Monthly Archives: januari 2008

hebbes

american-airlines-boeing-767-300er-transportation-aircraft-29013.jpgYouri leek de afgelopen dagen wel een beursspecialist.
Met zijn blik op tabellen vol cijfers, klaar om toe te slaan op precies het juiste moment.
Vergelijken en overwegen, maar dan toch nog eventjes wachten.
En toen was het plots van dat.

We hebben best een koopje gedaan, dunkt ons.
Van Brussels via Chicago O’Hare richting Orlando International Airport, meerbepaald.
En van Miami International via JFK New York terug naar huis, een dag of zestien later.

Nu alleen nog een paar maanden aftellen, en zo weinig mogelijk nadenken over hoe lang we ook alweer moeten vliegen om op onze bestemming te geraken.

het kappersvraagstuk

hairdresser_1.jpgWe hebben mannen op de maan laten lopen, schapen gekloond en bruggen gebouwd waar dat onmogelijk werd geacht (bij deze roep ik Youri op om onze tv eens op wat anders dan discovery channel te zetten, want ik begin te raaskallen) , maar één ding lukt maar niet: twee keer na elkaar van dezelfde kapper terugkeren met een geweldig kapsel.

Toch niet wat mij betreft, anyway.
De reden dat ik er nog nooit in geslaagd ben om een vaste kapper in mijn leven te verwelkomen is dat elke kapper er de tweede keer niet in slaagt om het geweldige kapsel van de eerste keer te evenaren. Een mens zou denken dat de eerste keer het moeilijkste is, wetende dat je alles moet uitleggen en elkaar moet leren kennen en aanvoelen en besnuffelen en aftasten, maar dat valt bij mij meestal wel mee. Na de eerste keer bij een nieuwe kapper ben ik meestal zelfs zo in mijn nopjes dat de gedachte ‘Oke, nu heb ik hem gevonden, ik ga NOOIT nog naar een andere!’ wel eens bij mij opkomt, en ik visuals krijg over hoe ik als tachtigjarige een high five met desbetreffende kapper doe omdat hij mijn paarse krollekes weer zo magnificent heeft weten te leggen.

Over naar enkele weken later, als het eens fantastische kapsel zijn beste tijd heeft gehad en ik het niet meer kan redden met petjes en vissersknopen. Tegenwoordig hebben kappersklanten hele fiches waarop de kapper bij elk bezoek kleurcodes en haarstatussen noteert (of toch zou moeten), en toch gaat het elke keer weer fout. Dus doe ik de tweede keer extra hard mijn best om uit te leggen wat ik wil, waar mijn probleemzones liggen (want die heb ik), wat ik zeker niet wil en wat dan weer zeker wel. Eens de schaar erin is het eigenlijk al kapot, maar toch blijf ik altijd hopen dat het na het brushen wel weer goed komt en het resultaat toch een beetje zal lijken op wat er de vorige keer op mijn hoofd stond. Niet dus.

Ik loop zodoende al weer een hele week rond met een froufrou die stom geknipt is, uitstekende haarpartijen die ik met geen lak of mousse in model krijg en haar zo kort dat ik zelfs niet kan teruggrijpen naar mijn enige redmiddel bij dit soort noodgevallen: het staartje.

Hebben jullie dat nu ook altijd, zeg?
En kent iemand toevallig een kapper in het diepste der Westhoek waarmee wel innige langetermijnrelaties op te bouwen zijn?

weekje wel

weekjewel_icon.jpgOpgepast: terugkerende post!

Positivio:

* dat ik het plots in mijn hoofd stak dat ik een radiootje wilde, en dat er een uur later een gloednieuw blinkend ding op mijn bureau stond waar ik Siska Schoeters door kon horen praten
* dat Siska Schoeters mijn ter hulp schietend mailtje voorlas op de nationale radio, en mijn naam zei (l)
* het fruitabonnement op werkplaats één, en dat daar lychees bijzitten
* dat collega K. bij wijze van laat kerstcadeau een hele zak cosmetica in mijn handen duwde
* dat ik de finale van de Slimste Surfer heb gehaald, zonder moeite of niks. Dat ik bij de duizend laatste kandidaten zit van vijftigduizend deelnemers, begod. En dat ik geen goesting heb om naar de finale in Brussel te tjolen, dat ook
* dat Youri zei: ‘een huisje met zwembad kost in Florida niet veel meer dan een hotelkamer, hoor’
* dat ze mij gevraagd hebben om in de jury te zetelen van iets op Batibouw dat met keukens te maken heeft, en dat ze mij wilden vergoeden, en dat ik dat moest afslaan omdat ik geen tijd heb
* mijn ochtendritueel waarbij ik mijn iPod veel te luid zet en keihard op de trein naar Crowded House Live in Sydney luister
* een keigraaf topje voor vier euro! En een kleedseken dat ik anders nooit zou durven kopen voor 19, en de mensen vinden het schoon
* dat een meisje op de trein mijn Storyartikel zat te lezen, en ik me moest inhouden om niet te gaan zeggen dat ik dat geschreven had. Het is het artikel over de Bekendste Belg, trouwens. Ga check it.
* ze verkopen appels in Kinepolis!

Negativio:

* de auto die aan het station tegen onze rode bolide reed omdat de chauffeur vergeten te kijken was of er iemand achter hem stond aan de Kiss and Ride. En ja hoor: wij namelijk, in slow motion toekijkend hoe hij ons klein bolleke ramde
* het vitaminespuitje bij de dokter dat ik veel te lang had uitgesteld, en dat ik weer wist waarom toen ik de naald in mijn spier voelde gaan
* dat ik deze week zo weinig tijd had voor basisdingen dat je met een beetje goede wil frieten met kaaskroketten kon bakken in mijn haar
* de drie uur die ik heb verspild door naar Into the Wild van Sean Penn te kijken.
* mijn bifirollverslaving
* dat er veel te veel gevlagde mailtjes in mijn inbox zitten en ik mij begin te generen omdat het zo lang duurt om ze te beantwoorden, altijd
* dat de schoenen die ik graag zie nog altijd zeventig euro kosten in de solden, en dat ik tot de groep mensen behoor die dat nog belachelijk veel vindt voor een zool en een paar veters

de story

TVS.jpg‘De Story?’, vroeg ik met een extra portie intonatie om mijn verbazing toch maar goed over te brengen.
‘Inderdaad, de Story’, sprak de man die tegenover mij zat.
Ik moest denken aan mijn mama en hoe geweldig zij het zou gevonden hebben dat de mens naar wiens tv-programma wij ooit bij wijze van vrouwenondermalkandermoment keken mij hier zo maar eventjes live een voorstel deed. Ook al was dat om voor het boeksje te werken dat sinds jaar en dag op de salontafel van mijn oma lag.

‘Mijn oma leest de Story’, zei ik, en ik trok nog net mijn neus niet op.
Ik keek naar de man, en ik probeerde me in te beelden dat hij de Story las.
Het ging me niet goed af.
‘Niet deze Story’, zei de man van de zeiltrip, ‘de nieuwe Story’.
De nieuwe Story dus, waarvoor ze hem hadden aangenomen.
Aha.

Ik stribbelde nog even tegen voor de vorm, en toen dacht ik: ‘Hell, laten we dan maar een keer zot doen.’

En toen wist ik het nog niet eens van de koffiekoeke en ministronesoep, de knallende muur en de cameraploegen die nederstrijken op mijn fonkelnieuwe werkplek alsof het niets is. Toen had ik nog niet gezien hoe geweldig cool hij wordt, die nieuwe Story, en hoe fris en monter. Toen wist ik nog niet hoe vreemd het voelt om de titel van een door mij geschreven stuk op de cover van mijn meme’s boekje te zien, daar op de salontafel. En hoe leutig het is dat niet alleen het eindresultaat leuk is, maar ook het schrijven en alles eromheen. Ik ga nog even door geloof ik. Zwaar curieus of dat bij Ignaas ook het geval is. *showbizzwink*

waar werkt lilith?

Vraagteken.gifIk wilde u vandaag eigenlijk trakteren op een verhaaltje over mijn nieuw werk en eindelijk vertellen waar dat is en zo, maar toen gebeurde er plots één en ander waardoor ik tips kan geven, en ook nog eens crossmediaal te werk kan gaan.

Zo’n kans laat ik niet liggen, vaneigens.

TIP 1: het middagnieuws van VTM.

*akelig muziekje*

Update: nu ook met filmpje, waarin ik zelfs te zien ben. Flou ja, maar met een kleurrijke streepjestrui. Daar tegen de kast ergens. Check de baasfiguur uit, y’all.

bwards

bwards.jpgEr zijn weer verkiezingen in de blogosfeer, en deze keer wil ik gewoon keihard winnen.
Geen gezever met over het hoofd geziene nominaties en cupcakes deze keer, gewoon stemmen. Op mij. Op iemand uit mijn linklijstje mag eventueel ook, maar eerst op mij.
Ik moet en zal de geschiedenis ingaan als de eerste winnares van de bwards die

1. niet uit Gent of omgeving komt
2. nog niet zou kunnen zeggen wat haar google pagerank is als iemand een geweer tegen haar slaap hield
3. compleet niet op de hoogte is van internetcrimi’s en blogkoekoeken/twitterinsiders/hoe rap het draadloos internet hier gemiddeld gaat

Stem voor een betere wereld, stem lilith!

mannen die mij konden krijgen toen ik tien was

robert.jpgRobert Ten Brink: ik was compleet weg van All You Need is Love, en ik droomde stiekem hoe ik in de les zou zitten en Robert Ten Brink plots zou binnenstappen met een cameraploeg en de vraag of lilith toevallig in deze klas zat. Of ik even mee kon komen naar de All You Need is Love-caravan, want dat iemand mij iets te vertellen had. En dat ik dan achter Robert aan zou lopen en bij het zien van de boodschap van mijn geheime aanbidder zou zuchten dat ik me toch meer aangetrokken voelde tot hem zelf. Waarna we hand in hand flou uit beeld zouden verdwijnen, de rest van ons leven samen tegemoet.

mark_klein_essink.jpgMark Klein Essink: ofte dokter Jan Van De Wouden uit het fenomenaal fantastische Medisch Centrum West. Hij ziet er echt helemaal niet zo goed uit op de foto’s die ik online vind, en ik weet plots niet meer zeker of dat komt omdat hij er nu gewoon slechter uitziet, of omdat ik als kind stront in mijn ogen had. Ik was in elk geval stikjaloers als hij degoutant flirterige momenten beleefde met die blonde verpleegster, daar. En ja, die krullen zijn een opvallend terugkerend patroon.
En kijkt, in het filmpje ziet hij er best hubba hubba uit én zie je de acteur die (moeders, bedekt de ogen van uw kinders) sinds jaar en dag Sinterklaas is in Nederland.

Henny Huisman.pngHenny Huisman: Echt, hoe geweldig sympathiek hij was tegen de kindjes die kleren mochten kiezen in de winkel, en hoe grappig, en hoe fantastisch hij soms de slappe lach kreeg als een kindje van drie jaar een mopje probeerde te vertellen in de moppentrommel. My heart for Henny will go on. Ook al zit hij nu een beetje vreemde dingen te vertellen tijdens Steracteur Sterartiest en is dat wat mij betreft volledig onder zijn niveau. Still. En, en, hij maakte van ouwe platen oorbellen, en hij wilde piloot worden door aan een kleerhanger te draaien tot het eruit zag als een propellor. Gotta love.

sams_seng.gifGert Verhulst: Ik keek nooit naar Samson, want dat was niet op Olland, maar ik ben ooit een keer naar een show van Samson en Gert gaan kijken op de dijk van Koksijde en ik had ongepaste gedachten over Gertje. Ik was evenwel maximum elf, dus zal het vast niet verder gegaan zijn dan dat ik eens samen met hem onze namen in een boom wilde krassen. Maar vooral: weer krullen, zeg. Als de jean-marie pfaff coupe ooit weer mode wordt zijn mijn eierstokken gedoemd om in een knoop te slaan, maat.

dingen die leuk zijn op het nieuwe Bedrijf

koffiekoek1.jpg

  • omstreeks negen uur weerklinkt de kreet ‘KOFFIEKOEKE’, en staat er plots een kar vol vers fruit, drankjes en koffiekoeken in het deurgat, klaar voor consumptie
  • de fuschia muur in de gang die mij altijd een instant vrolijk gevoel geeft
  • het leesvoer. Als tijdschriftverslaafde vertrek ik niet vaak met een leeg gevoel naar huis, want het wemelt ervan
  • de mailtjes van de mevrouw uit de kantine. Genre ‘voor wie zin heeft in echte winterse kost is er deze middag erwtensoep met rookworst!’
  • de erwtensoep met rookworst
  • de sappige, kakelverse roddels
  • het uitzicht
  • de lieve collega’s. Serieus
  • dat ik mij mag bezighouden met dingen die ik stiekem gewoon graag doe
  • dat er zowaar een saladbar is in de kantine. Een saladbar!
  • dat ik mensen tegenkom in de gang en denk ‘hey, is dat niet….?’

1 januari

destrooper.gifIk ben de eerste dag van het nieuwe frisse jaar begonnen met zagen over het feit dat ik vandaag weer moest werken, net als de afgelopen periode waarin normale mensen zoiets hadden als kerstvakantie. Ik weet het, het is het lot van een freelancer en ik moet daar niet over blijven doorzagen, al helemaal niet op een heuglijke dag als de eerste van het jaar, maar weetwel. Ik ben moe, ik snak naar een week nietsdoen en het ziet er niet naar uit dat dat er de eerste honderd lichtjaren van komt. En ik ben moe. Heb ik al gezegd dat ik moe ben, precies?

En dus zat ik achter mijn computer te grommen dat ik ook verlof wilde en dat 1 januari toch geen werkdag zou mogen zijn en dat ik zou moorden voor een weekje niets doen. Er zaten veel spannende dingen in mijn lijst van goede voornemens, maar minder zagen, oow noow, zo bleek.

Toen we snelsnel naar mijn vader reden om de Wii die gisterenavond voor tonnen jolijt had gezorgd te gaan terugbrengen was ik nog steeds het zonnetje in huis en herhaalde ik om de vijf meter dat ik nog zoveel werk had. Af en toe moest ik mezelf tegenhouden om geen BOEHOEHOE uit te stoten, moet keer peizen. En toen kwam het moment van verlichting.

Bij de overburen van mijn vader stonden wel honderd auto’s geparkeerd.
‘Die hastn komen zekers nieuwjaren?’, zei ik tegen Youri, meteen de eerste woorden van het jaar waar geen extreem zagerig toontje aan vastgeknoopt was.
Door dat inzicht moest ik out of the blue denken aan alle nieuwjaarsdagen waarop ik veel te laat in mijn kot was gekomen na een nacht zo wild dat de mascara achter mijn ellebogen hing. ‘Een kerremesse is een geseling weird’, spraken mijn ouders, waarop ze mijn met alcohol gevulde lichaam richting douche duwden, om het daarna misselijk in een auto richting de meme te placeren.

Zonder slaap en met een kater ter grootte van een gemiddeld boerenpaard begon ik traditioneel aan de meest saaie en tegelijk lastigste uren van mijn leven. Bij het eerste rondje koffie met taart begon mijn hoofdpijn al op te steken. Na de taart -van duizend veel te zwaar op de maag liggende calorieën, nvdr- at ik uit beleefdheid nog een paar lukken van Destrooper (ja, lezers van hln.be, dit moment smeekt om een: ‘nie raar daj zukken dikke troela geworden zijt!!! ZWIJN!’ ) , om de rest van de namiddag tegen de slaap en maagspasmen te vechten aan een tafel vol uren doorlullende volwassenen. Tot het donker werd, mind you! Die hastn wisten van geen ophouden als ze koffie met elexir binnenhadden!

En plots was ik zo content dat ik vandaag gewoon mocht werken, u kunt zich dat niet inbeelden.
Zo zie je maar weer dat elke medaille een voor en achterkant heeft, beste vrienden.
Denk daar gerust eens over na tijdens het frisse jaar dat komt.
En natuurlijk ook van ons @ tftc de “wenschn van tjoar’!