Als ik in de wachtrij van loket 1 (identiteitskaarten en pensioenen) ga staan haal ik de gemiddelde leeftijd meteen met decennia naar beneden. Een man met een grijze baard en een donkere bril mompelt iets tegen de oudere dame voor hem, en het blijkt niet bepaald positief gemompel te zijn. Ik ontwaar “godverdomme” en “beter twee loketten opendoen in plaats van met ons belastinggeld dwoaze dingn te doen”. De vrouw voor hem knikt alsof haar leven ervan afhangt, en er ontspint zich een gesprek waarin steeds meer wachtenden op leeftijd zich mengen. Ondertussen loopt een kleine zestiger met een rood hoofd zenuwachtig heen en weer terwijl hij inwendig vloekt dat hij niet heel den dag heeft. Als hij uiteindelijk plots wegstuift met de woorden dat het niet met hem zal zijn gaat het volume van het spreekkoor weer omhoog.

“Ge moet godverdomme tijd en ze om naar ier te koomn”.
“Eén loketje, allez kom, u is da nu toch mogelijk?!”
“En ge moe nie peizen da ze uwen pasport al direct meegeven, zenne. Ze doen u twee keer nafte verrijden veur niet!”
“En die codes, voe wadde es dad’eigentlik nodig? Kekik geen codes nodig.”
“Es da nu nog normoal dat dat zo lange duurt voor een pas?”

Als de loketbediende navraag doet blijken de klagers stuk voor stuk al jaren op pensioen. Dezelfde mensen die om acht uur staan te drummen aan de Delhaize om als eerste binnen te zijn staan om negen uur te puffen en te klagen aan loket 1 van mijn stadhuis dat ze geen tijd hebben om vijf minuten op hun pas te wachten.

Kan iemand mij vertellen wat die hastn dan de rest van hun dag doen om zo opgejaagd te zijn zo vroeg in den ochtend?

Ik herinner mij een dag uit mijn jeugd waarop er door mijn ouders buitenproportioneel veel gekibbeld, gezaagd en gefret werd. Ze waren het duidelijk oneens over een bepaald sujet, en ze waren dat opvallend veel net buiten het bereik van kinderoortjes. Heel de dag hoorde ik gesis uit de garage komen, zware discussies vanachter een gesloten keukendeur en “neen neen neen” (mijn moeder) uit het verste hoekje van onze achtertuin. Elke keer dat ik onopvallend en in het passeren wilde opvangen waarover de ruzie ging werd het plots zeer stil.

Toen ik erover ging informeren kreeg ik van mijn moeder te horen dat ik al helemaal niet mocht weten waarover het ging, want dat ik zeker partij voor mijn vader zou kiezen en ze het dan helemaal niet meer zou kunnen halen. Een opmerking die insloeg als een bom. U moet weten dat het verre van mijn gewoonte was om tijdens mijn puberteit ooit partij voor mijn vader te kiezen (over mijn dood ende vermorzeld lijk), en die uitspraak mijn nieuwsgierigheid alleen maar aanwakkerde. Mijn vader en ik, die samen dezelfde mening deelden, sterker nog, zouden samenspannen tegen mijn moeder? Laat mij niet lachen!

’s Avonds reden mijn ouders om onbekende redenen weg, volgens mijn moeder gewoon om eens iets te gaan bekijken en niets meer, en nog geen uur later stonden ze terug in de woonkamer. In de armen van mijn moeder een klein maar enthousiast hondje met een pluimstaart die maar niet wilde stoppen met kwispelen. Mijn vader had gewonnen.

Het was een mooi heldenverhaal ook: de hond van de kuisvrouw op het werk van mijn vader, midden in een scheiding, niemand wilde hem nog, mijn vader’s hart brak toen hij hoorde over het beestje dat naar het asiel zou gebracht worden. En het gezaag begon. Waarvoor eeuwig dankbaar, in the end.

Ondanks het feit dat Piki (yes, I know) met zijn Pekinezige gestalte niet eens van ver leek op de honden die door mijn dromen dartelden (Newfoundlanders, labradors, Sint-Bernards, Mastino’s en alles wat lomp is en even groot als de gemiddelde koe) ontpopte hij zich tot het meest speelse en enthousiaste beest ooit. In niets leek hij op de lelijke mormels waarmee Reddy Demey de zeedijk van Oostende terroriseert, Piki is de mooiste en coolste Pekinees van het westelijk halfrond, dat weet ik wel zeker.

De laatste maanden valt het mij plots op hoe oud hij is geworden. Wat me eraan herinnert dat ik hetzelfde aantal jaren bijgekregen heb sinds de dag van die ruzie, al is het bij hem erger omdat het allemaal maal zeven moet. Hij ziet minder goed, heeft soms last van zijn rug waardoor hij alle moeite van de wereld moet doen om nog in de zetel te kunnen springen, verliest zijn tanden en verandert beetje bij beetje in een oude grijze hond. Maar wel nog steeds de meest fantastische en vrolijke oude grijze hond van de wereld. Doe het hem maar eens na.

Ik ben zwaar aan het treuren.

Na een paar moeilijke weken heeft mijn gsm het in de nacht van zondag op maandag begeven. Ik lag in bed na te denken over dokter Tancredi en het lot dat haar zou wachten indien zij nog in leven bleek, en toen stootte het ding een vreemdsoortig bliepje uit in de nacht. Mijn hart stond stil, ik wist direct dat er iets niet in de haak was, en toen ik keek was het al te laat: schielijk overleden aan batterijkanker. Geen leven meer in te krijgen.

Ik voelde intuitief dat ik weer een Sony Ericsson wilde, en eigenlijk stiekem dezelfde als mijn dode exemplaar. Dat had me erop moeten wijzen dat het misschien nog te vroeg was. Men koopt bij voorkeur geen nieuwe puppy als het huis nog naar kanker ruikt, vind ik. Maar de wereld heeft mij jaren geleden wijsgemaakt dat ik niet zonder mobiele telefoon kan, en toen we een paar minuten voor sluitingstijd een lokale telefoonwinkel binnenstapten koos ik een funky exemplaar dat als twee druppels water op de mijne leek, maar dan de volgende versie: eentje waarmee ik in Amerika zou kunnen bellen, en terwijl foto’s nemen en video’s draaien. Bijna was ik helemaal enthousiast geworden van mijn aankoop, maar thuisgekomen legde ik het ding aan en stortte ik zo goed als in.

Alles is mis.
Ik vind het fantastische beltoontje niet terug van mijn vorige gsm.
Alleen lelijke negermuziek-mp3tjes die in de verste verte niet bellen.
Maximum zes mp3tjes, en allemaal even lelijk.
De interface lijkt van heel ver op mijn oude, maar dan in een kleuterachtige windows-look-a-like versie.
Ik vind niet hoe ik mijn kaart kan opladen via mijn gsm.
Al mijn opgespaarde smsjes (waaronder het eerste dat youri mij ooit stuurde! *crowd grijpt naar zakdoek*) zijn verdwenen.
De screensavers zijn lelijk.

Een gigantische vergissing was het.
Volgens mijn moeder is dat normaal, en was zij zodanig teleurgesteld in haar nieuwe gsm dat ze er bijna weer mee naar de winkel was gegaan. “Het is gewoon even wennen”, zei ze, “Nu vind ik mijn nieuwe gsm helemaal geweldig!”.

En toch.
Het verandert niks aan het feit dat mijn hart nog nooit zo polyfonisch heeft gehuild als vandaag.

De eerste voedselfoto is binnen, al ging het fotograferen net iets beter dan het binnenspelen ervan.

Geen honger. Het is een telkens terugkerend fenomeen dat opduikt op de eerste dag na een paar dagen vakantie. Het voelt als de spanning die je hebt als je op schoolreis mag vertrekken, gemengd met de adrenaline die politie-agenten moeten voelen als ze de deur openstampen van een kamer waar wel eens een ontbindend lijk van een paar maanden ver zou kunnen liggen. Allez, zo stel ik me dat gevoel toch voor.

Er zijn de mailtjes die zich een week opgestapeld hebben.
De to-do lijstjes die imponerend lang zijn geworden omdat je alles zo’n beetje hebt uitgesteld tot na het verlof.
De opdrachten die je vlak voor het verlof hebt afgewerkt, zodat je nu alles weer van nul moet opstarten.
De frisse ideetjes die zo’n week verlof met zich mee hebben gebracht.
En zoveel goede voornemens dat het wel Nieuwjaar lijkt.

Ik zal meer bloggen.
Ik zal mijn inbox proper houden.
Ik zal beginnen aan mijn lijstje met potentiële kerstcadeautjes.
Ik zal minder chips eten en meer gezonde tussendoortjes. (dat staat ook beter op de foto, vind ik)

Ik zie het zitten!

P.S.: Mensen die meedoen met “Everything I ate” kunnen misschien iets hebben aan deze Flickr Mosaic Maker: klikt. Ik heb hem zelf nog niet geprobeerd, kunnen de hippe kids die dat wel gedaan hebben laten weten of het iets is?