“Je kunt op straat helemaal niet aan me zien dat mijn moeder kanker heeft” zei ik over de telefoon tegen vriendin J., aan wie ik net had verteld dat mijn moeder kanker had. “Ik zie er waarschijnlijk niet eens anders uit dan anders.” Het werd even stil. Ik moest denken aan alle andere mensen op straat waaraan je heel veel dingen niet kan zien, onwaarschijnlijk veel dingen zelfs, en hoe ik daar tot een maand geleden zelden of nooit bij had stilgestaan. Hoe ik altijd dacht dat mensen die erge dingen meemaakten ergens een ster op hun jas hadden hangen, en dat je die nooit zag omdat mensen die erge dingen meemaken nu eenmaal nooit buiten komen.

En ik dacht aan die ene vage kennis die me vorige week in het Kruidvat begroette met de boodschap dat ik er zo goed uitzag.
“Dankjewel“, zei ik.
En niemand die iets zag.

Ik begin mijn gevoel voor kerst te verliezen.

Tien jaar geleden overleed mijn grootvader op 25 december, en dit jaar wordt er bij mijn andere grootouders voor het eerst in meer dan vijfentwintig jaar geen kerstavond gevierd.

Iedereen die de mogelijkheid heeft om van de feestdagen te genieten moet dat dus gewoon keihard doen, zeg ik. Net als van alle andere dagen. Wens elkaar daarbij allemaal heel gemeend een goede gezondheid toe, meteen ook mijn voornaamste wensch voor het nieuwe jaar aan u, dierbaar lezerspubliek. En een dikke merci voor alle lieve mailtjes en berichtjes. Ik heb nog geen tijd gehad om ze allemaal te beantwoorden, maar ik ben het wel van plan.

En nog iets: als u vandaag of morgen als een opgejaagde stresskip door winkelstraten vlamt op zoek naar cadeautjes, vloekend en u ergerend aan alle anderen die net hetzelfde aan het doen zijn, de kalvers, neem dan van mij aan dat de dingen die echt belangrijk zijn niet eens dingen zijn.

Het zal hier ook de komende tijd een flink stuk stiller worden, maar we spreken malkander nog wel.

Het ga jullie goed in 2007!

Wegens wereld die op grondvesten davert.

Mijn mama is ernstig ziek en ligt momenteel in een ziekenhuis om te onderzoeken hoe ernstig. In een paar dagen tijd lijken al onze zekerheiden weggevallen en zijn wij mensen geworden die door ziekenhuisgangen ijsberen. U begrijpt dat ik het even niet kan opbrengen om over niemendalletjes te komen vertellen, en dus stop ik er even mee.

Het was precies mijn weekje niet. Slecht slapen, mijn hoofd nergens kunnen bijhouden, veel minder enthousiast wat werk betreft dan anders, kortom, een week om zeer snel te vergeten, zowaar. Absoluut dieptepunt was woensdag: ik ben niet op tijd uit bed geraakt om met Youri mee te gaan werken, ben dan maar thuisgebleven om daar wat te travakken en heb heel de dag niet anders gedaan dan gezucht en gepuft omdat niets lukte. Toen ik dit in de late namiddag aan Youri vertelde sprak hij de gevleugelde woorden: “Stop er dan gewoon mee. Als je een baaldag hebt moet je het goed doen.”

En gelijk had hij, mijn lief!

Ook al had ik geen zin (wegens nergens zin in), ik ben richting scrapbookkamer getrokken en heb mij in alle stilte beziggehouden met schilderen, lijmen, knippen en schrijven, en geloof het of niet: toen Youri ’s avonds thuiskwam waren al mijn negatieve vibes tot mijn grote verbazing ongemerkt helemaal verdwenen. Om maar te zeggen: het mag dan wel voor sommigen een beetje knippen en plakken lijken, ik heb daar waarlijks iets aan, aan dat scrapbooken. Ik word kalm van lijm en verf, begod.

Om dat te vieren trakteer ik nog eens op een paar pagina’s waarop ik helemaal jaloers ben, omdat ze mij inspireren of gewoon irriteren wegens zo geniaal dat ik dat nooit ga kunnen.

Irritante geniale klotepagina’s, dat zijn het!