Monthly Archives: mei 2007

granola

nigella.jpgSituatie:

Lilith kijkt naar ‘Nigella Feasts‘ en beseft nog maar eens hoe geweldig ze Nigella Lawson vindt. Om wel twintig redenen.

Lilith ziet Nigella ‘granola’ maken. Lilith heeft helemaal nog nooit van granola gehoord.

‘Dat ziet er best lekker uit’, denkt lilith als Nigella klaar is.

Lilith rent naar de supermarkt.

Een uurtje later duwt lilith dit in de oven:

granola1_kl.jpg

granola2_kl.jpg

Het smaakt al compleet overheerlijk zonder dat het gebakken is zeg hastn!
Wat gaat dat allemaal niet geven?
Recept hier: Chocolate Granola. (ik heb de peanuts eruit gelaten wegens geen zin in peanuts)

kookblogs

parmigiana.jpgBeste mensen, ik ben beter. Ofwel leest god tales from the crib, ofwel heeft de kleine chinees een eeuwenoude chinese spreuk over mij uitgesproken toen ik even niet keek. Fact is: ik kan en durf weer eten. En dat komt goed uit, want ik wilde u net vertellen over een nieuwe weblog die ik bijzonder fijn en veelbelovend vind. Bits en bytes is het geesteskind van twee thirtysomethings uit de creatieve sector, zo blijkt uit de about, maar het leukste is: het is een kookblog. Met mooie foto’s en leuke recepten van echt eten dat ik echt zou kunnen maken. Check het out!

Wat me meteen bij een vraag brengt: zijn er eigenlijk nog andere leuke Nederlandstalige voedselblogs? Ik ken La Cucina, en dat is het zowat. Ik weet dat i. ooit eens iets dergelijks op poten wilde zetten, en op haar blog staan ook vaak erg lekkere recepten. Ook op het lijstje: indische curry a la moonies.

Bestaat er zoiets als een Vlaamse Chocolate and Zucchini, en indien niet: zou u er dan eens geen werk van maken, eigenlijk? Ik wacht wel.

lang leve kleine chinezekes

prinses klein.jpgOke, het is niet leuk meer.

Tijdens de dag kan ik mezelf redelijk handhaven, maar de nachten zijn hels. Ik loop wel honderd keer de trap op en af richting toilet, om daar dan net niet heel de buurt samen te roepen van de krampen. Eerst dacht ik aan een onschuldig plaagje, maar na vier slapeloze en bijzonder pijnlijke nachten die ervoor zorgen dat ik tijdens de dag migraine heb van vermoeidheid denk ik iets anders.

Dat ik, als ik nog zo’n nacht moet meemaken, wel eens zou kunnen instorten van frustratie en vermoeidheid. Dat het toch niet normaal is dat ik al zeven dagen blijf sukkelen, en in die tijd bijna vier kilogram ben afgevallen. Ook al vind ik dat laatste wel oke. All time low! Dat ik dan toch beter eens naar een dokter zou gaan in plaats van te wachten tot het stopt. Dat het precies erger wordt in plaats van beter. Dat hetzelfde geldt voor de wallen onder mijn ogen en de mist in mijn hoofd.

En toch.
Daarnet vroeg het zoontje van het chinees restaurant of ik een prinses was.
Zo erg kan het dus allemaal niet zijn.

televisieconstanten

allsaints.jpg

  • Immer en altijd ‘goeienavond’ terugzeggen tegen Martine Tanghe of om het even welk ander anker aan het begin van het journaal
  • Sabine Haaghedoren proberen voor te zijn met ‘dag beste kijker’
  • dikzak roepen naar het scherm als blijkt dat ze weer zwanger is. *schaamt zich dood*
  • nog altijd week worden als Ross und Rachel weekmakende momenten beleven tijdens de triljoenste heruitzending van Friends
  • hele vieze dingen roepen als Ben Crabbé in beeld komt terwijl hij zijn kleine penis compenseert met het ophoesten van nutteloze weetjes
  • HELE VIEZE DINGEN

By the way! Over televisie gesproken.
Ik ben helemaal weg van All Saints. Als in: een dag zonder All Saints is een dag niet geleefd. En ik wil erover praten. Laten we dat maar doen. Erover praten. (bij voorkeur over Luke Forlano of Vincent Hughes. Dankuwel.)

schaam op jou, Iglo

groenten-mediteranee800.jpgIk ben een groot voorstander van vers eten: verse groentjes met een kakelvers stukje kip en een pasta of wat aardappeltjes, yummerz! Altijd feest. Ik probeer zo weinig mogelijk fastfood te eten, echt. Maar soms ben ik drie dagen ziek, heb ik zodoende al drie dagen niet meer met manieren gegeten en heb ik op zondagavond iets nodig om mijn suikerspiegel uit de dieperik te sleuren. Eten dat enigzins vult en bij voorkeur in anderhalve seconde klaar is.

Een blik in mijn diepvries schonk mij een kalkoenlapje en een Iglo Groentenschotel Mediterranée, iets met heel veel groenten en patatjes in een zak. Ooit meegenomen uit de supermarkt voor noodgevallen als deze. Veertien minuten in de microgolfoven, en klaar!

Wat er na veertien minuten opwarmen in mijn kommetje lag tart alle verbeelding. Ik kan mij met alle moeite van de wereld niet voorstellen dat iemand het aandurft om Iglo Groentenschotel Mediterranée op de markt te gooien, wetende wat er gebeurt als je de inhoud van de zak opwarmt in de microgolfoven zoals het op de verpakking staat. Rubberen wortels, vieze paprika’s en afschuwelijke aardappelschijfjes, afgewerkt met elastieken courgettestukjes. En dat zou ik moeten opeten? Zonder er een prijs voor heldenmoed en opoffering voor te krijgen? Dat kan niemand menen, zelfs Iglo niet.

iglo1_kl.jpg

iglo2_kl.jpg

Hoe gemeen ook om mij te laten betalen voor iets dat er op de zak uitziet als normaal eten, en eens uit de zak en in een microgolfoven als het ultieme cliché der diepvriesgroenten: taai, onsmakelijk en goed om een half uur op te sjieken. Ik verwacht dat eten getest wordt voor het verkocht wordt. De persoon die Iglo Groentenschotel Mediterranée ooit door de grote voedselkeuring heeft gelaten verdient niet minder dan pijnlijke lijfstraffen. En echt: ergens had ik verwacht dat Iglo na jaren hard werk ondertussen wel al een manier had gevonden om diepvriesgroenten smakelijk te maken in plaats van voos. En als ze dat niet hadden gedaan, dat ze dan al lang zouden gestopt zijn met hun activiteiten, wegens toch geen zin. De Iglo Groentenschotel Mediterranée is het triestigste dat ik de laatste jaren al in mijn keuken heb gezien. Ik ben ziek, ik heb geen eten en ik ben beledigd tot in het diepste van mijn consumentenhart.

niet zo hoemparapapa

tired_husband.jpgMocht u ooit op zoek zijn naar mijn zwakke plek, het is het moment. Ik heb best een hoge pijngrens, ik kan betrekkelijk goed tegen warm en koud, maar één ding mogen ze mij niet afpakken: mijn slaap. Daarvan heb ik grote hoeveelheden nodig, minimum acht uur per nacht, bij voorkeur tien. Als één of ander stom virus er dan plots voor zorgt dat ik twee nachten van drie nog niet aan twee uur slaap kom, dan kunt u zich voorstellen dat ik mij niet bepaald fris voel. Om niet te zeggen: compleet belabberd. En lastig, omdat mijn weekend zo’n beetje voorbij gaat zonder dat ik er bijster veel aan heb. En omdat ik weiger te slapen tijdens de dag, want zo ben ik dan weer wel.

Blijft over: compleet scheel van vermoeidheid in de zetel hangen zonder te beseffen waarnaar ik al een half uur zit te staren op televisie. Dat het dan ook nog eens een optreden van Belle Perrez blijkt te zijn. En een hoop scrapbookpagina’s die nog klaar moeten tegen volgend weekend. En morgen al weer een nieuwe werkweek en al. Swell.

van statistiekje

schaaltjen.jpgOke, misschien telt het niet helemaal, want ik heb zo goed als heel de nacht ziek op het toilet doorgebracht, waardoor ik nu met een pijnlijk hoofd en als een schotelvod tekstjes zit te tikken. Maar het hielp dus wel: vanmorgen dropte de weegschaal naar min 45,1 kilogram. Wat wil zeggen dat ik:

  • nog tien kilogram verwijderd ben van het gewicht dat ik in het PMS had op mijn twaalfde
  • een gemiddeld gewichtsverlies heb gehad van 4.09 kilogram per maand
  • het laagste BMI heb sinds ik weet wat een BMI is
  • bijna in een voorheen ondenkbare en compleet onbereikbare BMI-categorie zit
  • volgens mijn chirurg een compleet voorbeeldig cholesterolgehalte heb
  • toch zin begin te krijgen in obsessief winkelen

Mijn portemonnee dankt mijn griepgevoel dan ook van ganser harte voor de in allerijl opgetrokken blokkade.

rarara, wat is het?

rood_kl.jpg

En nu u toch bezig bent met raden: van wie is het, sinds gisterenavond acht uur?
Extra tip: het heeft iets te maken met de zilvergrijze bolide.
En het was het onderwerp van enkele flinke discussies, deze week.
En er was een zoektocht, en veel telefoontjes voor nodig.
En het heeft rode zeteltjes. (l)

shoppe shoppe shoppe

flickrt.jpgZoow, ik heb net een dollar of vijfentwintig richting Flickr verstuurd voor het verlengen van mijn Pro-account. Sinds Miss White mij in 2005 verraste met zo’n account (waarvoor zeer bedankt) heb ik hem zelf al twee keer verlengd, en telkens met plezier. Die verlenging is ook steevast het moment dat ik me voorneem om weer wat meer foto’s te nemen, en een keer werk te maken van het opleuken van mijn fotosets, en van mijn tags en al. U kent dat wel.

Ik betaal eigenlijk zo goed als nooit voor dingen op internet, bedacht ik me net.
Flickr elk jaar, en één keer een online workshop scrapbooken en eens een maand last.fm.
En liedjes op iTunes, heel af en toe.

Voor de rest: geen roste kluite.
En jullie, eigenlijk?

blogster met brein en benen

elle.jpgVanaf heden is het tijdperk van bloggen voor gratis en voor niets gedaan. En neen, vreest niet, wij van tftc geven nog steeds niet toe aan de commercie en zullen dus ook in de toekomst geen advertenties op u afvuren. Bij wijze van compensatie en uit dank mogen jullie mij natuurlijk wel altijd mailen om mijn rekeningnummer te weten te komen en af en toe een keer een maandelijkse storting te doen. Niets houdt u tegen.

In de tussentijd ga ik op zeer regelmatige basis aan de slag bij de gloednieuwe blog van Elle België, u weet wel, van het brein en de benen. U moet maar een keer afkomen! Het is er fijn en glossy, en het ruikt er naar lekker.