Het was onmenselijk vroeg, toen ik hem net nadat we in de auto stapten vroeg of wij eigenlijk al plannen hebben voor het weekend.
Het was toen hij drie seconden later spontaan en compleet out of the blue ‘De Lesse afvaren?’ voorstelde, en ik wist dat als ik ja zei ik dit weekend gewoon de Lesse zou zitten afvaren. In een kajak ofzo.
Toen wist ik dat ik toch niet beter had kunnen kiezen, een jaar of vier geleden.
Wanneer wist u het, eigenlijk?
Misschien wel toen we voor de eerste keer ruzie hadden. Als ook het kibbelen en arguen en ruzieën leuk bleek te zijn, op één of andere manier. Maar misschien wel omdat hij na het ruziën ook ontzettend goed mn zwakke momentjes door de vingers wist en weet te zien en er met enthousiasme opnieuw invliegt. Dan wist ik: Ha! Die kerel die kan mij wel aan en ik hem ook, dat zit wel snor!
misschien toen ik tijdens ons eerste gesprek het “en toen ging ik samenwonen met een zwartgeklede schone” kon vervolledigen met “om de burgerij te tonen hoe ruimdenkend ik wel was”
OF
toen we op ons eerste afspraakje niet uitgepraat geraakten
OF
toen bleek dat hij ook het sprookje van Jaap Fisher volledig uit z’n hoofd kende (“…maar… ze moet Liesje heten, en toen keek de prinses hem aan en zei: ik heet Esmeralda, maar zeg maar Liesje”
OF
toen ik hem, zonder mij daar ook maar enigzins zorgen over te maken, meenam naar mijn ouders
OF
toen we zonder enige discussie of onenigheid het eens werden over de voornamen van onze kinderen
OF
toen we tijdens onze laatste fietsvakantie (we zijn nu 9 jaar samen) toch één keer ruzie maakten over de te volgen route omdat we ne eenmaal allebei even koppig zijn
Het lijkt achteraf of ik het altijd heb geweten…
Toen hij me op onze eerste date (tweede dag dat we mekaar kenden)zoende en daarna zei dat dat de enige manier was om mij te doen zwijgen :-)
Eindelijk een man die me aankon!
We kennen elkaar vandaag nog maar net drie weken en zijn pril tweeënhalve week samen… Maar in die korte tijd hebben we al zoveel intense momenten samen beleefd die een gewone verliefdheid en al wat we elk in het verleden beleefden overstijgen. Nog nooit heb ik zo’n duidelijke klik gevoeld op duizend vlakken. Samen dingen doen, grootste dingen, kleine dingen… Het voelt zo goed en natuurlijk aan alsof we echt voor elkaar gemaakt zijn. Een blik naar elkaar alleen al doet ons elke keer opnieuw tot dit besef komen.
Leve de liefde! Geniet van jullie weekend ;)
Yo, de Lesse, Zalig. Dat is lang geleden! Zo instappen en wegwezen is voor ons momenteel wat moeilijk, met twee kleine kinders. Maar wat betreft de vraag: Toen zij de domme liedjes die ik vantijd zing kon verder zingen :aah:
Toen we na 1 week zalige verliefdheid in de jou gekende mallemolen terecht kwamen toen er bij mijn schoonvader een tumor in de pancreas vastgesteld werd. En we plots dagen en nachten samen doorbrachten in het ziekenhuis. Gelukkig bleek toen dat we in stressy situaties rust kunnen vinden bij mekaar …
ja, iedereen weet al direct precies wanneer!
Ik kan daar eigenlijk toch niet direct een antwoord op geven denk ik
Ja het gevoel in buik en hart is altijd anders!
Misschien als ik het besef had dat tijd en afstand (eerst het internet en dan de afstand tussen Westvlaanderen en Brabant)ons absoluut niet teveel waren!Alhoewel ik het sporen met de trein na een jaartje toch al opgaf voor ons appartement in Gullegem.
En nu na 7,5 jaar wonen we dan in ons eigen woning te Kachtem!
Wanneer hij samen met mij naar een romantische film kijkt, terwijl hij dat eigenlijk helemaal niet graag ziet.
En, ga je nu de Lesse afvaren?
Toen ik een hele week weende omdat ik al vier jaar een lief had en hij al tien jaar, en dat zou wel nooit goed komen.
Toen we een jaar later ineens allebei vrijgezel bleken en het nog steeds klikte.
Al die keren dat hij over de meest uiteenlopende onderwerpen een intelligente uiteenzetting doet (gaande van motoren van oldtimers over allerhande verbouwingen tot het leven in het algemeen) en deze ook feilloos in de praktijk omzet.
Op het moment dat hij ineens totaal onverwacht out of the blue een passie begon te ontwikkelen voor de tomaten- en komkommerkweek en die ook in de praktijk omzette. :-D
Telkens ik mijn neus in het holletje onder zijn oorlel nestel en daar intens gelukkig van word.
:-)
En zeker ook op het moment dat ik zonder twijfelen mijn vlucht vanuit een ver continent vervroegde omdat hij me nodig had.
En wanneer ik zenuwachtig zit te wachten tot hij thuiskomt van het werk en dan spontaan begin te glimlachen als ik het automatische licht op de koer zie aangaan, het teken dat hij vijf seconden later de deur opent…
Jaja, erg hè… :-D En dat allemaal na toch al meer dan vier jaar… Zo melig…
En ook als ik hem hoor lachen terwijl hij in mijn Bridget Jones-boek leest en blijkt dat hij niet alleen mij maar ook zichzelf daarin herkent… :-D
Toen ik na 2 passionele weken zijn huissleutel kreeg…
Ik weet het zelfs als hij voor de zevende keer op rij naar dezelfde song van Rufus luistert of “komdekeernaarpapa” naar de hond roept. Ik heb het dan ook héél erg.
Het is maar om te zeggen dat wij een week in de Ardennen hebben gezeten en tot twee keer toe onze wekker hebben gezet, vroeg uit de veren geweest zijn en op het punt stonden om te vertrekken richting Lesse, toen de regen met bakken uit de hemel begon te vallen.
En gulder beslist zo gewoon efkes om dat te doen en dat lukt dan nog ook. Bitch!