Monthly Archives: december 2007

the pride of canterbury

watery345.jpgHet is niet iets waar ik trots op ben, maar ik ben nogal een schuitluis (good busy) schijtluis.

Ik wil heel de wereld zien, maar steek mij op een vliegtuig en ik ben diegene die bij elk geluidje met de ogen van een opgejaagd hertenjong naar de stewardessen zit te staren op zoek naar een blik van ‘dit klopt helemaal niet. We zijn hier compleet aan het neerstorten in de Atlantische oceaan, jongens.’ Telkens het belletje weerklinkt om aan te kondigen dat iemand iets zal zeggen door de speakers staat mijn hart even stil, en hou ik me klaar voor de boodschap dat alle motoren zijn uitgevallen en we elk moment zullen beginnen vallen. Volgens Youri is de kans dat ze die boodschap het vliegtuig insturen nogal onbestaande, maar Youri denkt nu eenmaal dat hij een vliegtuigexpert is omdat hij verslaafd is aan Discovery Channel. Stort daarmee naar beneden, zeg ik.

Toen captain Dan gisteren op de boot van Dover naar Calais afriep dat de zee zo ruw was dat ze stabilisatoren zouden moeten gebruiken om veilig aan de overkant te geraken, en dat ook nog eens werd bevestigd toen ik naar beneden keek en golven zo nasty zag doen dat de wereld leek te vergaan, wel ja, toen zag ik het toch even niet meer zo gigantisch goed zitten. Gelukkig heb ik een hele culturele bagage opgebouwd van allerhandige nuttige weetjes als het over boten en zinken gaat. Terwijl de Pride of Canterbury zich met ware doodsverachting in het onstuimige zeegat gooide stelde ik me voor hoe ik bij een eventuele kanteling op de omgekeerde kerstboom van toch wel anderhalve meter zou klimmen, zoals ik het gezien had in The Poseidon Adventure.

Ik gaf Youri tips mee, zoals ‘zorg dat je niet wordt opgepakt en vastgeketend met handboeien aan een buis tijdens de duur van deze trip, zodat ik je niet gelijk in Titanic moet komen redden uit de boeg’. De sfeer zat er pas helemaal goed in toen ik mijn vader en broer entertainde met mijn eerste herinneringen aan The Herald of Free Enterprise, want ja, als ik enigzins een beetje met een ei op zit heb ik een fantastisch gevoel voor timing. Kers op de taart was het moment dat mijn broer en vader voor mijn verhalen op de vlucht gingen naar het opperdek, waar de wind ondertussen zo hard woei dat ik bijna zeker was dat ze van boord zouden slaan, net zoals die man die onlangs in de krant had gestaan.

Maar niets van dat alles, eigenlijk. Geen omgekeerde kerstboom of muiterij of niets. We kwamen zonder kleerscheuren aan in Calais, gingen op het gemak van boord, en dat was het dan.
Captain Dan had toch weer serieus overdreven, zulle.

takje (bahaha)

stokje.jpgIk kreeg een stokje van Miss Puntkomma, en aangezien de VTM Kerstparade alles samen drie seconden duurde en ik het qua Planckaerts moest stellen met Fransisko, Magali en Devon, here goes:

Drie bands en/of artiesten die ik dit jaar heb leren kennen?

* Mira: ik had vorig jaar al van Mira gehoord, maar niet bijster veel, en het duurde tot bloglezer Kevin mij een mailtje stuurde met een link naar ‘In de Fleur’ tot ik mij echt in Mira heb verdiept. Met succes, want haar teksten zijn geweldig, net zoals haar stem. En ik stoor mij zelfs niet aan de ferme vleug Antwerps waaraan mijn oren worden blootgesteld. Nice going.

* Beirut: ik werd net als de helft van de wereld serieus verliefd op Nantes, en bij de eerste beluistering van de rest van The Flying Club Cup bleek het ook nog eens heel erg naar de Amélie Poulainsoundtrack te ruiken. I LOVE THE AMELIE SOUNDTRACK, I! Om dat te vieren mag u nog eens kijken naar het machtige clipje van Nantes, zie.

* Dixie Chicks: het is vreemd, want het is country, maar u wilt niet weten hoe vaak ik dit jaar al op een onbewaakt moment luidkeels heb meegezongen met de laatste cd van The Dixie Chicks. Vooral dan met onderstaand nummer, waarbij ik me altijd voorstel dat ik een hot chick met cowboybotn from Texas ben. Het is een afwijking als een ander, niewaar. Stop met die afkeurende blik, y’all.



Drie dingen die ik heb meegemaakt, gehoord,… en die me altijd zullen bijblijven?

* de ziekte en de dood van mijn mama, en hoe ik er, door heel bewust met alles om te gaan en mijn best te doen, geen schuldgevoelens aan heb overgehouden. In tegenstelling tot heel wat andere mensen, merk ik.

* een bijna normaal lichaamsgewicht hebben, en alles dat daarbij komt kijken. Van passende kledij tot lonkende venten op de trein Antwerpen-Kortrijk.

* voor de rest was er weinig van belang. Ik heb ook niet bijster veel meer meegemaakt dan een angstaanjagend ziekteproces, besef ik net. Mijn mama werd ziek in december en is gestorven in september, en in die hele periode heb ik weinig anders meegemaakt, gehoord of geblunderd. Ik zal de blundervraag die hier normaal op volgt dan ook overslaan, als het mag.

Drie dingen die me héél stiekem ongelofelijk trots maakten?

* dat een uitgever heel enthousiast was toen ik hem mijn idee voor een boek voorstelde
* dat een hoofdredacteur van een bekend boekske mij gewoon vroeg om bij hen te komen werken, op basis van deze weblog
* dat ik zowaar fanmail krijg, echte lieve superbe mailtjes van mensen die de moeite doen om mij met kweetnie hoe charmerende bewoordingen te zeggen dat ze mij graag lezen. Die mails doen mij elke keer helemaal gloeien van trots, eigenlijk. Waarvoor dank. :)


Drie mensen die ik hiermee graag wil lastigvallen?

Iedereen mag het komen halen, ik durf geen stokjes meer rondgooien omdat sommige mensen hun neus dan naar mij optrekken en zeggen dat stokjes veul te commercieul zijn. :(

emo

foto001.jpgWoensdag 26 december mag dan wel een mooie datum lijken om de VTM Kerstparade door de straten van Ieper te doen trekken, in my book komt het echt helemaal niet goed uit. Ik val sinds vanmorgen zodanig ten prooi aan PMS-gerelateerde emotionaliteit dat ik zeker zal beginnen bleiten als de kar met de Planckaerts passeert. En ik heb het niet eens voor de Planckaerts, moet u weten.

*pinkt ter voorbereiding nog een traantje weg bij K3 in Ahoy*

hoe bob de beenberijder iets los maakte

humping.jpgAls kind heb ik mijn ouders tot wanhoop gedreven door jaren aan een stuk te smeken om een hondje. Ik was er nogal obsessief in door de Woef te lezen in plaats van de Joepie en ostentatief posters van Cavalier King Charlen in mijn kamer op te hangen in plaats van Plaza. Mijn ouders slaagden er vaak in om gedurende erg lange tijd te weerstaan, maar heel soms dook er al eens een viervoeter op in ons huishouden. Veel verder dan een mentaal gestoorde straatloper, een verstoten pekinees en überwollige bobtail (nog voor er sprake was van Samson, mind you) zijn we echter nooit geraakt. Ik was er dan ook van overtuigd dat ik dat zo zwaar zou compenseren eens ik alleen zou wonen dat je mijn huis niet in zou kunnen zonder te struikelen over zes Newfoundlanders, drie chocoladebruine labradors, twee corgis en een verdwaalde chinchilla.

Toen ik Youri leerde kennen zakte die droom als een mislukte flan ineen. Youri wordt niet meteen warm of koud van een wollig pootje of een zacht stukje vacht en denkt eerder in termen van wijzijnnnooitthuis en wiegaatervoordatbeestzorgenalswijopreisgaan en heelonskoertjegaatvolhondenstrontliggengajegijdatopkuisentzalwel. Ik mag dan nog koetjiekoetjiegeluiden maken en hem overdonderden met links naar de daily puppy, het helpt niet. En dus is ons huis, net als mijn hondenhart, leeg.

Ik dacht dat ik er overheen was, eigenlijk, tot ik gisterenavond op een feestje in contact kwam met Bob. Bob is de niet meer erg jonge bastaardhond van mijn nonkel en tante, en Bob maakte heel wat los toen hij gisteren met de blik van een enigzins geslagen yet enthousiaste hond de kamer inliep. ‘Wat een sympathiek uitziende hond!’, riep ik. ‘Hij ziet er oud uit, maar hij heeft zo’n jonge blik’, zwijmelde mijn broer. ‘En kijk’, zei Youri, ‘hij kan zitten en pootjes geven!’. Daarna ontspon zich een spel van achter Bob zijn oren krollen tot we helemaal naar hond roken en ons hart voor eeuwig hadden willen achterlaten bij de sympathieke oude bastaardknul Bob. Toen hij zich ook nog eens op ons aller benen stortte om ze te berijden als waren het gewillige luxeprostituees waren wij zelfs geweldig geflatteerd.

Het heeft iets in gang gestoken, mijn encounter, want ik droom sinds gisteren enkel nog van hoe Youri morgenavond een lichtjes bewegend doosje in mijn handen duwt onder de boom van dienst, en dat ik het open en een kwispelende puppy bijna helemaal zie liggen stikken in de rode strik die rond zijn nekje is gedraaid. :cry: Waarop ik het red en Lady noem. Liefst deze.

de grote goede voornemens update

iron_ironing_board_shirts.jpgVorig jaar maakte ik, enkele dagen voor mijn leven in duigen viel en mijn mama kanker bleek te hebben, een lijstje met goede voornemens voor 2007. Toen ik ze daarnet begon te herlezen ging ik er van uit dat ik geen enkele zou waargemaakt hebben, want ik ben al niet bijster goed met voornemens en al helemaal niet als mijn leven nog maar met haken en ogen aan elkaar hangt. Dacht ik. Maar kijk, ik dacht verkeerd. I bring you mijn voornemens, en wat er van kwam:

  • meer boeken lezen:
  • zwaar score! Ik heb dit jaar eindelijk weer gelezen zoals het zou moeten. In bed, op de trein, op het vliegtuig en voor de haard terwijl mijn trui plots naar crematorium begon te ruiken. Ik weet sinds dit jaar weer hoe het voelt om triest te zijn omdat een goed boek uit is. Ik heb mijn abonnement op de Ieperse bib vernieuwd, en ik ben zo enthousiast dat ik maar zelden mijn boeken te laat terugbreng. En dat alles samen met mijn lief, en dat is misschien nog beter, want ik en Dimitri Verhulst hebben zelfs mijn fictiehatend lief aan het fictielezen gekregen! Driewerf hoera voor Dimitri, mezelf en nonkel Potrel! Doordat ik een paar jaar heb stilgelegen heb ik flink wat in te halen (als in 3498 boeken en een half) maar ik heb dit jaar alvast zwaar genoten van Tirza van Arnon Grünberg, De Schaduw van de Wind van Carlos Ruiz Zafon, The Secret History van Donna Tartt en Extremely Loud and Incredibly Close van Jonathan Safran Foer, om er maar een paar te noemen. Als kookboeken ook tellen, dan ben ik met voorsprong de grote overwinnaar van dit voornemen.

  • wat meer door het leven huppelen:
  • het is niet makkelijk huppelen als één van de mensen die je het liefste ziet zieker en zieker wordt, en de uitkomst al van dag één veel te duidelijk is. En toch huppel ik meer dan vroeger, omdat ik na het afgelopen jaar meer dan ooit heb begrepen dat huppelen een mens meestal meer goed doet dan bleiten. En dat we maar één keer leven, en dat je dan al zowel kan huppelen. Of zoals ik het ooit las: life may not be the party we hoped for, but while we are here we might as well dance. Ik zou het waarlijks niet beter kunnen zeggen.

  • geen perfecte huisvrouw worden:
  • zelden zo goed in een voornemen geslaagd als in dit. Maar ik ben er overheen. Neen, mijn huis is niet zo proper als dat van iemand met een poetsvrouw of zonder werk. Het zou maar al te gek zijn als het wel zo was, eigenlijk. Maar er zitten geen beestjes en het lukt zo ook. En ik ben eeuwig dankbaar voor onze vaatwasmachine en mijn nieuwe man, die niet uit zijn vel springt als zijn hemdekes er soms bijna twee weken over doen om gestreken te geraken. (mijn lief draagt helemaal geen hemdekes, gelukkig, maar u snapt het punt)

  • de contacten met mensen wat beter onderhouden:
  • betrekkelijk goed gelukt, eigenlijk. Ik heb mijn beste vriendin dit jaar zowaar zelfs redelijk veel gezien. Wetende dat er jaren waren waarin twee keer een succes was. We hebben veel te danken aan de uitvinding van de zaterdagnamiddagdate, vriendin J. en ik. Het gaat hier om een succesformule waarin afspreken op de markt en handcrèmes uittesten in het Kruidvat slechts enkele van de hoofdrolspelers zijn. En voor de rest heb ik kerstkaarten verstuurd en contacten vernieuwd via facebook. Veel beter wordt het niet, denk ik.

  • werk en vrije tijd meer uit elkaar houden:
  • er moest een mislukking bijzitten, en hier is em, hier is em. Mijn weekends vloeien lately weer serieus over in mijn werkweek, en mijn werkdagen lopen weer zwaar uit, maar ik ga niet klagen en mezelf binnenkort belonen met een wellnessarrangement met ontbijt of azo. En een dolle trip naar Lissabon, in de iets verdere toekomst.

Voor de rest heb ik, mocht u mijn statistieken bijhouden, al 154 weken of bijna drie jaar geen sigaret meer aangeraakt. Dat zijn 27107 ongerookte sigaretten, goed voor een gespaarde euro of vierduizend. Daar mag ook wel eens een applausje voor in de plaats hoor, als je het mij vraagt, of een strooptochtje doorheen de Kapellestraat in Oostende bij wijze van beloning. Huppelend.

Doet u daar nog aan, eigenlijk, aan voornemens?
Vertel op!

ditjes en datjes van de week

Jazz_appel.jpgovervloedig:
* opdrachten
* spaghetti (wel drie avonden na elkaar)
* boeken ( als in de aankoop van een twintigtal op het boekenfestijn in Gent)
* nieuwe vriendjes op Facebook

weinig:
* vrije tijd
* plaats om al die boeken te zetten
* slaap
* geklaard huishoudelijk werk

gemaakt:
* paella
* mislukte kokokscakejes
* kerstkaartjes
* een bon voor een maand spinning

dingen waar ik om moest lachen:
* Bill die compleet door het lint gaat met behulp van een papieren vliegtuigje
* mijn vader die tijdens een bingoavond maar bleef faken dat hij alle nummertjes had
* Peter Vandeveire die belt naar radio Donio om van zijn oren te maken
* een radioreclame voor Flair (en neen, niet omdat ik daar al dan niet ga werken) waarin twee mannen het hebben over hun kapsel
* dat ik in plaats van sorry of ’t spijt me ’t sporry zei

gemailde zinnen:
* ‘ik wil mijn relatieschipstatus kunnen zetten op ‘in een relatieschip met …’ jou :) ‘
* ’twee vliegen in één allesplatslaande klap’
* ‘Ik wist nog niet dat ik verse wondes aan het openrijten was’
* ‘*spreek seks uit zoals die ongelooflijke *@%$§* van een Murielle Scherre het zou doen voor extra effect*’

dingen waar ik het een beetje mee heb gehad:
* twintig jaar clouseau
* de kuren van onze haard
* bloggers die denken dat de nulmeridiaan door hun gat loopt
* onvindbare adresboeken

ontdekkingen:
* de cd ‘In de daluren’ van Mira
* Jazz-appels (*kuch*lekkerste appels ooit*kuch*)
* dat Walter Capiau op zaterdagavond naar de videotheek gaat (*kuch*en vast en zeker gay porn huurt*kuch*)
* bingo, begod!

kokoscakeje gone wrong

Vorige week zei iemand nog tegen Youri: ‘Wat heb jij eigenlijk geluk dat jij samenbent met een keukenprinses als lilith’. Ik moest daar inwendig even om lachen, maar inderdaad, ik schud de laatste tijd al eens een culinair hoogstandje uit mijn mouw.

Om dat te compenseren heb ik daarnet kokoscakejes met framboos gebakken.

cakeje_kl.jpg

Het wordt een erg hongerige namiddag.

lilith en het bedrijventrauma

gervais.jpgIk heb ooit stage gelopen bij een bedrijf waar ik me zo amuseerde dat mijn moeder na afloop de magische woorden ‘gij gaat nooit nog zoiets geestigs vinden’ sprak. Het was een trieste voorspelling, zo aan het begin van mijn carrière, maar de jaren daarna kreeg mijn moeder keihard gelijk. Ik heb in bedrijven gewerkt die mij zo getraumatiseerd hebben dat ik nog steeds rillingen krijg als ik op tv iets zie dat op een manager, vergadering of teambuildingweekend lijkt. Op een mooie dag heb ik dan ook gezworen dat ik nooit nog vast deel wilde uitmaken van een bedrijf. EVER. Sinds die dag ben ik zelfstandig en werk ik op mijn eigen bureau, alwaar ik weinig onder de mensen moet komen én ook nog eens geweldig overeen kom met mijn baas, zijnde mijn eigen zelf.

Pas op, want nu krijgt het verhaal een ijzingwekkende wending waar u waarschijnlijk even niet goed van zult zijn. Vanaf volgende week ga ik weer drie dagen per week in een bedrijf werken. Nog steeds als zelfstandige, maar toch. Een echt bedrijf, met liften en een receptie en vast ook broodjes. Met echte mensen die dingen zeggen met hun mond in plaats van via mail. Met een trein waar ik eerst op moet alvorens ik er ben. En een baasfiguur, die nogal eens meeleest, hier. Gelieve mij vanaf nu dus te benaderen als de gemotiveerde plichtsbewuste spring-in-t-veld/goede werkkracht die ik natuurlijk gewoon ben. En mocht er vanalles veranderd zijn qua gewoontes in bedrijven sinds 2005, mijn comments zijn uw comments!

Update: eerlijk is eerlijk, ik schrik een beetje van hoe mensen komen aanzetten met postjes die ik op fora heb gezet waaruit zou moeten blijken dat ik voor die en die firma ga werken. Dit was echt helemaal geen raadselpost, ik wilde u gewoon even melden dat er één en ander verandert vanaf volgende week. Als ik had gewild dat iedereen de naam van het bedrijf kent waarvoor ik werk dan had ik die wel in mijn titel gezet. Om maar te zeggen: als ik zelf vaag blijf, dan is dat omdat ik het liever zo heb. Gelieve de zoekopdrachten en het inhuren van detectives dus te staken. :) Even goede vrienden, ze..

svhj in een notendop

svhjlogo.gifAan het begin van de show barsten ishku.be en ikzelf uit in een ‘AUMAGAD! HET IS LUCAS VAN DEN EYNDE’-ken, maar lang bleven wij niet starstruck. De winnaars (waaronder wijzelf niet) moesten op het podium mopjes vertellen, en dat vonden wij bijwijlen een beetje akelig, maar het moet gezegd dat Michel Vuylsteke een geweldig vlotte podiumspreker/mopjestapper is. Serieus, wij waren allen onder de indruk van zoveel sympathiciteit eigen aan uw persoon, Michel! Schone spreekstem ook. Blijven gaan.
Ook om nooit meer te vergeten: Maarten Schenk die met zijn chiromakkers een lied ten berde bracht, waarop tomadde.be spontaan heel de tekst kon meezingen en al. Ik heb die mens nog maar juist Rage Against The Machine-schijven weten zingen, dus dat kon tellen qua verbazing alom. Volgens ishku.be lijkt tomadde.be trouwens op die chinees uit Heroes. U mag het zeggen.
Kruimel stond terecht in de hoogste regionen van de top 10, en wij vonden ook Onnozelheid mag zeer vlot overkomen op dat grote podium. Onze complimenten!
Voor de rest heb ik veel minder nieuwe bloggers ontmoet dan op voorgaande meetings, maar dat lag volledig aan het feit dat ik nog vanalles moest vertellen aan de bloggers die ik al ken van toen ze veertien jaar waren en al. En dat zij op hun beurt nog moesten vertellen hoe ze ooit met hun gat in het doorgeefluik van het pooowstkantoor zijn geraakt. En wie nu weer op wie zijn vrouwmens heeft gezeten in BV-land. Ge kent dat wel. Maar het was in orde, anders. En van Vedett krijg ik geen hoofdpijn, waarvoor dank!