Monthly Archives: mei 2007

kinderrommelmarkt Kortrijk

apple2.jpgYouri had zo hard aan mijn arm gerukt dat er maar twee mogelijkheden waren: of hij had een gigantische melibij gezien die mijn collectie zou vervolmaken, of hij was een gigantische bruut. Het was in elk geval niet het eerste.

“Hoeveel vraagt u voor die computer?” hoorde ik hem vragen.
Een oma-achtige dame leefde helemaal op toen iemand interesse toonde voor haar kraam, bekeek Youri en zei kordaat: “Eén euro!”
De koop werd razendsnel gesloten. In geen tijd was de stokoude Apple van eigenaar gewisseld.
Terwijl Youri één euro uit zijn portefeuille stond te vissen glunderde de vrouw helemaal. Het was nog de eerste computer van een familielid geweest. Ze was zo blij dat ze ervan af was dat ze Youri nog eens uitdrukkelijk bedankte toen hij de doos nam en terwijl ook afscheid. Ik zag voor me hoe de vrouw het ding wel honderd keer had vervloekt omdat het in de weg stond tijdens de schoonmaak.

Het hoekje om knipperde Youri eens met zijn ogen.
Hij glunderde zelfs nog meer dan de mevrouw.
“Weet jij wel hoeveel ze hiervoor vragen op Ebay?”, vroeg hij.
Nope.
Honderd keer meer, zo bleek.
En ik maar denken dat het tijdperk van het zotte koopje op rommelmarkten voorbij was.

Edit: omdat het natuurlijk nog fijner was geweest als er echt een gigantische melibij had gelegen>> klikken en luisteren naar het Apiramalied. (l)

de levensgevaarlijke dressing

dressink.jpgStel het u eens voor: het is een doordeweekse zaterdagmorgen. Ik heb net aardbeienmuffins gebakken en besluit om mezelf bij wijze van dankuwel te trakteren op een slaatje met dressing. Dressing van den Delhaize. Als ik het flesje open merk ik dat er iets niet helemaal klopt, of het zou moeten zijn dat het klopt als een flesje plots overvloedig dressing begint over te geven zonder dat het over tijd is. Vol hilariteit roep ik Youri, en nadat we een kwartier staan giechelen hebben om het hevig kotsende flesje stel ik voor om dit wondermooie tafereeltje vast te leggen voor het nageslacht. Tegen dat Youri de camera gevonden heeft is het flesje evenwel jammerlijk gestopt met barfen.

“Doe anders eens het dekseltje volledig open”, oppert mijn liefste.

Leute!
En hilariteit alom!
En een slaatje zonder enige vorm van dressing, en honger. :(

de laaaaangste post van het universum

kwatta.gifOf toch van deze blog, waarschijnlijk. Dit is de post waarmee ik alle vragen beantwoord die u heeft, en zo ook de post waarna we met een propere lei kunnen beginnen. Ik beloof bij deze dat ik vanaf nu zal proberen om verhalen af te maken. Really.

Here goes.

Hoe staat het met jullie huis? Mogen we nog eens foto’s zien? Wonen jullie er al full-time en is alles al af?
Gepost door anais.

Ons huis. Goede vraag.
We wonen er al full-time sinds enkele dagen na mijn operatie, en aangezien ik op 9 juni een jaar geopereerd ben wonen we er dus bijna een jaar voor echt. Er zijn een paar omstandigheden geweest waardoor we een hele tijd boven hebben moeten wonen, maar sinds het parket in de living er ligt wonen we helemaal voor echt in ons huis, met living en alles.

Is het af? Hell no.

De woonkamer moet nog geschilderd worden, er moeten nog boekenplanken geïnstalleerd worden die zeven keer duurder blijken dan gedacht, de ramen en de deuren moeten nog een kleur krijgen en er moet nog een oplossing gevonden worden voor onze deuren die niet meer passen en dus ook niet meer sluiten. De woonkamer is leefbaar, maar compleet onaf.

De gang is nog veel meer onaf. Of veel minder af, zo u wilt. Daar moeten we nog een zwarte tegelvloer leggen, onze schilderborstels bovenhalen, en binst de trap aanpakken die ook nog een laag verf moet krijgen.

De badkamer is zo goed als af, op enkele details na. Net als de keuken en den boven. Die zijn ongeveer af.

Onze tuin is er al serieus op vooruit gegaan, maar er moet nog geschilderd worden, en ooit gebangkiraid.

En dan is er nog een eminent schouwprobleem dat moet heropgemetst worden. En geld dat dat kost! Geld dat ik eigenlijk liever zou uitgeven aan leuke reizen en tripjes dan aan bangkirai en planken. Ik kan dus best leven met een onafgewerkt maar wel bewoonbaar huis, de volgende jaren.

Foto’s volgen binnenkort wel nog eens.

Waar is Bill nu? Leeft hij nog?
Gepost door anais.

O ja, Bill leeft nog. Het ene moment meer dan het andere, maar hij leeft. Bill ligt op dit moment op een halve meter van mij vandaan te maffen op een stoel, als u het moet weten. Alleen werk ik niet thuis, maar in het huis van mijn ouders. Intelligente lezers moeten al een vermoeden hebben waar Bill is. Tada: Bill woont al meer dan een half jaar bij mijn ouders.

Ben ik een slechte poezenmoeder? Perhaps.
In elk geval: de bouwwerf die ons huis maanden aan een stuk was was geen ideale plek voor een huiskat. En dus verhuisde Bill voor enkele maanden naar mijn ouders, tot de grootste werken voorbij waren. Bill vond het er helemaal geweldig, al was het maar omdat hij er een nieuwe beste maat aan de haak sloeg in de vorm van Pikie, the big yellow pekinees, en helemaal zot is van mijn vader en mijn broer. Wat betrekkelijk wederzijds bleek ook.

Toen de grootste werken achter de rug waren kwam Bill terug, maar toen moest er nog parket worden gelegd. Dus toen ging Bill alweer richting mijn ouderlijk huis, alwaar hij helemaal opleefde bij het weerzien met Pikie, the big yellow pekinees. Het parketleggen duurde veel langer dan verwacht, en we hebben het uiteindelijk niet over ons hart gekregen om hem nog eens te verhuizen en hem nog meer in de war te brengen. Mijn ouders vonden dat geen slecht idee. Believe you me: het beest is stukken gelukkiger in een omgeving waarin niet iedereen fulltime gaan werken is. Het is goed zo. Iedereen blij, en wij moeten geen kattenbak meer verversen, zeg ik altijd!

Wil je kindjes? Zo ja, waar blijven ze?
Gepost door Kevin.

Natuurlijk wil ik kinderen. Ik wacht alleen nog op de dag dat er een uitknop opzit als je ze koopt. Vergis u niet: ik vind kinderen leuk om naar te kijken en zelfs leuk om mee te spelen, maar veel langer dan een uurtje moet dat toch niet duren. En er zijn nog zoveel dingen die ik op dit moment liever wil dan kinderen dat ik het jammer vind dat het not done is om op je zestigste nog moeder te worden. Als het er ooit van komt zal het wel het meest gescrapbookte kind ooit worden, met de coolste website en een eigen URL als geboortecadeautje. Dat zou dan weer wel cool zijn, eigenlijk.
Maar net niet cool genoeg.

Ik zou graag willen weten hoe je in godsnaam op het idee gekomen bent om te gaan scrapbooken. Lijkt me iets dat uit Amerika is komen overwaaien, niet?
Gepost door yab.

Ik herinner me het zelf niet meer helemaal, maar ik ben een jaar of twee geleden per toeval op een scrapbooksite terechtgekomen. Waarna ik op nog een andere scrapbooksite terechtkwam, en nog één. En toen ben ik maar rechtstreeks naar de enige hobbywinkel van Ieper gewandeld met de vraag of ze scrapbookmateriaal verkochten. Ik ben toen thuisgekomen met een pakje papier dat bij nader inzien zo lelijk was dat ik nog altijd meer dan de helft over heb. Youri vertelde onlangs dat hij dacht dat het wel weer iets zou zijn dat ik na twee dagen kotsbeu zou zijn, maar mis was hij. Ik ben ondertussen de eigenaar van een scrapbookkamer met zoveel materiaal dat hij bijna uit zijn voegen barst, en ik ben wel redelijk verslaafd. Zie scrapbookweekends, scrapbookavondjes @ my place en alle lieve scrapbookvriendjes die de laatste tijd mijn pad hebben gekruist. En om op de vraag te antwoorden: het is inderdaad overgewaaid uit Amerika, waar het allemaal veel gigantischer is dan hier. Met scrapbookcelebrities en Martha Stewart die een eigen scrapbooklijn uitbrengt en nog veel meer. Wie er alles over wil weten: www.twopeasinabucket.com.

Wanneer komt de eerste mini-lilith eraan? Heb jij ooit al eens flink van jetje gegeven op een digiridoe? En zowaar nog belangrijker: smeer je witte, bruine of bijna-zwarte choco op je boterhammen?
Gepost door Nick.

Voor de mini-lilith: zie vraag hierboven. Hoewel: een mini-lilith, hoe cool zou dat wel niet zijn? U doet mij twijfelen, dierbaar blogpubliek.
Ja, ik heb al eens serieus gevanjet op een didgeridoo tijdens een multiculturele dag op mijn school. Dat was geen goed idee, want van hout in mijn mond krijg ik vreemde kriebels en kotsneigingen. Er is dus geen groot talent aan mij verloren gegaan.
Choco smeer ik niet wegens geen liefhebber en een gastric bypass, maar als ik echt moet kiezen dan zeker weten bijna-zwarte. Bijna-zwarte choco rockt keihard!

Hierna: weer gewone posts. Beloofd!

ontlurken, het vervolg

billtjen.JPGBeste (voormalige) lurkers,

eerst en vooral: bedankt voor het ontlurken. Ik had wel een vermoeden dat ik best wat lezers had, maar ik had geen idee dat u met zoveel was. En dat u zo lief bent ook, en hier graag komt en er niet mee zit om mij te bedelven onder complimentjes en lieve woorden. Dit mag dan wel “maar internet” zijn, dat doet een keer deugd zie. Doe mij maar elke week ontlurkersdag. :)

Enkele voormalige lurkers hebben mij wel weer met de neus op de feiten gedrukt. De feiten, zijnde dat ik mijn verhalen soms niet afmaak. Dat ik soms het einde vergeet te vertellen van dingen, of zelfs het midden. En dat ik zo mijn lezerspubliek laat zitten met een joekel van een cliffhanger. Niet zo fijn, kan ik mij voorstellen.

Iemand vroeg hoe het met mijn mama was. Dat weet u na de vorige post zo ongeveer. Iemand vroeg hoe het met Bill was. En of hij nog leeft. Dat vertel ik u in de volgende post. En om dat te vieren mag u mij nog een vraag stellen die ik dan ook in die post beantwoorden zal. Iets dat ik vergeten te vertellen ben. Iets dat u zich al jaren afvraagt. Een spontaan huwelijksaanzoek. Het kan allemaal. Hoe meer vragen, hoe langer de post, zo werkt dat.

Dingen die ik niet beantwoorden zal:

Hoeveel ik nu eigenlijk weeg.
Hoe hoog mijn BMI is.
Vragen met een te hoge kinkyfactor naar mijn goesting.
Wiskundige vraagstukken.

16 mei

ct_scan.jpg‘Geloofde ik maar ergens in’, zei ik tegen Youri op een uur waarop we al lang hadden moeten slapen. ‘Dan kon ik tenminste een kaars branden en geloven dat het iets zou uithalen.’ Het was de nacht voor 16 mei, de datum die al een maand als een zwarte donderwolk boven mijn hoofd hing. In mijn agenda staan bitter weinig afspraken na 16 mei, omdat ik ze niet echt durfde maken. Omdat ik niet zo ver durfde kijken, ook. En als iemand me vroeg of ik ergens mee naartoe wilde, en dat op een dag na 16 mei bleek te zijn, dan was het antwoord standaard: ‘dat weet ik je te zeggen na de zestiende’.

En dan word je plots wakker en staat er 16 mei op het schermpje van je gsm. En dan zit je om kwart voor tien ’s morgens in de meest ongezellige gang van heel het universum te wachten tot je moeder weer vanachter een deur vandaan komt waarboven soms onheilspelled een rood lampje gaat branden. De scanner. De o zo gevreesde alziende scanner. De scanner die ziet of de inspanningen van de laatste maanden iets hebben uitgehaald of niet, bijvoorbeeld. Als je daarna ook nog eens meer dan een uur in een doodstil en ongezellig kamertje moet zitten wachten tot de dokter het resultaat komt meedelen, awel, ik kan u verzekeren dat je daar niet bepaald vrolijk van wordt.

Maar goed: de scannergoden zijn ons gisteren goedgezind geweest. De uitslag van de scan was het beste dat we op dit moment konden krijgen, en dat is goed. Plots bleek dat er nog dingen waren na zestien mei. En toen was er plots een lang weekend, zonder plannen! Als u mij dus even excuseert: ik ga even een paar dagen bekomen. En alle lieve lurkersberichtjes lezen en genieten van de warme gloed in mijn borstkas. (waartegen ik vroeger altijd borstkast zei. Maar dat doet niet meteen terzake.)

ontlurk away!

lurking.jpgU weet het of u weet het niet, maar u zit midden in een ontlurkingsweek! Zoals vrouwe zezunja en echtgenoot het mooi uitdrukken:

‘Dit is een oproep aan alle zwijgzame lezers.
Dus eigenlijk is dit een oproep aan alle onbekenden, aan mijn ouders, mijn ooms en tantes, oud-studenten, verre kennissen, nichten en neven, toekomstige werkgevers en ex-collega’s. Aan alle toevallige passanten en stille aanbidders, aan de verlegenen en de digibeten, aan iedereen die reageren maar stom vindt, aan iedereen die niet durft, iedereen die niks te zeggen heeft en iedereen die mij leest.
Maak u bekend. Vertel mij voor één keer dat u meeleest. Klik op het woordje ‘reacties’ onderaan dit stukje en zeg het:
‘Ik lees mee’. Liefst met (schuil)naam. Eventueel voorzien van hobby’s en andere geheimen.’

Ik weet dat u er bent.
Vindt u het ook een beetje leuk hier, anders? :)

de kookblog is geboren, hastn

cupcake_zoveel.jpgVanaf heden kan al wie graag eens een receptje leest of plaatst terecht op Kokeneten, een geweldig los weblogcollectief voor amateurkoks. De bedoeling is dat mensen recepten plaatsen die ze zelf graag klaarmaken, bij voorkeur met een foto bij van het uiteindelijke resultaat. Het is dus niet de bedoeling dat het een copy paste-site wordt vol recepten waar niemand iets mee heeft.

Voor de rest worden er weinig andere zaken verwacht dan af en toe eens een receptje, misschien soms eens een postje over iets foodrelated, we zien wel. Gezond, ongezond, vegetarisch of vettig, het maakt eigenlijk niet echt uit. Gouden tip: plaats de website in je rss-lezer, want het zou wel eens het soort blog kunnen worden waarop niet elke dag wordt gepost. Geïnteresseerden kunnen zich nog steeds bij mij melden op lilith@fromfrats.com. Laat het u smaken.

Update: auteursvermeldingen bij de individuele postjes schijnen een betalende optie te zijn. Posters zetten op dit moment dus best nog even hun nick onder hun posts tot we daar iets op gevonden hebben.

dienstmededeling

Kan iedereen die geïnteresseerd is om mee te werken aan een blog met receptjes op mij even mailen? lilith@fromfrats.com. Dan stuur ik jullie een mailtje met een link en een accountje terug. Is dat niet geweldig? Zet er bij voorkeur de nickname bij die je op de blog wilt gebruiken.

Meer nieuws asap. :)

scrapweekend

birgit.jpgWat een fun had ik op het scrapbookweekend. Zoveel dat het verboden zou moeten worden. Eerst was er een workshop van Birgit Koopsen op vrijdagavond met Isolde als sparring partner. Birgit Koopsen, only de meest getalenteerde scrapbookster die ik ooit heb ontmoet, en ook nog eens een zeer fijne mevrouw IRL. En niet alleen omdat ik zou sterven voor haar krullen. Al zou ik dat zeker doen. En Isolde, die mij zo uit de brand heeft geholpen elke keer ik er niet in slaagde om een draadje door het oog van een naald te krijgen. Eternal respect, woman!

Het echte scrapbookweekend begon vanmorgen, en man, het rockte nog niet matig. Vooral omdat ik een naast een coole Amerikaanse chick mocht scrapbooken die alles amazing en cool vond (ook mijn granola!), en haar enthousiasme compleet op mij heeft gesmeten. Waarvoor dank, Becky! En ook omdat iedereen complimentjes naar mijn hoofd smeet al door mijn albums bladerend, en omdat ik zoveel leuke nieuwe mensen heb ontmoet en e-mailadressen en urls heb uitgewisseld dat ik nog even moet bekomen.

Scrapbooken is een fijne hobby vol adorabele mensen.
And that is soooo amazing! :aah:

Morgen is er nog van dat, voor wie het gemist heeft.