Mijn grootvader heeft ooit een erg lange periode in het ziekenhuis gelegen.
Een schietoefening, een ontploffing, doden, een rechterarm die geämputeerd moest worden.
Geen fijn verhaal.
Sinds dat moment heeft mijn oma geen enkele ziekenhuisserie meer gezien.
Mijn opa wil het niet zien, hij vindt dat hij in het echt te veel ziekenhuis heeft gezien, en mijn oma schikt zich naar zijn verzoek.

Het is ondertussen bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst op de kankerafdeling van een ziekenhuis was.
Even lang heb ik niet meer bij mensen gepolst hoeveel keer zij nog bestraald moesten worden, of het een beetje ging met de chemo, en wanneer ze hun volgende scan hadden staan. Ik heb al bijna een jaar geen ziekenhuiseten meer gegeten of kruiswoordpuzzelboekjes gekocht in het winkeltje aan de receptie.

En toch blijf ik me aangetrokken voelen tot verhalen over kanker. Interviews. Reportages op tv. Van horen zeggens over mensen die ik niet eens persoonlijk ken.
Toen mijn moeder ziek was heb ik ze bewust links laten liggen, uit angst dat ik dingen zou beginnen zien die er nog niet waren, maar in dit jaar na haar dood lijkt het of ik iets in te halen heb.
Ik blijf blogs lezen van mensen die tegen de ziekte aan het vechten zijn. Ik blijf de verhalen volgen van de mannen en vrouwen die net als ik iemand hebben verloren die hen heel dierbaar was. Alsof ik wel weg wil uit kankerland, maar het nog net niet helemaal kan. Omdat daar de laatste herinneringen liggen. Ofzo.

Er zijn ook dingen die beter worden.
Dat ik -als ik terugdenk aan mijn moeder- steeds vaker een gezonde moeder voor ogen zie, in plaats van een zieke. Dat ik soms aan haar allervrolijkste momenten denk, en niet altijd alleen maar aan haar laatste maanden. Dat deze foto vaker een glimlach bij me naar boven brengt dan tranen.

(klikken voor groter)

Ik heb deze namiddag dit boek gekocht.
Toevallig.
Ik zag het liggen in de Club, en moest denken aan hoe inspirerend de video was die ik hier onlangs eens heb gepost.

Ik wilde net even naar de blog van Randy Pausch surfen om te zien hoe het met hem was, eigenlijk.
Maar het lukte niet.

Ik dacht: Google News.

En ik schrok, toch nog.

Er is een inspirerende mens gestorven, vandaag.

Ach, wat een geweldig verlengd weekend it has been.

Nog voor het jolijt kon aanvatten en mensen officieel van “HET IS WEEKEND8!!!8” konden doen was ik onderweg naar huis, bijtend op mijn lip en proberend om niet voor de achtste keer naar het treintoilet te strompelen, enkel en alleen tussen Sint-Niklaas en Lokeren. Want ja, beste vrinden, als er iets leuks zit aan te komen is acute blaasontsteking nog steeds my middle name.

Toen mijn lief mij kwam afhalen aan het station heb ik van de pijn naar hem gesnauwd als een stervend dier, en zo was de toon volledig gezet voor de rest van dit weekend. U zou denken dat naar de dokter gaan helpt, maar dan denkt u bij deze verkeerd.

Denk nachten vol gekajiet en depressies en zelfmoordgedachten en zo goed als geen slaap. Denk een lief met een keelontsteking en twee aura’s van koorts die zich in elkaar versmelten alsof het niets is. Denk activiteiten die goed geprobeerd zijn maar uiteindelijk eindigen met iemand die zich toch echt veel te slecht voelt om verder te gaan.

Youri en ik zijn vandaag vijf jaar een paar, en de situatie is als volgt: ik, compleet doodop, met een blaas- en keelontsteking en pijn aan al mijn spieren zonder gesport te hebben. En ik had al aan het werk moeten zijn, eigenlijk feitelijk. Mijn allerliefste, hetzelfde, maar zonder blaasontsteking. In ruil wel koorts.

Maar weet u wat? Zelfs op een dag als vandaag zie ik die mens doodgaarne.
En hij mij vast ook, want in zijn plaats hadden veel anderen mij al bewerkt met een botte bijl wegens te intensief gejammer en gekriep. Het zit dus best wel snor tussen ons, dunkt mij.

Laat de volgende vijf maar komen, Grietje.