse avonturen gewoon online kan lezen, heb je dan nog die zin en nieuwsgierigheid om iemand überhaupt terug te zien in het echt, na zo’n lange tijd?
Er zijn zoveel mensen die ik graag één van de komende maanden of jaren bij wijze van reünie had teruggezien om hen volledig uit te horen over vanalles, en nu blijkt dat enkelen van hen niets verrassends van mij zullen vernemen op die momenten. Zo’n bevreemdende gedachte, maat.
Dus, dit is een oproep. Al wie dit leest, en mij in het echt kent doordat we ooit samen op school hebben gezeten of gewerkt hebben: dropt een keer een line my way. Het mag ook via mail als de comment box te beangstigend is, maar ik wil wel eens weten welk vlees ik in de kuip heb eigenlijk. En of jullie wel ooit nog eens pinten met mij willen gaan drinken nu het verrassingseffect weg is.
Fuck, hoog tijd voor het verboden woord: herkenbaar.
Dan spreek ik een vriend uit Wales die ik elk jaar hoogstens een keer spreek en dan wil-ie helemaal niets van mij weten, omdat-ie denkt dat-ie alles al weet. Ja kijk, daar zijn we dus geen verre vrienden voor!
Bij mij is het een beetje anders gelopen…
Ik dacht dat bepaalde vrienden mijn blog nooit lazen, dus dacht ik dat het wel veilig was om gewoon mijn mening te zeggen op mijn blog.
Nu hebben juist die vrienden, waarvan ik dacht dat ze nooit mijn blog lazen, hem wel gelezen en gezien dat er een paar dingen instonden over hen.
Dat schoot in het verkeerde keelgat, dus heb ik hun namen veranderd of verwijderd.
Ik heb deze week ook een verrassende ervaring met oud-vrienden gehad. Het is ondertussen al bijna 30 jaar geleden dat ik afstudeerde aan het college. Mijn beste vrienden uit die tijd heb ik watuit het oog verloren. Maar wat gebeurt: deze week krijg ik van die 2 gasten een mail … ze hebben mijn blog ontdekt … ze nemen weer eens contact met me op … life is beautiful, of niet?
Da’s dan weer effe minder aan zo’n blog. Is me ook al overkomen, dan begin je met veel enthousiasme een sappige anekdote te vertellen. Reageert je gesprekspartner met “ja, dat weten we al”. “Kan niet, dat is maar pas gebeurd.” “Ja, het stond op je blog.” “Ah, dus jij bent diegene die de statistieken omhoog trekt?” Fijn!
Inderdaad heel herkenbaar, ik kreeg maandag een soortgelijke opmerking… “ik kan je volgen via je blog”
Iets anders, Lilith, sinds je verhuisd bent is er iets mis met rss. Ik kan je via Bloglines niet meer lezen of ligt het aan mij?
Ha! Ik heb het eenvoudiger, het grootste deel van mijn lezers zitten aan de andere kant van de aardbol, gewoon omdat ze hier geen nederlands kennen HA!
Maar wacht tot ik eens naar huis ga, dan ga ik dus ook niets meer moeten vertellen, maar dan is het hun beurt!
Nee litith, ik ken je niet uit je verleden, maar ik wil wel eens een pint met je gaan drinken, als ik eens in de buurt ben tenminste.
Ik denk dat het leuke aan een goed onderhouden en niet van persoonlijke zaken gespeende blog is dat je vrienden van vroeger elke week wel eens een meet-and-greet gevoel met je hebben. Als je ze in het echte leven ontmoet is er mischien iets minder te vertellen (maar wel dat echte contact!), maar denk aan de vreugde bij het lezen van je belevenissen en bedenkingen op al die winterse regenachtige werkdagen… Volgens mij weegt dat wel mooi tegen elkaar op. En zoals ann hierboven zegt: als je ze ontmoet, dan is het vooral aan hun beurt, want jij doet al het hele jaar je best om info te verspreiden.
Doet me wat denken aan de reisnotities die ik online zette toen ik een paar maanden in China rondzwierf. Achteraf kennen mensen inderdaad al een hoop anecdotes, maar als ik hoor met hoeveel plezier en plaatsvervangende vreugde een hoop mensen mijn avonturen daar volgde, dan begon ik meteen opnieuw.
Meeleven, daar gaat het om maat! Verspreid de vreugde!
ik ken u van in ’t echt, ik. We hebben ooit, denk ik, eens op een optreden in Deinze staan babbelen.
We moeten dringend nog eens pinten gaan drinken!