Opgepast: terugkerende post!

Positivio:

* dat ik het plots in mijn hoofd stak dat ik een radiootje wilde, en dat er een uur later een gloednieuw blinkend ding op mijn bureau stond waar ik Siska Schoeters door kon horen praten
* dat Siska Schoeters mijn ter hulp schietend mailtje voorlas op de nationale radio, en mijn naam zei (l)
* het fruitabonnement op werkplaats één, en dat daar lychees bijzitten
* dat collega K. bij wijze van laat kerstcadeau een hele zak cosmetica in mijn handen duwde
* dat ik de finale van de Slimste Surfer heb gehaald, zonder moeite of niks. Dat ik bij de duizend laatste kandidaten zit van vijftigduizend deelnemers, begod. En dat ik geen goesting heb om naar de finale in Brussel te tjolen, dat ook
* dat Youri zei: ‘een huisje met zwembad kost in Florida niet veel meer dan een hotelkamer, hoor’
* dat ze mij gevraagd hebben om in de jury te zetelen van iets op Batibouw dat met keukens te maken heeft, en dat ze mij wilden vergoeden, en dat ik dat moest afslaan omdat ik geen tijd heb
* mijn ochtendritueel waarbij ik mijn iPod veel te luid zet en keihard op de trein naar Crowded House Live in Sydney luister
* een keigraaf topje voor vier euro! En een kleedseken dat ik anders nooit zou durven kopen voor 19, en de mensen vinden het schoon
* dat een meisje op de trein mijn Storyartikel zat te lezen, en ik me moest inhouden om niet te gaan zeggen dat ik dat geschreven had. Het is het artikel over de Bekendste Belg, trouwens. Ga check it.
* ze verkopen appels in Kinepolis!

Negativio:

* de auto die aan het station tegen onze rode bolide reed omdat de chauffeur vergeten te kijken was of er iemand achter hem stond aan de Kiss and Ride. En ja hoor: wij namelijk, in slow motion toekijkend hoe hij ons klein bolleke ramde
* het vitaminespuitje bij de dokter dat ik veel te lang had uitgesteld, en dat ik weer wist waarom toen ik de naald in mijn spier voelde gaan
* dat ik deze week zo weinig tijd had voor basisdingen dat je met een beetje goede wil frieten met kaaskroketten kon bakken in mijn haar
* de drie uur die ik heb verspild door naar Into the Wild van Sean Penn te kijken.
* mijn bifirollverslaving
* dat er veel te veel gevlagde mailtjes in mijn inbox zitten en ik mij begin te generen omdat het zo lang duurt om ze te beantwoorden, altijd
* dat de schoenen die ik graag zie nog altijd zeventig euro kosten in de solden, en dat ik tot de groep mensen behoor die dat nog belachelijk veel vindt voor een zool en een paar veters