vaarwel, kingdom of chocolaten peeties

peeties.jpgDinsdag 13 maart stond in de sterren geschreven als de dag waarop ik eindelijk zou beginnen aan een zoveelste poging om weer een beetje gezonder te gaan eten. U kent dat wel: de lente is in het land, de vogeltjes fluiten, men waant zich in de vallei van Joyvalle en dan vind ik het een beetje not done om dag in dag uit te zitten schransen als een dijkdelver. Niet dat ik zoveel eet (dat kan ik ook nog steeds niet), maar ik snoep teveel tussendoor. Hey lilith, hoor ik jullie al zeggen, jij bent toch gezegend met een knoert van een gastric bypass, dan is er toch geen enkel probleem, hoor ik jullie al zeggen. En inderdaad, die bypass heb ik nog steeds, maar dat blijkt geenszins een garantie te zijn voor een rein en ascetisch leven zonder uitspattingen in de vorm van kauwbonbons of accidentele paaseieren. Het is niet dat ik er dik van word, maar het is niet gezond en het voelt niet Joyvalle. En vergeet ik daar nog bij te vertellen dat het serieus mijn rekker uithangt dat mijn weegschaal al zeven weken blijft haperen op hetzelfde mottige getal. Een getal dat niet overeenstemt met mijn niet eens zo overdreven vooropgestelde operatiedoel, nvdr. Nog Twee Kilo, en het lukt maar niet. Een mens zou voor minder in de chocolaten peeties (zoals mijn leaf dat zo mooi zegt) vliegen.

Net op zo’n dag, die op zich al lastig genoeg is, was het van dat.

Een pretty damn lomp heerschap dat zichzelf ‘marketingverantwoordelijke’ van één of andere plaatselijke toneelvereniging noemt (lammenielache) vond het nodig om ondergetekende de les te spellen over het feit dat zijn ‘persbericht’ (lees: een gigantisch en lamlendig word-bestand van 17 MB vol Word-art en andere angstaanjagende tekeningen) niet in de agenda van mijn gazetje stond deze week. En hij had ‘dat persbericht’ nochtans ‘op 3/03 verstuurd, en zou het dan ook ten zeerste op prijs stellen als de volgende voorstelling wel werd opgenomen in de agenda’. Kijk, daar hou ik nu eens niet van. Van mensen die ervan uitgaan dat ik per definitie elk idioot bericht dat vijf dagen te laat op mijn redactie belandt dien te plaatsen. Van mensen die van hun oren maken als ik dat niet doe. Van mensen die zichzelf marketingverantwoordelijke noemen terwijl ze gewoon lelijke word art-bestanden doormailen naar andere mensen, die er dan weer van moeten kotsen. Op suikerloze dag is dat voldoende om mij in een ster te laten terugmailen dat het een beetje minder mag zijn, marketingvlinder, en nog vele andere ronkende zinnen die bijna zeker een ‘amai, madam heeft haar regels, zekers?’ aan marketingman zullen ontlokt hebben. Whatevre.

Tegen tien uur was mijn suikerspiegel zo hard gezakt op de schaal van Richter dat er niet te veel onverwachte dingens moesten gebeuren, ik voelde het. En toen begon de misérie met een fotograaf die mij ambeteerde op mijn gsm, terwijl ik hem gewoon had gemaild en nergens had laten blijken dat ik de rest van het verhaal wel eens via gsm wilde afhandelen. Mijn irritatie moet doorgesijpeld zijn tot in zijn fotografisch oor, want toen hij het geheel afsloot met een ‘ik kan het ook maar vragen hé madam’ wou ik oprecht dat ik het allemaal kon steken op mijn regels. Een paar uur en een zestal kiekebillenkaartingen later bleek dat allemaal nog maar het begin.

En ik maar denken dat ik helemaal van zo’n dagen af zou zijn eens ik mijn maag chirurgisch had laten loskoppelen. Lammenielache, maat. Lamme vooral nie lache.

Reacties

  1. Herkenbaar, oh zo herkenbaar… Allez, niet dat van die gastric bypass – ik moet nog immer mijn armen openhouden langs straat, kwestie van niet in een rioolputje te sukkelen – maar dat van die hastn die er van uit gaan dat een gazet een instrument is dat zij en enkel zij bespelen, een werktuig om hun fantastische activiteit – nergens ter wereld is er ook maar iéts dat hun kiekebillekaarting kan evenaren – dik in de verf te zetten. It’s the world upside down, so now and then.

    Soit, op zo’n moment mag een chocolaten peetie wel eens zulle, Lilith!

  2. Ik heb vandaag ook een minuut of twee vol onbegrip naar een kiwi zitten staren vooraleer ik een chocotoff in m’n mond stak.

  3. Kaarting is kaartwedstrijd, speelkaarten dus, en waar ik dat al gezien heb, is dat manillen. Kiekebillenkaarting wil zeggen dat je kippebillen kan winnen. Boterkaarting wil zeggen… Inderdaad. Crazy, die Westvlamingen. Google vooral eens kaarting. Om u ziek te lachen.

  4. julia

    sorry als ik iets over het hoofd zie of verkeerd gelezen heb, maar ik dacht eigenlijk dat jij geen suiker meer kón eten zonder ziek te worden?

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>