Ik zal er dus zijn hé, op de uitreiking van de site van het jaar, vanavond.
Als ge een keer aan mij wilt komen voelen, ge moogt.
Ik heb evenwel geen muffins gebakken omdat het anders zou overkomen alsof ik verwacht om te winnen, en zo’n arrogante inborst heb ik niet, hoor.
Maar goed, is dat anders een beetje fijn zo, nerdenmeetings met awards en al?
En die topman van Google, is die mens al getrouwd?

Als je lief de morgen na een lekker dinertje bij champaarslicht ‘Man, heel onze vaatwas ruikt naar truffel’ roept, dan heb je het gemaakt in je leven, vind ik.

Voor meer over dat dinertje, stay vooral tuned!

Update: de review staat op kokeneten.

Even serieus nu. Als we nu eens allemaal opzettelijk zouden vergeten dat we die afschuwelijke klimmende kerstmannen ooit in een vlaag van zinsverbijstering hebben gekocht? Als we ze nu eens allemaal met een grote zwaai in de dichtstbijzijnde vuilnisbak zouden pleuren, en er nooit meer over praten? Of zoals bij wapens: dat we ze één dezer allemaal kunnen binnenbrengen in de plaatselijke sporthal, anoniem en alles, en het dan allemaal vergeten en vergeven is. Dat zou echt zo fijn zijn.

En als dat niet lukt: dat we er toch minstens voor zorgen dat er maar één per straat hangt. GEEN ZEVEN PER LADDER. Danku.

*recycleert kerstgrapje van zeven jaar geleden, omdat het nodig is*

Toen mijn mama drie maanden geleden stierf veranderde er heel veel, maar tegelijk ook erg weinig. Ik verloor mijn moeder, en dat was meteen het ingrijpendste dat ik al ooit heb meegemaakt, maar tegelijk bleef de wereld draaien alsof er helemaal niks gebeurd was.

Ik heb toen, samen met de mensen die het dichtst bij mijn mama en mezelf stonden, beslist om te blijven meedraaien. Om niet te lang stil te staan, maar alles een plaats te geven terwijl ik zelf weer probeerde vooruit te gaan. Ik had het vooraf niet durven denken, maar het lukt. Niet elke dag even geweldig, maar dat wisten we. Ik ben heel snel weer dingen beginnen doen. Ik ben direct weer onder de mensen gekomen, omdat dat mij voor alle partijen het makkelijkste leek. Mensen draaiden hun hoofd als ze mij drie dagen na de dood van mijn mama op een terrasje zagen zitten, en ik was er meer dan ooit ervoor gerust in. Ik vond het belangrijker om mijn uiterste best te doen voor iemand terwijl die er nog was, in plaats van de schone schijn op te houden door me achteraf zeven weken in zwarte rouwgewaden te hullen.

En toch. Sinds de dood van mijn moeder was de muziek weggevallen. Ik, die altijd wel iTunes had opstaan, bleek plots al weken in stilte te zitten werken. Het ging mij niet meer, muziek. Het irriteerde mij, stoorde mij, bracht mij uit mijn concentratie of maakte me plots nog triester dan ik al was. Liedjes begonnen plots helemaal anders te klinken, en teksten kregen associaties die ik nooit eerder had gemaakt. En dus bleef het stil. Mijn last.fm-speler kan getuigen hoe stil. Het is vreemd, maar sinds twee dagen weerklinkt er weer vanalles door mijn boxen. Eels en Amy Winehouse en Dixie Chicks en John Mayer, allemaal door elkaar. Ik besef nu maar hoe erg ik dat heb gemist.

Het was een erg lange dag geweest. Een fijne dag ook, eigenlijk, maar vooral een lange. Met verschillende afspraken die ervoor hadden gezorgd dat ik veel op drukke treinen had gezeten, en met weer waardoor mijn handen rood waren van de kou en mijn haar alle kanten uitwilde, behalve beneden. Beneden ware nochtans zo oke geweest.

Toen ik in het station van Kortrijk aankwam was het al donker, en aangezien Youri nog een vergadering had ging ik maar een beetje in de stad rondlopen voor we samen naar huis zouden rijden, zoals afgesproken. Even helemaal tijd voor mezelf en mijn ongezonde neiging om zwaar in de winkels te vliegen als niemand kijkt. Maar het regende steeds erger, en het werd later, en toen de winkels gingen sluiten en ik nog altijd niks van Youri had gehoord diepte ik mijn gsm uit mijn doorweekte jas. Eén sms gemist. ‘Het zal wat later worden’. Tien minuten eerder verstuurd en niet gehoord omdat mijn oren gevuld waren met tien liter regenwater. En hij had het over diezelfde vergadering waarover hij gisteren had gezegd dat hij helemaal niet lang zou duren.

Enigzins geïrriteerd stuurde ik een smsje terug.
‘Hoe laat? Het regent. :( ‘
Geen antwoord.
Ook niet na vijf minuten.
Dus ging ik bellen.
Hij nam niet op.
Ook niet toen ik drie minuten later nog eens belde.
En het regende harder.
Ik kon natuurlijk ergens iets gaan drinken, op mijn alleentje, alleen had ik geen idee of hij me zou komen ophalen aan het station of ergens anders.
‘Kom je me ophalen aan het station of ergens anders?’, smste ik, de leegte in.
Geen antwoord.

Ondertussen waren alle winkels dicht en kwam de regen met bakken uit de hemel. Mijn hoofd stond al heel de dag op ontploffen, maar nu kwamen er ook nog eens grote bonzende pijnen bij. En ik was kwaad, want wat dacht hij eigenlijk wel, een beetje in de warmte zitten vergaderen terwijl ik in een natte en koude kutstad als Kortrijk alleen op café mocht gaan zitten. Ik belde nog eens, en toen ik zijn antwoordapparaat weer hoorde aanslaan gebeurde er iets in mijn hoofd waardoor ik plots in staat was om tegen vanalles te beginnen schoppen. Bij voorkeur tegen Youri zelf, met bijzonder venijnige uithalen.

Met grote passen begon ik richting het station te lopen. Want wat dacht hij eigenlijk wel? En wat een klote-afspraken eigenlijk weer. Dat heeft dan een iPhone en dat neemt hem niet op. Tegen de tijd dat ik door de deur van Kortrijk station liep was ik in staat om iemand de kop af te bijten. En nog liefst die van mezelf, want het bonzen was er zowaar niet beter op geworden. Eens op de klaarstaande trein naar Ieper zond ik een smsje met de geweldige woorden ‘Ik neem wel de trein naar huis. Nevermind, vooral.’ Als je in iemands gezicht zou kunnen rochelen via sms, ik had het gedaan.

Drie minuten voor vertrek, en ik had nog steeds geen antwoord.
En ik had mijn lijntje al ingevuld op mijn Railpass, ik kon dus niet meer terug.
Nog anderhalve minuut.
Ik staarde naar mijn gsm, maar er gebeurde niets.
Buiten riep men af dat de trein naar Ieper zou vertrekken op spoor zeven.
In mijn hoofd had ik dertig ijskoude antwoorden klaar voor als mijn gsm zou rinkelen, maar hij rinkelde niet.
Nog een halve minuut.
En toen rinkelde hij.
Ik nam op, klaar om de allerkwaadste woorden van de wereld op Youri af te vuren. Om te zeggen dat ik wel alleen naar huis kwam, dat ik doorweekt was en ziek en dat hij niet moest denken dat ik er mee kon lachen, en dan als het even kon met veel zwier in te haken.
Maar toen hoorde ik zijn stem die zo overliep van de welgemeende sorry’s dat ik wel moest toegeven dat ik gewoon content was. Ik sprong nog net op tijd van de trein en was mijn lijntje kwijt, maar ik mocht wel met mijn lief mee naar huis. En hoe cool was dat?

Ik zweer het, twee jaar geleden hadden we twee dagen niet meer normaal tegen elkaar gebabbeld.
Had ik geweigerd om van de trein te springen.
Was ik expres nog wat later naar huis gekomen om daarna uren van roepen naar stil en dan weer roepen te gaan.
Wij gaan zwaar de goede richting uit, vind ik.

‘Youri!’, riep ik door de living, ‘Er is hier iemand die zegt dat Koen Wauters ‘graven’ zingt in plaats van ‘gaven’!’
Even moesten we daar hard om lachen, maar toen werd het toch erg stil voor ons doen.
Ik zong de bewuste zin in mijn hoofd.
‘Ik heb echt nog nooit een r gehoord na die g’, zei ik.
‘Ik ook niet’, zei Youri.

En toen gebeurde er plots vanalles waardoor we spaghetti moesten eten en cocktails moesten drinken en vuurwerk moesten bekijken.

Middernacht, en ik hoor Youri aan zijn kant van het bed mompelen dat ‘Oker’ waarschijnlijk het lied is waar hij in zijn hoofd het meeste beelden bij had. Erg duidelijke, mooie beelden.
‘Ik zag ook altijd die haven, die mooi oker was’, zegt hij, en hoewel het donker is hoor ik een pruillip trillen.
‘Ik ook’, fluister ik, ‘Ik vond het altijd zo mooi qua sfeer, die zon die de haven oker kleurde’.
Opnieuw stil.
‘Hoe luguber ook, met die graven en al’, zeg ik.
‘Maar het verklaart ook wel veel’, zegt hij.
Het werd weer stil, en dat bleef zo, maar veel slaap werd er toch niet meer gevat.

Edit: en toch hastn, en toch. Ik zou toch zweren dat ik hier in de verste verte geen r hoor.