In mijn notitieboekje zit een blaadje waarop een tekentje voor jongentjes en een tekentje voor meisjes staat. Daaronder een hoop namen die ik zo geweldig cool vind dat ik ze in overweging neem voor mijn nageslacht. Bij de jongensnamen staat er maar één, trouwens. U hoort het goed, er is maar één jongensnaam die ik graag hoor, en o wee als iemand in mijn vriendenkring het in haar hoofd krijgt om én een zoon te baren én mijn naam af te pakken. Ik heb al voor minder mensen gepitst op delicate plaatsen. I’m talking tepels hier.
Voor u mij scheef bekijkt: dat lijstje gaat al mee van toen ik veertien was. En neen, dat maakt mij geen freak, want voor de rest interesseren baby’s mij eigenlijk niet zo. Ik heb nooit vol verwachting zitten dromen over mijn eerste zwangerschap, ik speelde niet met poppen en babysitten deed ik alleen maar omdat ik dan geld had om sigaretten te kopen. Moraal van het verhaal: ik vind babynamen bedenken way cooler dan baby’s baren an sich.
En suhure, als ik op kraambezoek ben geweest en bedwelmd ben door de geur van Zwitsal en babyteentjes dan durf ik wel eens veronderstellen dat mijn baarmoeder klaar is voor een doldwaas avontuur. Dan kijk ik met glazige ogen naar Youri en stel ik me voor hoe de spruit mijn intelligentie heeft en zijn adembenemende looks. En als niemand mij tegenhoudt borrelen er visuals bij me op van hoe wij met een maxi cosi in de hand door een weiland vol gele bloemen huppelen, terwijl ons geneurie enkel overstemd wordt door het gebrabbel van ons eerste kindje. Gelukkig is er dan altijd Youri nog, die dergelijke hersenspinsels met één mep doodslaat door me eraan te herinneren dat ik niet erg hard van baby’s hou. Het is te zeggen: dat ik baby’s wel leuk vind, maar nooit langer dan een minuut of veertien. Dat je baby’s niet kunt afzetten, weggeven of een week of twee straal negeren. En hij heeft gelijk, die jongen.
En toch wil ik er ooit minstens één.
En aangezien ik moeilijk kan kiezen uit mijn namenlijst liefst een paar meer.
En adopteren, adopteren ook.
Chinezekes en negertjes en al. Kilo’s.
Het zou me alleen beter uitkomen als het de gewoonte was om pas aan kinderen te beginnen als je tachtig bent ofzo, en een beetje meer tijd hebt voor dergelijke folietjes, maar in elk geval: als ik zwanger ben dan zult u dat hier het eerst horen. EXCLUSIEF EN INTIEM. INTERVIEW. PLACENTA.
(als antwoord op de vraag van Kevin: “Zijn er al plannen voor een kindje?
Ik denk namelijk dat je een enorm coole mama zou zijn. :)” Awel merci kevin, je mag me je gegevens mailen in ruil voor zoveel slijmerij!)
Ik heb ook zo’n lijstje en daar staat ook maar één jongensnaam op! Meisjesnamen in overschot, zelfs nadat ik er enkele van ben gaan uitdelen aan mijn kattepoezen…
Hmmm, met een maxicosi huppelen in een weiland vol gele bloemen… ik wil het je echt eens zien doen.
(En dan geheel naast de kwestie, waar komt die uiterst griezelige foto vandaan? No way dat er ooit zo’n alien in mijn buik zat.)
Ik ben eerlijk benieuwd of je -eens het zover is- die ene jongensnaam zal gebruiken… Ik had er ook zo eentje (een jongensnaam) en die is het dus NIET geworden… ;)
Wat Silvie zegt…same here. Raar hoe die naam niet meer goed voelde eens ik zwanger was, en ik vind hem nog steeds mooi maar het paste niet bij dit kind. Die ik nog nooit IRL had gezien welliswaar maar het zal instinct geweest zijn.
Huppelen met een maxi-cosi is niet te doen als je het mij vraagt, zwaar en lomp dat die dingen zijn, zeker als de baby meer weegt dan die 3kg.
Toen ik mijn eerste ‘verwachtte’, had ik 1 naam voor een jongen en 1 naam voor een meisje. Jongen : Lowie. Meisje : Emma. Eén nicht waagde het om een Lowie te baren. Een andere had Louis bedacht. Een dichte en een verre kennis bevielen toevallig allebei op 5 november 1999 van een … jawel, Emma ! Resultaat : exit namen en opnieuw beginnen. Let wel : op 5 november 99 was ik zo’n vier maand zwanger…
Gelukkig is alles in orde gekomen. Ik vond een nieuwe naam voor elk van de twee soorten. Ik heb tussen mijn oudste dochter en jongste zoon nog een extra meisjesnaam moeten verzinnen, maar daar bracht mijn echtgenoot redding. Hij verzon een naam die voor ‘de twee’ gaat. Oef…
Wat het gehuppel met de maxi-cosi betreft : naast de zeer terechte opmerkingen van enkele andere bloggers betreffende het praktische aspect van de zwaartekracht, vraag ik me af waar nog zo’n weide of lap grond te vinden is waar je onbezorgd in slow-motion kunt door springen…
In ieder geval, zodra dat speelkameraadje voor Youri onderweg is, kun je altijd vanalles vragen aan de bloggende mama’s. Je zult merken dat je dan in een soort clubje opgenomen wordt. Eerst hoor je honderden verhalen over misselijkheid, stampen, dikke buiken, dikke enkels, striemen, vermoeidheid, harde buiken en bevallingen. Dan beginnen de verhalen over slapeloze nachten, problemen met de voeding, de kinderziektes, de zorgen, af en toe eens angst, de eerste tandjes, de peuterpuberteit, eerste liefje, zoveelste verdrietje, puberteit, …
Maar laat je vooral daardoor niet afschrikken !
Je schrijft dus echt voor de Story!?!?!
@ ann: ben ik het soort mens dat daarover grapjes zou maken? :)
“hoe de spruit mijn intelligentie heeft de adembenemende looks van youri” haha!! qua belediging voor je teergeliefde kan dit wel tellen…
alles wat u altijd al etc ?
een wegbeschrijving was genoeg geweest hoor.
Jongesnamen zijn horror. Ik had er ook maar ééntje en het is er nooit van gekomen want ik heb twee dochters. Wat een geluk.
Maar een troost voor wie niet van babies houdt: eens je ze hebt zijn ze (meestal) fantastisch. En ze zien je graag. Zomaar. En hoe groter ze worden, hoe meer ze het tonen.
Al wacht ik met een bang hartje de puberleeftijd af.
Groot gelijk. Only fools rush in.
Ni te rap aan beginnen is hele wijze raad van Youri, het zijn kleine vampiers there sucking out your live …
maar voor de rest vallen ze wel mee, zolang je maar bewust bent dat je te maken hebt met een individu
Jakkes