Ik heb Cédric nooit echt gekend, wel vaak zijn pad gekruist omdat hij naar hetzelfde winkeltje ging als ik in die tijd. Een mooie vrolijke jongen, met donkere blinkende ogen en een leuke lach, maar kaal. Ziek ook, ook al zag je dat doorgaans niet. Maar Cédric had kanker, dat hadden we allemaal kunnen zien in de Kom op Tegen Kanker-reportage waarin hij de hoofdrol speelde en die van hem een beetje een plaatselijke BV had gemaakt. Uit die reportage sprak heel veel hoop, Cédric zou het halen.
De slag kwam hard aan toen bleek dat hij dat niet deed. Cédric stierf aan kanker toen hij net achttien jaar geworden was, en hij liet daarbij een stad achter die even heel erg aangeslagen was door de dood van één jongen.

Begin deze week moest ik door een persbericht weer even aan hem denken. Aan hoe hij ondanks zijn ziekte altijd zo’n positieve indruk op mij naliet. Tien jaar na zijn dood komt er een tentoonstelling die een hommage aan Cédric brengt. In het persbericht las ik dat zijn moeder vertelde dat Cédric ooit zei dat er geen dag was die hij niet had willen overdoen. Ik had die positiviteit dus niet gedroomd.

Ik stuurde een mailtje naar de mama van Cédric, met de vraag of zij mij iets van beeldmateriaal kon bezorgen om bij het aankondigend krantenartikel te plaatsen. Ik kreeg een mailtje terug dat ze niet over digitale beelden beschikte (toen Cédric stierf was digitaal nog de toekomst, bedacht ik me), maar haar best zou doen om enkele foto’s in te scannen.

Toen de mail daarnet binnenrolde met een grote foto van Cédric met haar, en twee kleintjes van een duidelijk zieke kale Cédric was ik er echt weer even helemaal niet goed van. Dat die jongen voor eeuwig en altijd achttien jaar is gebleven, en dat de rest is blijven draaien. Sommige dingen blijven ook tien jaar na datum helemaal oneerlijk.