En kijk, het is mij toch gelukt.

Echt representatief was deze week echter niet wat eten betreft.

Ten eerste was het de eerste week in lang dat chips tijdens de week verbannen werd in ons huis, en alle tussendoortjes gekocht werden op basis van gezondheid. En het was toch lekker: zoetzure augurkjes, kaas, kerstomaatjes en hier en daar een stukje fruit, een mens heeft daar deugd van. In het weekend mochten we wel een klein bakkie chips, en het heeft gesmaakt.

Tweede opvallendheid is dat we veel van hetzelfde hebben gegeten. Dinsdagavond aten we bij Youri’s ouders omdat we ’s avonds nog een cinemaken hebben gedaan, en toevallig stond er krak hetzelfde op het menu als bij ons de dag erna. Twee keer kip met mosterd en wijnsaus dus. Nog eens een dag later was het tijd voor een gehaktschotel met paprika’s en mozarella, en aangezien Youri de dag erna ziek en met koorts in bed lag heb ik me de moeite niet getroost om nog eens een hele menu te koken voor mezelf. Resultaat: weer gehaktschotel voor mij, restjes.

Er waren ook drukke dagen waarop ik weinig anders heb gegeten dan nootjes. Slecht bezig soms, ik.

En last but not least: staar u vooral niet blind op de porties. Ik mag mijn bord dan wel uit gewoonte nog altijd goed vullen, vaak geef ik de strijd al na een derde op. Het is een gewoonte die er moeilijk uitgaat bij mij. Veel honger, veel eten, aldus mijn hoofd.

Maar goed:

Everything I ate, dus.