Mijn baas heeft in zijn vierenveertigjarig bestaan nog nooit iets in de aard van frikandel, lookworst, bicky burger, boulet of cervola gegeten van de frituur. Mijn lief heeft dan weer nog nooit in heel zijn leven een baby van minder dan een maand oud vastgehouden, gevochten, een sigaret gerookt of een handtekening gevraagd aan een bekende vlaming. Ook in een taxi zat hij nog nooit.
Ik heb nog nooit getankt, een lamp vervangen, een videorecorder ingesteld of het gras afgereden. Ik heb ook nog nooit voet gezet in een megadancing of op een kartingcircuit.
En geen een van ons twee heeft al ooit een salto gemaakt van de duikplank, een lichaamsdeel gebroken of een fles wijn besteld op restaurant. Ik droeg nooit in heel mijn leven een galakleed, mijn lief moet zijn eerste das nog dragen.
En u?
Kunt u mij en de rest van de wereld verbazen met uw ‘Ik heb nog nooit…’?
Laat u maar eens goed gaan.
(en even om de grapjassen voor te zijn: vanzelfsprekende dingen als ‘ik heb nog nooit iemand vermoord’ of ‘ik heb nog nooit 37 salto’s na elkaar gemaakt’ tellen vanzelfsprekend niet.)
Positivio:
* Mijn lief en ik hebben zaterdag met toastjes en alcohol gevierd dat het zaterdag was. Voor dergelijke van de pot gerukte initiatieven mogen ze mij altijd wakkermaken.
* Ondanks allerhande bacchanalen was ik toch ineens out of the blue nog eens een kilo afgevallen. Hiermee zit ik al een stukje onder mijn absolute droomgewicht van twee jaar geleden.
* Ik heb een fake leren jekker gescoord voor compleet geen geld. Ziet u hier ook een wekelijks terugkerend gegeven?
* De kaartjes voor de Comedy Marathon in Kortrijk zijn besteld.
* De plannen voor mijn eerste boek worden wel erg concreet nu ik een contract en een begeleider van de uitgeverij krijg. :aah:
* Ik stuur mailtjes over en weer met een BV waar vriendin J. en ik vroeger uren over bezig zijn geweest, en ik heb nog de tijd niet gehad om er haar alles over te vertellen. Vriendin J., bel mij!
* Het schijnt dit weekend leuk weer te worden, en dat past bij onze leuke plannen.
* Ik ben niet langer de baas van het gazetje en ik besef het nog niet helemaal maar ik ben wel erg blij. Jochei!
Negativio
* Het lijkt wel alsof iedereen met verlof is behalve ik.
* De “er zitten zoveel lezers op uw blog” is kapot, en nu voel ik me zo verdomd alleenzaam I could cry.
* Ik ben zo ziek geweest van een Bicky Burger dat ik aan het overwegen ben om er geen meer te eten. De gedachte alleen al maakt me evenwel redelijk ontroostbaar.
* Ik zou trouwens een geweldig vreemd weetje kunnen vertellen in verband met mijn baas en frietkoten, maar misschien word ik dan wel persona non grata in medialand.
* Er zit de laatste tijd altijd een man in mijn treinwagon die non stop rochelt van Gent tot Kortrijk. Slijmerig maar smakelijk, indeed.
* Als u weet uit welke film die laatste quote komt roep ik bij deze keihard “RESPECT!” in uw richting.
Hallo, ik ben lilith en ik was één van de eerste Vlaamse lifeloggers.
Voor u begint te roepen dat er in 2004 al shitloads aan bloggers in Vlaanderen rondliepen en ik niet moet denken dat ik het ben met mijn huistuinenkeukenblog en al, oke oke, maar tales from the crib is niet mijn eerste weblog. Het is al mijn vierde. AHAAA. Nu wordt het plots wel heel erg stil aan de andere kant van het scherm, en terecht!
Mijn eerste blog dateert van toen ik nog een pril studentje journalistiek was in de grote stad Gent, en via de telefoonlijn mijn blogpostjes de wereld in stuurde. Het was op https://asl.to/nicknaam, en het was 2001. Gouden tijden op het internet, dat moet ik u niet vertellen! Daarna heb ik nog eigen weblogs bij elkaar geschreven op geocities of angelfire of lycos of iets anders waar meer reclame op stond dan tekst, maar lifeloggen deed ik. Ik kan me niet eens herinneren of er in die tijd al zoiets bestond als de vlaamse blogosfeer of blogsystemen. Ik had gewoon een index.html die ik telkenmale aanpaste en met mijn ftp-spelleken uploadigde. Ik had 32 lezers op een dag. Mijn website trok op geen zak. Ik vond het helemaal geweldig. Als ge dat al allemaal kon.
Aangezien ik geen Vlaamse voorbeelden had wegens dat ik er eigenlijk geen kende zocht ik mijn grote voorbeelden dan maar in het buitenland. Ik was in die tijd helemaal weg van een Amerikaanse blogster die luisterde naar No Doubt en de meest adembenemende blog ooit had, maar aangezien zij al een paar jaar gestopt is met bloggen kan ik haar geen linkliefde meer geven. Gelukkig is er nog mijn allergrootste Nederlandstalige voorbeeld. Dat was ze al in mijn prille beginjaren, toen ik haar archief wel tien keer van voor naar achter heb gelezen, en dat is ze nog steeds. Ik heb haar nog nooit ontmoet, maar ik heb het wel allemaal meegemaakt. Haar scheiding, haar nieuw lief, haar babydromen, haar beroepskeuzes, en nu dan eindelijk haar zwangerschap, allemaal even geweldig geschreven. Ik herinner mij hoe ik haar ooit een fanmailtje stuurde en helemaal over the moon was toen ik gewoon een mail terug kreeg. Van mijn blogidool! The madness! Freaq vroeg wie mijn grote voorbeeld was, en daar moet ik dus geen halve seconde over nadenken: Kim, stap eens even mijn podium op en draai eens even een rondje voor mijn lezers zodat ze je goed kunnen zien!
Dan mogen jullie ineens in haar archieven duiken en zwaar onder de indruk zijn, net als ik. Het is de moeite.
(op de vraag “Toen ik met een blog begon, had ik voorbeelden: Dominiek en Bart Vandamme, aangezien dat twee mensen uit mijn eigen kennissenkring waren. Als één van de eerste ontdekkingen was daar al meteen TFTC, but I wondered: hadden júllie eigenlijk lichtende voorbeelden, toen destijds? Werd er toen ook al zo massaal geblogd? Wie was er voor de generatie Pietel – Michel – Domi – Lilith? Allez, ik vroeg mij dat af. Zodus.” van freaq. Je hebt gewonnen!)
Ik had een zakje gekocht met van die rode vetersnoepjes.
“Moet je ook een snoepje?”, vroeg ik met mijn mond vol veters.
“Ja”, zei Youri.
Ik overhandigde hem een rode veter.
Het werd stil in de auto.
“Hey!”, zei Youri plots, “Doet dit jou ook zo keihard denken aan de Jefi?”
Het bleef stil.
Ik had nog nooit in heel mijn leven van de Jefi gehoord.
Youri blijft beweren dat dat aan mij ligt, en dat heel veel mensen vroeger naar de Jefi gingen.
U ook?
Wilt u er iets over kwijt?
Of het een afkorting is bijvoorbeeld, en of het er fijn was?
Ik ben zwaar benieuwd, want ik geloof er niks van, van heel die Jefi.
‘Ik denk helemaal niet dat mensen veel over jou weten’, zei mijn lief, die toevallig wel veel over mij weet en dus weet waarover hij spreekt.
Zijn antwoord bevestigde wat ik ook al vond. Dat u helemaal niet veel over mij weet.
Eerder weinig, zelfs.
Zo goed als niets. Of toch niets bijzonders.
U weet misschien waar ik mijn boodschappen doe, wat mijn lievelingsfruit van het moment is, welke schoenen ik draag en hoe mijn lief heet. Als u in de archieven duikt zult u ook wel één en ander terugvinden over mijn huidige en vorige jobs, mijn relatie met mijn kat en mijn voorliefde voor chocolaten peeties. Allemaal waar en heel oprecht geschreven, maar kent u mij daarmee echt? Ik zou durven stellen van niet. Er zijn namelijk zoveel meer dingen waarover ik niet blog dan wel, dat mensen die mij alleen van mijn blog kennen wel een enorm onvolledig en vertekend beeld moeten hebben. En dat is oke.
Dat ik een overwegend vrolijk mens ben, bijvoorbeeld. Terwijl ik gewoon liever blog over vrolijkheden dan over hoe ik soms een week niet veel anders doe dan bleiten. Is dat liegen? Of is dat kiezen? Weet u hoe ik ruzie met mijn lief? Hoe luid of stil het dan gaat? Of denkt u echt dat wij nooit ruzie maken, omdat al onze ergernissen en meningsverschillen niet door de selectie geraken die ik maak voor ik aan een blogpostje begin? En ja, ik post elke dag een foto, maar in de 23 uur en 59 minuten die ik daarnaast meemaak zou ik net zo goed een seriemoordenares met een seksverslaving kunnen zijn. Weet u veel over mijn vrienden, en of ik die überhaupt heb? Enig idee hoe het met mijn vader gaat, en of mijn broer en ik elkaar veel zien? Wat er precies gebeurd is met mijn mama? Hoe ik dat heb doorstaan? Hoe mijn dagen er het afgelopen jaar hebben uitgezien? Welke dingen mij bij nachte wakkerhouden, en of ik wel het soort mens ben dat ’s nachts wakker ligt van dingen? Of ben ik juist zorgeloos ende vrij, volgens het merendeel van mijn postjes?
Weet u over al deze thema’s veel meer over mij dan over uw collega’s?
Ik denk van niet.
Zullen we dat dan maar gewoon zo houden?
Ik vind het wel goed zo, eigenlijk.
( op de vraag “vind je het niet vervelend dat heel wat vreemden hier zomaar je gaan & staan volgen en je zo goed als ‘kennen’, terwijl jij hen noch van haar noch pluimen kent?” van vortzak, die mij mag mailen met zijn gegevens)
Positivio:
* Ik ben bijna vervangen! Nog één weekend zwaar werken en ik ben van mijn gazetje en werkenweekends af. Dat werd heel erg tijd, zo melden u de wallen onder mijn ogen.
* De tickets voor onze vierdaagse naar Lissabon zijn binnen, en dat wil zeggen dat het geen eeuwen meer duurt voor Portugal mijn bitch is.
* Een mail van W., mijn allerallerbeste vriend in de lagere school en het prille middelbaar. Ik heb hem al een jaar of tien niet meer gesproken, en nu gewoon gevonden via linkedin. Zo’n dingen verwarmen mijn hart.
* De ontdekking van gedroogde abrikozen. Die dingen zijn lekker, en gezond, en zwaar verslavend ook nog. Zoveel positiviteit in een verschrompeld vruchtje, dat hou je gewoon niet voor mogelijk.
* Op de redactie wordt mijn liefde voor marginale situaties zo hard uitgebuit dat ik vanaf heden missverkiezingen, schlagerfeesten en andere zottigheden in mijn agenda heb staan. Nog even en hoempapa is mijn middle name. Ik ben er eigenlijk nog niet helemaal uit of dit wel in de juiste categorie staat.
* Ik heb deze week op uitermate toevallige wijze oog in oog gestaan met twee bloglezeressen en één mama van een bloglezeres. Dankuwel aan allen voor hun sympathie en lieve woordjes.
* Dankzij de ontdekking van freezer cooking (I know!) kon ik de afgelopen week doen alsof ik de snelste etenklaarmaakster ooit was
Negativio:
* dat ik twee volledige dagen ben kwijtgespeeld aan in de zetel liggen met koorts, kopfschmerzen en een keelontsteking.
* dat ik na die twee dagen koorts nog altijd bijzonder zwak op mijn benen stond en een paar keer bijna ben gevallen zonder dat iemand het merkte. Lang leve Studio Herman Teirlinck!
* de weg naar Sanoma is opengebroken, net als onze straat, waardoor ik meestal tot aan mijn knieën vol modder hang bij aankomst op de werkplek.
* dat IKEA ofwel pokkeveel duurder is geworden dan vroeger, of wij gewoon geweldig veel armer.
* dat ik deze week geen treinschijf van de week heb omdat ik mijn iPod systematisch vergeet op te laden en dus gedoemd ben tot luisteren naar geluiden uit de echte wereld.
* als ik moet kiezen tussen het stemgeluid van Neil Finn of dat van Lokerenaren die ‘en den’ zeggen in plaats van ‘en dan’, den weet ik het wel zulle
Mijn baas heeft in zijn vierenveertigjarig bestaan nog nooit iets in de aard van frikandel, lookworst, bicky burger, boulet of cervola gegeten van de frituur. Mijn lief heeft dan weer nog nooit in heel zijn leven een baby van minder dan een maand oud vastgehouden, gevochten, een sigaret gerookt of een handtekening gevraagd aan een bekende vlaming. Ook in een taxi zat hij nog nooit.
Positivio:
Hallo, ik ben lilith en ik was één van de eerste Vlaamse lifeloggers. 
Ik had een zakje gekocht met van die rode vetersnoepjes.
‘Ik denk helemaal niet dat mensen veel over jou weten’, zei mijn lief, die toevallig wel veel over mij weet en dus weet waarover hij spreekt.