Ergens deze week werd ik me plots erg bewust van iets.
Dat mijn mama er niet zal zijn op de dag dat ik mijn eerste kind ter wereld zal brengen, die gedachte was er al in december, en sinds dat moment nog heel vaak. Dat er nog heel veel andere dingen met mij zouden gebeuren waar mijn mama geen deel meer van zou uitmaken, dat was ook een gedachte die mij de laatste maanden wel vaker uit mijn slaap heeft gehouden. Maar deze week kwam daar ook nog eens de gedachte bij dat mijn mama voor mijn kinderen maar een verhaal zal zijn, en dan nog het verhaal dat ik vertel, samen met de mensen die haar hebben gekend.
Ik bedacht me dat die verhalen over overleden familieleden soms vaag zijn, en weinig zeggen. Ik weet weinig over de ouders van mijn grootouders, en meer dan een paar foto’s van die mensen heb ik niet gezien. En plots kwam het besef dat mijn kleinkinderen nooit zullen weten hoe grappig mijn mama was, en dat ze in de frituur altijd frieten met vol-au-vent en mayonaise bestelde, echt altijd, en wat haar lievelingskleur was. Haar lievelingskleur was paars.
(klikken voor groot)
Mocht u zich afvragen waarom ik scrapbook, ik denk dat het hierom is.
Chapeau dat je dit al kunt. Bewijst hoe sterk je bent. Ik kan dit na tien jaar nog altijd niet… Krijg geen foto geplakt, geen letter op papier.
prachtig. ze leek me een prachtige vrouw.
Een zeer mooie gedachte! Ik ben er zeker van dat je toekomstige kinderen hier veel aan gaan hebben. Uiteindelijk blijven mensen bestaan door verhalen, zij het in woorden, zij het in beelden :)
Sterk!
Toen 2 jaar geleden mijn dochter geboren werd, heb ik een paar dagen later onder de douche evenveel tranen geweend als er douchewater was. Maar nu zie ik haar zo vaak terug in mijn dochter. Je mama leeft voor in jou en zal dat later ook doen bij je kinderen… They’ll be a part of her.
Prachtig, ik hoop dat tenminste een van mijn kinders ook zo over mij gaat denken.
Mooi, echt mooi…
{:o} speechless x
meis, wat een schitterende layout!! en je humor heb je dus zeker van je mama. schitterend om zo’n mooie pagina te maken en dat is ook exact de reden dat ik scrapbook. Dat Sanne & Ruben later kunnen zien & lezen hoe ik in het leven stond en wat we meemaakten. Daar gaat het toch om he?
xoxo
Rev
Hoe erg lijkt ge eigenlijk wel niet op uw moeder zeg? Van uiterlijk?
Wat een leuke mama….
Blijkbaar lijk je wel erg hard op haar.
Shit lilith, zit ik hier nu te janken voor mijn pc op het werk terwijl ik dit lees, nog een geluk dat er hier niet veel volk is op zondag. Chapeau en sterkte.
Ik leeft ontzettend met je mee, en tegelijkertijd ben ik jaloers. Mijn ma is nooit een moeder geweest.
Hey Lilith, vreemd toch hoe je je plots van zoiets bewust kan worden… Pracht idee, ik wou dat ik zelf voor mijn kinderen zo’n boek had(scrapbooken lukt mij minder goed dan dingen op papier schrijven). Ik zit ook al een hele tijd met dat verdomde gevoel dat mijn kinderen nooit zullen weten wat een prachtoma ze geweest zou zijn… Vergeet voor jezelf zeker ook geen foto’s van jou en je mama samen toe te voegen. Maak er nog honderden! Ik ben erachter gekomen dat er bijna geen enkele foto van ons tweetjes bestaat (wegens zij steeds fotografe van dienst) en naar zo’n dingen verlang je heel erg…
Sterkte! zoen
Je doet me in elk geval goesting krijgen om te scrappen. En je lijkt keihard goed op je moesje, dus da’s fijn voor jouw kienekes later.
Prachtige pagina en een pakkend stukje dat je erover geschreven hebt
mijn mama was er ook niet, noch bij de geboorte van mijn kinderen noch nadien. ik heb boeken foto’s gemaakt en kaders, toch merk ik dat het moeilijk is haar energie door te geven.
ik wens je veel geluk.
Heel erg mooi en knap en sterk!
Maar mijn moeke is (was) nog cooler. ;)
Dag Kelly,
het is prachtig wat je voor je mama gemaakt hebt. Ik was een van de gelukkigen die je mama gekend heb en die weet wat voor een warm en lief mens ze was. Ook ik heb uren gelachen en gebabbeld met haar (zelfs over jou en je broer, ze was zo trots op jullie!!) op het werk. Die momenten vergeet ik nooit en haar ook niet.
Veel sterkte en liefs
Vos