Hoewel ik over het algemeen toch niet bepaald een mietje ben liep ik al heel de week ongemakkelijk rond. Uit mijn bloedonderzoek was namelijk gebleken dat ik, net als de meeste mensen met een gastric bypass, een licht tekort heb ontwikkeld aan vitamine B12. Tot zover geen probleem, want dat ik dat tekort zeer waarschijnlijk zou gaan ontwikkelen was mij tijdens de voorbereidende fase van de operatie zeker twintig keer verteld. Ik kon het mee playbacken: “door een GBP gaat je lichaam minder vitamine B12 opnemen”. Er was mij ook verteld dat dat op zich geen groot probleem was, zolang ik maar om de zoveel tijd een vitaminespuitje ging halen bij de huisdokter.

En daar zat deze week het addertje onder mijn gras. Nu dat spuitje dichterbij kwam (en ik op internet had gelezen dat het best een pijnlijk en venijnig rotspuitje was) bleef er niet bijster veel meer over van mijn “als het dat maar is, dokter”-je m’en foutisme. Ik had er nooit eerder bij stilgestaan, maar ik heb het niet voor naalden als ze mij iets moeten toedienen. Bloed afnemen gaat dan weer nog net. Ik had er zo weinig zin in dat ik het vakje “vitamine-injectie?” maar bleef verslepen in mijn Google Calendar, zo lang en zo vaak dat het bij mijn ochtendritueel begon te horen. Opstaan, ontbijten, naar werk rijden, computer aanleggen, “vitamine-injectie?” verschuiven, mails lezen. Dat kon zo dus niet verder. Wilde ik niet ten prooi vallen aan bloedarmoede en andere erge ziektes dan moest dat spuitje er komen.

En het kwam er, gisterenavond.

“Gaat het pijn doen?” vroeg ik semi-compleet-relaxed edoch dollend terwijl dokter J. het spuitje stond te prepareren in mijn blikveld. De dokter keek op van zijn preparatie, trok een rimpel in zijn voorhoofd en begon overduidelijk in te schatten hoe lang het nog zou duren voor ik van mijn sis zou draaien in zijn dokterscabinet. Om hem gerust te stellen glimlachte ik mijn nonchalantste ”t is mor een vraagsje é dokter’-glimlach en ik overwoog zelfs even om mijn rechterduim omhoog te steken in a jacques vermeiren-fashion, maar bij het zien van de naald werd het even te licht in mijn hoofd. Ik had mij al nonchalanter gevoeld.

“Het is te zeggen.” sprak de dokter.
“Als ik het slecht toedien zou je wel eens tegen het plafond kunnen gaan van de pijn”.
Ik staarde hem aan en wachte op een lach die niet kwam.
Geruststelling is voor mietjes, aldus dokter J.

Nog geen vijf minuten later veranderde al het wit licht in het kabinet heel snel in een wazig zwart, en had dokter J. toen niet gevraagd of het ging hadden ze mij zeker van tussen de pillendoosjes mogen uittrekken. Met een heftruck. :aah:

En dit vanaf nu om de vier maanden, graag! *steekt duim omhoog*