de muziek is terug

john-mayer.jpgToen mijn mama drie maanden geleden stierf veranderde er heel veel, maar tegelijk ook erg weinig. Ik verloor mijn moeder, en dat was meteen het ingrijpendste dat ik al ooit heb meegemaakt, maar tegelijk bleef de wereld draaien alsof er helemaal niks gebeurd was.

Ik heb toen, samen met de mensen die het dichtst bij mijn mama en mezelf stonden, beslist om te blijven meedraaien. Om niet te lang stil te staan, maar alles een plaats te geven terwijl ik zelf weer probeerde vooruit te gaan. Ik had het vooraf niet durven denken, maar het lukt. Niet elke dag even geweldig, maar dat wisten we. Ik ben heel snel weer dingen beginnen doen. Ik ben direct weer onder de mensen gekomen, omdat dat mij voor alle partijen het makkelijkste leek. Mensen draaiden hun hoofd als ze mij drie dagen na de dood van mijn mama op een terrasje zagen zitten, en ik was er meer dan ooit ervoor gerust in. Ik vond het belangrijker om mijn uiterste best te doen voor iemand terwijl die er nog was, in plaats van de schone schijn op te houden door me achteraf zeven weken in zwarte rouwgewaden te hullen.

En toch. Sinds de dood van mijn moeder was de muziek weggevallen. Ik, die altijd wel iTunes had opstaan, bleek plots al weken in stilte te zitten werken. Het ging mij niet meer, muziek. Het irriteerde mij, stoorde mij, bracht mij uit mijn concentratie of maakte me plots nog triester dan ik al was. Liedjes begonnen plots helemaal anders te klinken, en teksten kregen associaties die ik nooit eerder had gemaakt. En dus bleef het stil. Mijn last.fm-speler kan getuigen hoe stil. Het is vreemd, maar sinds twee dagen weerklinkt er weer vanalles door mijn boxen. Eels en Amy Winehouse en Dixie Chicks en John Mayer, allemaal door elkaar. Ik besef nu maar hoe erg ik dat heb gemist.

Reacties

  1. T.

    Ik ken het gevoel, ook al is het niet verlies van een dierbare, na men scheiding bleek ik overal wel liedjes over de liefde te horen … ik kon er niet tegen ik was eenzaam en alleen en mijn soulmate ervandoor met een ander … ik ben toen niet zonder gevallen maar ben beginnen weerom (vroeger ook al) naar hevige rap te luisteren en daarmee men woede eruit boekend … op de bassen … en het hielp, nu kan ik terug last christmas van wham spelen zonder een traan … en zonder me hopeloos alleen te voelen, ook al heb ik dan na meer dan een jaar nog steeds geen soulmaatje teruggevonden!

  2. Evy

    Toen T’s papa verleden jaar stierf en wij twee dagen daarna opdaagden op een zomerconcert in het park vlakbij onze woonst, vielen er ook een aantal monden open. Maar we hadden het allebei nodig, eventjes niet thuis zitten piekeren. Ik denk dat we allebei niet veel van de muziek opgepikt hebben, maar het deed gewoon goed om even “weg” te zijn.

  3. Na de begravenis van mijn mama liep ik de kerk uit en ging met een groepje vrienden naar een terras. Dezelfde middag dus, misschien 1 uurtje nadat we haar achterlieten op de begraafplaats. En mensen hebben daar niets van te vinden eigenlijk, na 6 maanden intensieve verzorging (ze had een dwars-leasie door de tumor) was ik eventjes vrij.

    Rouwen heb je echter maar voor een deel in de hand is mijn mening. Ik kreeg zoveel complimenten hoe goed ik met haar dood omging, en hey, dat ging ik ook! Maar niemand die begreep waarom ik 2 jaar later ineens in diepe rouw gedompeld leek te zijn, het was toch alweer 2 jaar geleden? Maar toen kwam het pas écht bij mij, het onvoorspelbare, rouw. Na enkele maanden ging het weer bergopwaarts en nu 5.5 jaar na dato denk ik dat het best okay gaat allemaal. Neemt niet weg….ze komen nooit terug en hoe dierbaar de herinneringen ook zijn, er zijn zoveel momenten waarop je zó graag nieuwe wil maken. Dat blijft. Denk ik.

  4. kim

    Bij vers liefdesverdriet kan ik ook geen muziek meer horen omwille van de associaties. Dus dan luister ik naar Klara, of naar Japanse poprock – daar versta ik zo goed als niks van, dus stoort t niet. Dan durf ik soms zelfs terug (fonetisch) meezingen :).

  5. Caro

    Het is goed dat je je best doet om meteen de draad weer op te pakken. Maar het is belangrijk dat je jezelf ook de tijd gunt om te rouwen. Want vroeg of laat komt dat verdriet er toch een keer uit. En hoe langer dat duurt, hoe heviger het zal zijn. Neem het van me aan, ik ben jammer genoeg een ‘ervaringsdeskundige’.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>