Omdat hij sinds de dag dat mijn ouders hem adopteerden van iemand die veel te weinig voor hem had gezorgd onze allerbeste vriend was.
Omdat we niks verkeerd konden doen, ook al hadden andere mensen hem duidelijk wel serieus verkeerd gedaan.
Omdat hij altijd zotcontent was om ons te zien, en wij daar dan weer hypervrolijk van werden.
Omdat hij zijn blijdschap uitte door überkoddig te niezen en als een complete wacko heen en weer te snellen in den hof.
Omdat hij lief was voor katten.
Omdat hij in zijn eentje al mijn vooroordelen over pekineesjes heeft weggenomen.
Omdat hij luisterde naar alle namen die we voor hem bedachten, hoe belachelijk ook, en altijd even kwispelend op onze boodschappen reageerde.
Om deze en zoveel andere redenen is de wereld vandaag zijn allerbeste hond verloren.
snif snif, sterkte!
Dat klinkt als een heel bijzondere hond. Heel veel sterkte :(
oooh :( ocharme! hang in there!
Dieren nemen zo’n grote plek in ons hart, maar man, wat doet ’t zeer als ze ons op de ene of de andere manier moeten verlaten… Sterkte, meid!!
Innige deelneming…
zo’n lief snuitje :(
aaah, wat een zonde! Heel veel mooie herinneringen gewenst.