Toen ik nog aan de Hogeschool zat ging ik zodanig weinig naar de les dat ik sommige lokalen pas de eerste keer langs binnen zag op de dag dat ik examen moest afleggen. (aan mijn vader: de feiten zijn verjaard. Ik heb een diploma. Laat het rusten. :aah:) Sommige lectoren kende ik tot op dat moment alleen van de naam op de cursus die ik aan het begin van het jaar had gekocht, een cursus die in mijn ogen een vrijstelling betekende voor alle lessen waar ik geen zin in had. En dat waren er veel. Als ik kon kiezen tussen om zeven uur opstaan om een hele dag les te volgen uit cursussen die ik ook gewoon kon lezen tijdens de blok, of om elf uur uit mijn bed rollen, heeeeel de krant op mijn gemak uitlezen, uitgebreid douchen, een mondje eten en rond twee uur met iemand afspreken om richting H&M te trekken, ik wist het wel.

Mijn examinators wisten het ook, natuurlijk.
Om nu te zeggen dat ik met mijn nogal uit de hand gelopen lichaamsgewicht en mijn rood haar niet opviel in een groep was liegen. Als je mij gezien had had je mij gezien. Als je tijdens de examenperiode plots een student met mijn volume over de vloer kreeg die je nooit eerder had opgemerkt, dan waren er twee opties: ofwel was die student nooit naar de les geweest, ofwel had één van je vaste studenten zich zo te pletter gevreten van de zenuwen dat er gescheurde ingewanden aan te pas waren gekomen.

Deze namiddag heb ik voor het eerst in jaren nog eens les. Het voelt een beetje aan als de eerste schooldag, want in mijn schoudertas zitten een hapje en een drankje en een Moleskine om op te noteren. Ik heb me alvast voorgenomen om op te letten en me niet bezig te houden met briefjes schrijven en smsjes sturen. Een goed begin, wat mij betreft. Voor jullie is het ook goed nieuws, want als vrouwe Zezunja het allemaal even goed kan uitleggen als ik vermoed dan verschijnen hier binnenkort stukjes waarvan ik nu enkel nog maar kan dromen. En dromen doe ik, keihard. (maar niet in de les. In de les let ik op.)