Morgen is het zes maanden geleden dat mijn mama gestorven is.
Ik had daarvoor zo weinig ervaring met het verliezen van iemand die ik graag zag dat ik dacht dat de dingen met de tijd makkelijker zouden worden. Ik heb één van de mensen die ik het allerallerliefste zag moeten afgeven om te beseffen dat dat niet eens klopt. Het wordt volgens mij gewoon moeilijker.
Ik word niet meer elke morgen wakker met de gedachte “mama is dood!” zoals in de eerste weken, en het is ook meestal niet meer de laatste gedachte die door mijn hoofd gaat voor ik in slaap val. Die dingen hebben plaatsgemaakt voor een nieuw soort gewaarwording: die van de onverwachte stomp in mijn maag als ik op een onbewaakt moment naar mijn gsm grijp om haar even te bellen. Als ik met een slaperig hoofd op zoek ga naar een paar schoenen en op haar kickers stoot, of wakker word uit een droom waarin ze zo levensecht tegen mij aan het praten was dat de gedachte dat het maar een droom was geweldig veel zeer doet, plots. Het is de stomp die ik voel als ik plots in paniek sla omdat ik me haar lach niet meer goed kan herinneren.
Er zijn zes maanden verstreken waarin ik haar niet meer heb gebeld, terwijl ik haar in de jaren ervoor maar één keer een dag niet aan de lijn had. Geen telefoontjes over mijn wasmachine die raar doet of mijn hutsepot die dreigt te mislukken, en vooral geen telefoontjes over hoe mijn dag is geweest. Ik heb de laatste maanden nochtans zoveel aanleiding gehad om haar te bellen. Er was zo veel om te vertellen, en dat is goed. Het bewijst dat ik heb verder gedaan, zoals ik haar en mezelf had beloofd.
Ik heb één van de meest geweldige mensen uit mijn leven moeten verliezen om te beseffen hoe hard je iemand kan missen. Geweldig hard, zo blijkt.
Je hebt zo ontzettend treffend geschreven wat verdriet is. Ik denk soms aan een kameleon, omdat verdriet constant van vorm verandert. Ik herinner me na jaren niet meer hoe mijn kindje weende, terwijl ik dat vroeger uit duizend gehuilen zou kunnen halen. Vreemd. Verdriet maakt sterker, het is nog altijd een gezegde waar ik het verdomme moeilijk mee heb. Veel courage voor jou.
aih, hang in there!
Zo treffend geschreven, ai, raak!
Het gemis slijt niet, het wordt iets zoals een oude pull die er altijd al was en altijd zal zijn. Het gemis wordt een deel van je en dat maakt het draaglijk. Je vergeet veel, dat is waar, maar op de meest onverwachte momenten verras je jezelf met een herinnering die je dacht kwijt te zijn.
Ik wens je veel lieve armen die de hare eventjes kunnen vervangen.
“Leven is als sneeuw,je kunt het niet bewaren. Troost is dat zij er was, uren, maanden, jaren…”
Herman van Veen
(((hugs)))
Dit stukje raakt me enorm. Op 24 januari van dit jaar heb ik mn papa moeten afgeven. Ik word nog elke dag wakker met dat lege gevoel. Ik betrap er me regelmatig op dat ik denk : oh dat moet ik hem straks zeggen of vragen. Ook ik dacht altijd dat dat gevoel wel zou ‘slijten’. Maar daar twijfel ik nu toch sterk aan. Want net zoals je zegt, besef je pas hoe hard je iemand kan missen als die persoon er niet meer is.
Pas maanden nadat oma stierf, besefte ik ’s avonds ineens dat ik nooit meer ‘eitjes in zure sause’ zou kunnen gaan eten bij haar, want zij maakte die de allerbeste… Bij mama smaakt de saus ook goed hé, maar nooit zo goed als bij oma… Wat heb ik geweend die avond…
*slik*
Zo pijnlijk herkenbaar geschreven! (ook al zijn wij er op het nippertje aan ontsnapt….sinds die fucking kanker kan ik me heel goed voorstellen hoe je je moet voelen)
Sterkte…
Ik voel met je mee! Iemand zo dierbaar missen is een vreselijk gevoel. HUGS
Mooi. En héél herkenbaar.
Hard missen is ok en denken aan vermindert niet, het wordt alleen makkelijker het te doen zonder tranen.
het leven keert op het moment dat je een ouder verliest
nooit wordt het als voordien
mijn mama stierf 5 jaar geleden
dingen veranderen
ook het verdriet
toch zal het leven nooit meer zijn als voordien
ik zou nog steeds alles opgeven voor een telefoontje
Je bent enorm moedig, hang in there!
ik word van zulke dingen echt stil. ik krijg zelfs tranen in mijn ogen.
ik word van zulke dingen echt stil. ik krijg zelfs tranen in mijn ogen.
…
Dit heb je weer heel mooi geschreven, en ik bewonder de manier waarop je er mee omgaat en de dingen oppakt. Het moet één van de hardste dingen van het leven zijn, een ouder verliezen. Gelukkig heb ik ze allebei nog, maar ben niet lang geleden bijna mijn moeder verloren aan een ziekte. Ik kan me alleen maar indenken over hoe hard het moet zijn. Sterkte.
Heb je nu echt vrienden (lees: geen leven meer), dat je echt alles van je privéleven op internet moet gooien?
Een dagboek hoort achter slot en grendel, niet publiek op internet. WHO CARES van alle onbekenden die hier per toeval langkomen. Je vindt jezelf echt belangrijk precies :-D
@Ronald: Heb je nu echt geen leven dat je een blog leest die je niet eens interesseert? Who cares about your comments.
@Lilith: veel sterkte meisje.
Heel pijnlijk en heel herkenbaar geschreven.
Ik huil vanbinnen met je mee, al was het maar om de schrik dat het met iemand in mijn omgeving gebeurt.
Het is tegelijk een oproep om de mensen die we nog bij ons hebben te koesteren gelijk zot, denk ik dan.
@ Ronald: WTF?
@ Lilith: ook ik heb bewondering voor hoe je dit verdriet draagt en verwoordt, (virtuele) knuffel!
Troetelstralen!
Ben zelf 1 van mijn ouders kwijtgeraakt aan kanker. Ik was toen 25. Ondertussen zijn we negen jaar later en is het overweldigende verdriet allang verdwenen. Nu ben ik gewoon blij dat ik hem zolang gekend heb. In mijn geval is het dus waar: verdriet slijt. Ik wens je veel sterkte.
Ben zelf 1 van mijn ouders kwijtgeraakt aan kanker. Ik was toen 25. Ondertussen zijn we negen jaar later en is het overweldigende verdriet allang verdwenen. Nu ben ik gewoon blij dat ik hem zolang gekend heb.
Veel sterkte.
…en toen werd ik heel stil. want ik schiet al in paniek van de gedachte dat het mij ooit ook zal overkomen. mooi hoe je erover schrijft, respect voor hoe je dapper verder doet en chapeau dat je je kwetsbaar durft op te stellen over iets dat je tot in het diepst van je hart raakt. En Ronald: ge hebt er geen kloten van begrepen.
Ik ben nu twee jaar verder. Geloof me, het gemis transformeert zich in een onzichtbare ruggensteun. Ook ik ben nog naar de gsm gewoon om de voicemail te horen en te denken: oké, het is goed. Alles loopt goed. Hang in there…
Ik ben nu twee jaar verder. Geloof me, het gemis transformeert zich in een onzichtbare ruggensteun. Ook ik ben nog naar de gsm gewoon om de voicemail te horen en te denken: oké, het is goed. Alles loopt goed. Hang in there…