In kankerland zijn er twee soorten dagen. Gewone dagen, en chemodagen. Bij wijze van geluk bij een ongeluk zijn er veel minder chemodagen dan gewone dagen, maar chemodagen tellen wel makkelijk voor vier.
Een chemodag, dat is aankomen in het ziekenhuis als het nog donker is, en in alle stilte beginnen aan een zware dag vol buisjes, tubetjes en baxters. Dat is tot half elf op van de zenuwen zijn omdat de bloeduitslagen niet binnenkomen, en het dus niet eens zeker is of de rotzooi die chemo is wel zal MOGEN toegediend worden. Dan maar de tijd vullen met het lezen van kankerboekjes vol interviews met Phara De Aguire en andere bekende kankerpatiënten. Want ja, ook kankerland heeft een eigen tijdschrijft, al had ik dat liever helemaal niet geweten als ik had kunnen kiezen. Chemodag is tegelijk heel hard hopen dat de chemokuur wel en ook weer niet zal kunnen doorgaan. Wel omdat het de enige manier is om de kanker een klap te verkopen, niet omdat het ook de rest van je lichaam een serieuze pandoering bezorgt. Die pandoering kwam er uiteindelijk kort voor de middag. Razendsnel in de vorm van een doorzichtige baxter met een onheilspellende naam op.
Het is nog niet eens vier uur en ik kan maar met moeite mijn ogen openhouden.
En dan ben ik nog maar een doodgewone toeschouwer.
Chemo is zot hé. Ik was er ook enorm van verschoten hoe zwaar dat dat een mens aantast. ’t Komt er eigenlijk gewoon op neer dat ze uw alles in uw lijf naar de kloten stralen, inclusief de kanker. En dan hopen dat de rest een beetje recupereert. Het suckt . ’t Is vandaag exact 7 jaar geleden dat daddy’o zijn laatste woorden bij bewustzijn heeft uitgesproken. Ik verschiet er élk jaar van dat dat al zolang geleden is. Feels like yesterday…
Het zal zeker heel moeilijk en lastig zijn, maar je moet denken aan het feit dat het een manier is om de kanker de baas te blijven. I’ll cross my fingers !!!!
veel sterkte, meer kan een mens je niet toewensen…jij en je mama, natuurlijk
Veel sterkte idd! Ik kan het me niet voorstellen hoe zwaar dat dat moet zijn. Voor je mama en voor jou, want jij bent geen doodgewone toeschouwer. Het is voor jou toch zwaar om je mama zo te zien. Hou je sterk, meid!
Dat moet moeilijk zijn, je staat er zo dicht bij, maar tegelijk is het toch zo ver weg. Je bent het niet zelf, maar het is iemand die je ongelooflijk graag ziet…
Sterkte meid, voor jou en voor je mama, dat dit allemaal voorbij gaat en je er over veel jaren samen op kan terugkijken, als een moeilijke tijd, die jullie alleen maar dichter bij elkaar heeft gebracht.
San
Chemo is van de zwaarste vuiligheid die er is. Mijn mama is er nu vanaf, maar ik herinner het me nog al te goed. Bij ons ging dat in weken. Chemoweek = erg slechte week, dan kon ze de eerste 4 dagen haar bed eigenlijk niet uit, zelfs niet om te drinken soms. De tweede week was beter, maar nog niet super. De derde week voelde mijn mama zich wel goed, maar dan was er de psychische druk van die volgende chemo die weer dichterbij kwam, en dat werd hoe langer hoe zwaarder.
Gelukkig zijn het maar een beperkt aantal sessies, en is elke sessie achter de rug weer een stuk dichter bij het einde van die rommel.
Sterkte!
Kanker is a bitch. ’t moet vreselijk zijn om je moeder zo te zien afzien.. en er niks aan kunnen doen, buiten er voor haar zijn als ze het moeilijk heeft. Sterkte meid!
Veel kracht toegewenst! Een vriendin van me heeft ook een moeder die pas gehoord heeft dat ze kanker heeft. Na de tweede chemokuur is haar haar toch uitgevallen, ondanks dat de doktoren zeiden dat het niet meer kon. Gelukkig pakt ze het goed op en zijn ze samen een pruik gaan halen. Moeilijk voor te stellen hoe het is. Nogmaals veel kracht toegewenst!
*krop in de keel*
Sterk blijven hé.