Als je zo dik bent dat je alleen nog in speciaalzaken terecht kan om je lichaam tegen starende blikken te beschermen dan ben je gedoemd om niet alleen alleen lelijke vormeloze kleren te dragen, maar er ook nog eens stukken van mensen voor te betalen. Een broek in mijn maat betekende twee jaar geleden makkelijk een hap uit mijn budget van minstens zeventig euro. Om nog maar te spreken van een BH: ik mocht van geluk spreken als ik er kwam met een euro of honderd. Resultaat: ik droeg mijn kleren tot ze letterlijk versleten waren, en ik echt niet anders kon dan mezelf maar weer voor aap te zetten in een pashokje te lande.
No more, want sinds enkele maanden behoor ook ik tot de shiny happy people die bij normalemensenwinkels shoppen. Goedkope normalemensenwinkels, want nu ik kan kiezen krijg ik het niet meer over mijn hart om veel geld te betalen voor kleding. Mijn rijkdom is er te gemiddeld voor, en zelfs als ik plots erg rijk zou zijn zou ik me nog niet kunnen inbeelden dat ik tachtig euro zou betalen voor een broek. Laat staan tweehonderd. Niet dat je mij ook maar enigzins van gierigheid kan bestempelen, maar ik kan geen enkel kledingstuk ooit leuk genoeg vinden om er dergelijke bedragen voor neer te tellen. Als ik het wel zou doen zou ik de volgende dagen zo gigantisch overspoeld worden door schuldgevoel dat jolijt om die trui/broek/schoenen van mijn dromen compleet naar de verdoemenis geholpen zou worden.
En dus betaal ik geen zeventig euro voor Allstars, maar 14,99 voor een paar dat er erg goed op lijkt. Dat betekent meteen dat ik heel veel t-shirts kan kopen voor het geld dat ik uitspaar, want ik betaal per definitie nooit meer dan een euro of twaalf voor een t-shirt. Hoe leuk die dingen in de Brooklyn dan ook mogen wezen, ik val nog liever dood dan ooit nog veertig euro voor een t-shirt te geven. Het leukste is dat ik deze geweldige eigenschap van mijn eigen te pas en te onpas kan bovenhalen om mijn andere eigenschap te relativeren: dat ik elke week wel iets nieuws moet kopen, tegenwoordig, ook al heb ik alles al.
Maar ik heb dan ook iets in te halen. Een jaar of twintig, of azo.
Dit is een postje in het kader van wijvenweek. Blijf hier vooral niet hangen, en check ook wijvenblogs.be voor meer van hetzelfde, maar dan helemaal anders.
Hmm, ja en nee. Ik koop ook liever iedere maand een nieuw paar schoenen dan te moeten sparen voor één paar van Marc Jacobs. Maar sinds een tijdje steek ik wat meer geld in basics: na heel wat opgewolde truien en vestjes, en t-shirtjes met gaten in (ik zou niet weten hoe, ik werk op een deftig kantoor), wil ik wel wat meer neertellen voor kwaliteit. 80€ voor de perfecte jeans is niet te veel, zeker niet als hij 3 jaar meegaat. Wat niet wil zeggen dat ik er ook geen bij de H&M koop van 30€.
Mijn Allstars (60€ in Barcelona) vielen na een half jaar al uit elkaar, dus wat dat betreft ben je waarschijnlijk wel beter af met een goedkoop paar.
Qua kwaliteit is het soms om te bleiten: dan ben ik erg gehecht aan mijn prachtig blauwe trui van Vero Moda: 3x wassen en hij dijt al uit. Misschien was ik verkeerd, dunno. Ik los dat probleem op door zoveel mogelijk in de solden te shoppen. Deftig gerief tegen een lage prijs. Of ik koop sommige zaken en materialen goedkoop: schoenen (gezien geen leer), vestjes (want dat rekt niet uit en krimpt niet te danig), maar voor truien en jeansbroeken wacht ik tot de solden en koop ik ‘merken’. Nuja, wat ik bespaar, geef ik dan wel uit aan treinticketten voor shopping sprees in antwerpen, oostende en brugge, maar soit. let there be fun.
ziet ze gaan met eur wijvenblog, ik vind het in elk geval de max! ook de frequentie!