‘Ik durf gewoon wedden dat ze op kilometers afstand ruiken hoe arm wij zijn’, sprak ik tegen Youri terwijl wij zo goed en zo kwaad als wij konden deden alsof wij wel vaker in Knokke Zoute rondstrutten. We waren er evenwel allebei voor het eerst in ons nog jonge leven, en dat was er waarschijnlijk toch wel een beetje aan te zien. Aan de uit de oogkassen rollende kijkers van Youri toen hij zijn eerste Ferrari zag voorbijrijden, bijvoorbeeld. Aan onze lacherigheid bij het zien van huizen als Fabergé-eieren zo groot. ( ;) ) Aan het feit dat ik het gedurende heel onze tijd in el Zoute niet kon laten om iedereen van boven naar onder te checken en in mijn hoofd lijstjes aan te leggen als ‘handtas: Louis Vuitton, schoenen: Scapa, broek: Burberry, truitje: Ralph Lauren’. Constantly.
Het fijne was dat elk cliché over plaatsen als Knokke Zoute bleek te kloppen. Leuker nog: elk cliché kruiste op een namiddag tijd ons pad. We zaten op terrasjes waar geblondeerde vrouwen behangen met juwelen aan de ober vroegen of de champagne koud stond. Compleet verrukt was ik toen de Rijke Echtgenoot opdaagde en zijn geblondeerde uithangbordje terstond informeerde of hij het een beetje fijn had gehad in de golfclub. Op zo’n perfecte momenten valt mijn leven zodanig in de plooi dat ik enkel maar gelukzalig kan staren naar mijn slaatje met warme geitenkaas, echt waar. Het werd alleen maar beter toen ik in de winkelstraat plots oog in oog stond met een blonde adonis die duidelijk een overdosis carroteen had opgelopen in de lokale spuitcabine en als klap op de vuurpijl ook nog eens een Chihuahua aan het lijntje hield. Perfection!
Er waren echt maar een paar kleine teleurstellingen bij de aanblik van het geflipte parallelle universum that is Knokke Zoute. De verdwaalpalen waren ook daar maar banaantjes, huisjes en bootjes, terwijl wij toch op zijn minst cruiseschepen, Cristal champagneflessen en veel blingbling hadden verwacht. De billekarren waren gewone autootjes in plaats van Bentleys en Porsches, en dat vonden wij toch ook een beetje zwak. Maar de kinderen in Knokke, die zagen er dan wel allemaal blond en compleet arisch uit, en qua marginale bejaarden viel het geweldig mee. Voor zo’n extraatjes betaal ik dan weer graag een beetje meer voor een cola light, ik.
Wat een heerlijk verhaal… het bracht een glimlach na een stressy -de dochter is ziek- weekend. Merci! Wat me eraan doet denken, kroop er hier een daar een Chique Frans Woord tussen of was het onvervalst West Vlaams dat je daar hoorde?
Hela hela, geen kwaad woord over de chihuahua, die ik vanaf eind volgende maand mijn hond mag noemen. Puh.
niks tegen chihuahua’s, de huisvrouw! Ik vind persoonlijk alleen dat ze beter afkleden bij vagina’s. :/
Gelukkig ben ik de trotse bezitter van een vagina. Dikke oef!
lang leve jouw vagina, then!
Zijn dat hier vaginadialogen of zo?!
Ooit, tijdens mijn studententijd, heb ik deel uitgemaakt van een vijftal oelewappers – mixed – in een auto die vier rondjes naeen hebben gereden rond het stoeferspleintje, waarbij één van de vier onderwijl aan het bellen was met zijn gsm. Daarbij hing hij uit het raampje van de auto, keek hij ostentatief naar het mondaine volkje op de terrasjes en praatte hij zo luid mogelijk Frans met haar op.
Wij vonden dat wel rebels, toen.
We wonen er niet zo ver vandaan, en echt, we voelen ons steeds marginaal as can be daar…
Ach wat!
En als ge ooit kinderen hebt moet ge zeker is naar de Siska’s gaan … Moeha lachen geblazen met die dikke nekken, trouwens ik vind dat daar altijd lollig om rond te hangen, gewoon mensen kijken, ik voel me dan altijd nogal uniek met mijn kleren terwijl iedereen daar rondloopt in zen scapa t-shirt in alle maten (die ik zelfs in de scapa winkels ni gezien heb) en voor de rest de zelfde schoenen dezelfde broek, ze dragen daar allemaal hunnen uniform en zoveel geld om uniek te zijn ge zou toch denken ……
moeha
Knokke is en blijft de plaats waar ik graag thuiskom 1 keer per jaar…
Jullie zijn toch niet vergeten een koffietje te gaan drinken op de “Place m’as tu vu”