Hoe erg je lichaam zich ook in een allesoverheersende staat van vakantiestemming bevindt, bij thuiskomst zijn er altijd een paar dingen die ervoor zorgen dat dat jubelige “en we gaan nog niet naar huis”-sfeertje rap zijn muil houdt en in een hoekje wil zitten huilen. In mijn geval waren dat het feit dat ik er geen rekening mee had gehouden dat je na je vakantie ook nog moet eten en drinken, een hele zak vol was waarvan ik wou dat ze asap geen was meer was en zoals gewoonlijk een paar goodies die de postbode (die ik met de dag een grotere klootzak begin te vinden) in onze brievenbus had gedropt.

Bij die goodies nog steeds geen Elsie Flannigan-boek, wat bij mij een vaag vermoeden doet rijzen dat het wel eens grandioos verloren zou kunnen geraakt zijn bij de poowst. *hart knakt tussen beide kamers in tweeën bij gedachte alleen al* In plaats van Elsie Flannigan werd ik getrakteerd op een hoopje onheilspellende van professionele briefhoofden voorziene omslagen, samengeteld en wel een bedrag van een half maandloon eisend, op te hoesten aan allerhande instanties waarvan ik zo keihard niet begrijp wat ze eigenlijk feitelijk voor mij doen. Het enige dat mij nog restte was met gebroken ogen “Aaaargh” roepen en panisch in de stoof staren. Bij wijze van wanhoopspoging ging ik in mijn lichaam op zoek naar het laatste beetje wildwaterbaan en eendjes voeren dat zich nog in mijn bloedbaan moest bevinden, maar ik heb het niet meer gevonden.

Edoch!

Tussen de getypte brieven die zeker weten allemaal uit het diepste hol van Satan werden verstuurd zat één stralend lichtpuntje, zijnde een handgeschreven brief van een echte mens. Kunt u zich herinneren wanneer u die voor het laatst kreeg, beste lezers? Van mij was het lijk zo lang geleden dat ik me niet meer kan herinneren van wie het was, ja echt. Wat mij dan weer deed denken aan alle ochtenden dat ik als twaalfjarige in onze brievenbus handgeschreven brieven vond uit alle werelddelen met ronkende zinnen die mijn pennenvriendjes mij in hun kinderhandschriftjes toevertrouwden. Die brieven maakten mij vrolijk, en ik geloof niet dat dat ooit in die mate is voorgevallen bij het ontvangen van een e-mail. De handgeschreven brief die ik gisteren las was dan ook de enige die op een maniere mijn grafdelvershumeur aankon, en ook dat kan geen toeval zijn.

Waarmee ik wil zeggen: als we het ontvangen van post weer enigzins leuk willen maken, dan moeten we allemaal weer gaan schrijven. Het is genoeg geweest met die smsjes en e-mails en al, zeg ik, vanaf nu gaan we ons weer met z’n allen trainen in mooie letters en geheime boodschappen die vervat zitten in de beginletters van elke zin. Want echt, als we het ooit weer zo leuk willen maken als vroeger dan gaan we het toch helemaal zelf moeten doen. Ik zeg kerstkaartjes die u schrijft om ze te schrijven in plaats van om één terug te krijgen waarop ook maar “gelukkig kerst van de familie Goeghebeur” staat. Ik zeg onverwachte brieven aan mensen uit vroeger tijden! Anonieme brieven die u verstopt in een boek van de bibliotheek! Op sjiek briefpapier en met coole postzegels zodat elke trip naar de brievenbus er eentje wordt waarbij het hart jubelt van nieuwsgierigheid in plaats van van pure doodsangst.

Doet u mee?
Ik zeg: DOET?! U?! MEE?!

(raaj teh nav etis po jim roov mets)