“Phaedra! Laat je broer gerust!” x 25.
“PHAEDRA!”
“Alicia, stop met stampen naar Phaedra”, een keer of zeventien.
Desbetreffende broer die bij wijze van reactie dan maar in mijn richting begint te stampen.
En als ik niet reageer luid begint te roepen dat het Phaedra is die begonnen is. Met alles.
Zonder reden keihard beginnen lachen als een psychopaat in een straal van een meter rond mijn oor.
Meisjes die alleen maar doen alsof ze ongepast hard beginnen te huilen.
Papa’s die ertussen roepen dat ze moeten stoppen met lastig zijn.
Of dat de kaartjesknipper ze buiten zal zetten.
Ik die mijn boekje probeer te lezen en mijn bloeddruk omhoog voel gaan.
En denk: “DAT HIJ ZE BUITENZET! NU!”
Een stamp tegen mijn voet.
Phaedra die weer herbegonnen is met stampen.
Complete aandachtshoererij als de kaartjesknipper langskomt.
Drie superluide mensen onder de tien die voor de zesde keer naar het toilet moeten.
Echt, ik heb al zeker tien keer overwogen om me gewoon te laten steriliseren.
Terwijl dat waarschijnlijk niet eens nodig is.
Een beetje baarmoeder weigert de komende jaren spontaan dienst na het aantal hyperirritante treinencounters dat ik op een doordeweekse dag moet doorstaan.
Wat ook helpt tegen de kinderwens: op zondagmiddag naar de Vlaamse versie van Kung Fu Panda gaan kijken. Een knuffelbeest tegen mijn hoofd gezwierd krijgen, was er voor mij toch serieus over. Soms sta ik zelf verbaasd van mijn tolerantiegrens.
maar jullie kinders zullen veel braver zijn ;)
En de vakantie is nog maar halverwege. Echt waar ik laat de trein gewoon voorbij rijden als ik zie dat de scouts of chiro of anderen ook staan aan te schuiven richting kust, voor ze goed en wel zitten zijn ze al snoep aan het verdelen, aan het dansen of aan het tieren. En nooit hebben ze gereserveerd, dat ze ze opsluiten in een wagon.
Oeh, herkenbaar. Ik vraag me soms af wat onze buren denken, als onze kindjes buiten zijn inn de tuin is het ook van dat: Pas op! Voorzichtig! Laat uw broer gerust! Ga uit de weg! Laat uw broer nu eens door! Kom daar af! :aah: Gelukkig wordt blond haar niet snel grijs.
(het heeft onze buren er trouwens niet van weerhouden om ook een kindje op de wereld te zetten)
Ai, pijnlijk herkenbaar… Hoewel ik met mijn dochter nog nooit de trein genomen heb. Maar als ze op straat haar zin niet krijgt laat ik haar ook roepen en tieren, toegeven helpt nu helemaal niet.
Ik begrijp jullie ergernis, maar de reactie van de buren van die net geopende kribbe vind ik behoorlijk overdreven.
Tevens hyperirritant: mijn ochtendutje dat 67 keer onderbroken wordt door het gegiechel en gekakel van 4 bakvissen die op weg zijn naar Zaventem voor hun eerste trip zonder parental supervision. Ze zaten dan nog es ergens waar ze niet hoorden. In eerste klasse. Waar ik zat dankzij mijn upgrade wegens het verhuren van mijn baarmoeder aan mijn eerste nakomeling :-)
Als je ouders je Phaedra noemen heb je alle reden om irritant te zijn, lijkt me.
Ik zat onlangs op de trein vanuit Antwerpen. Moeder, vader en twee dochters van 2,5 en 4 jaar ofzo.
“Gaan jullie naast mekaar zitten? Gaat niemand naast mama zitten? Niet prutsen aan mekaar en niet pesten,” zegt vader. Daarna herhaalt moeder het nog es. 3 keer.
Natuurlijk blijven de kinderen niet van mekaar. De ene jankt heel de wagon bij mekaar. De oudste zit sardonisch te lachen. Vader en moeder zeggen er niets op. Oudste klimt op schoot bij moeder en zegt: “ik ga jouw tong ook afknippen.” Moeder zegt: “ga je dat doen bij je beste vriendin?”
“Zit op je knietjes of op je poep,” zegt vader. 10x ofzo. Kind van 2,5 jaar reageert gewoon niet en staat rechtop op de zetel naar buiten te kijken. (binnen 10 jaar rammelt ze haar vader gewoon af)
Krijsen en tieren. Nonstop. Vader en moeder zeggen er niets op.
Ik krijg het serieus op mijn heupen maar denk: ik ga nu es verdraagzaam zijn. Vent achter de kinderen vraagt beleefd doch licht geïrriteerd: “Kan dat een beetje stiller?”
Vader antwoordt: “Het zijn maar kleine kinderen, de trein is van iedereen en als het je niet aanstaat, daar is nog plaats.”
Dat was wel de druppel die de emmer deed overlopen. Toen heb ik ook mijn mond opengetrokken dat de trein idd van iedereen was, niet alleen van hen. En dat ze hun kinderen wel een beetje onder controle konden houden.
De moeder probeerde nog dat het kleine kinderen waren en dat ze moe waren van heel de dag… Het zijn idd kleine kinderen maar ze hebben vooral sloren van ouders waarvan ze nu al alles gedaan krijgen.
Anyway, ik heb ze van de rest van de rit niet meer gehoord, dus ik content. Dan maar onverdraagzaam.
You go Lore!
Weetwel, ik probeer ook altijd op mijn tanden te bijten en te snappen dat ze van de zoo komen en dat kinderen nu eenmaal moe en lastig kunnen zijn.
Maar hell, als ik zo lastig was lieten mijn ouders inderdaad niet als sloren over zich heen lopen. Dertig keer hetzelfde zinnetje op hetzelfde toontje herhalen als het duidelijk geen enkel effect heeft is niet de juiste manier om een driejarige dingen duidelijk te maken, dunkt mij.
Weet ik veel, eigenlijk, ik heb niet eens kinderen en ik wil alleen van mijn werk naar huis geraken zonder elke keer een halve zenuwinzinking op te doen. :(
Ook een trouwe treinreiziger die de stuipen krijgt van veel te lastige kinderen op de trein na een vermoeiende werkdag. En ik mag dan nog zelf een kind hebben. Die van mij doet dat (nog) niet. :-)
Oei, oei, wij zijn net van plan morgen met Zoonlief een uitstap te maken met de trein. Zouden we dat wel doen?
(in het verleden verliep dit nochtans altijd goed en rustig)
Opvoeding is waar het allemaal om draait, hoor ik zo mijn moeder roepen. En inderdaad, ik zou het destijds, hoe klein ik ook was, niet in mijn hoofd gehaald hebben om mijn moeders bevelen tweemaal te negeren. Nu nog niet eigenlijk :) Dat neemt natuurlijk niet weg dat een dergelijke opvoeding ongetwijfeld bovenmenselijke inspanningen van een ouder vergt, en dat terwijl ik met enkel een partner en een middelgroot appartement soms al beweer “moehoehoehoeoeoe” te zijn…
Vroeger kon ik ook vernietigende blikken gooien naar mensen met lastige kinderen. Maar nu Nina 8 maand is en af en toe eens goed haar keel openzet op plaatsen waar we het niet willen heb ik toch al wat meer tolerantie gekregen voor lastige kindjes :-).
hang on there, cliffhanger… nog 3-en-een-halve week en ze zitten weer vast op school! hoeraaaa! dan kan ik eindelijk in verlof!
Wij hebben 1 en houden het daar ook bij denk ik, groot voordeel; ik moet nooit roepen dat ze haar broer of zus met rust moet laten :)
En ik las hier ook al, ik moest vroeger ook zo de beest niet uithangen! Ik had een hele lieve, geduldige moeder van wie heeeel veel mocht, maar ik wist tegelijkertijd perfect waar de grens lag. Ikzelf verbaas me vooral over gezinnen die 1 kind niet of net aankunnen maar er dan nog 1, 2 of meer bijkrijgen. De hele dynamiek verandert dan en dat is nog gewoon naast het feit dat je ineens extra ogen en handen nodig hebt natuurlijk. Ik zie het aan mijn nichtjes, schatten van meiden, ook samen. Maar haal ze even bij elkaar vandaan en ze zijn toch helemaal anders; rustiger, de competitie valt weg en veel meer geduld om samen met je echt iets te ondernemen.
Kortom, ik hou het hier bij, zeg nooit nooit maar ach, áls ik de drang op voel komen om nog een keer te baren dan ga ik wel een paar uur in de trein zitten :o)
Ik sluit me aan bij de rest: t zijn de ouders die het probleem zijn, tamzakken. Anders zouden er geen programma’s zoals ‘Supernanny’ nodig zijn (ik kan daar dus niet naar kijken, word er zo kwaad van). Zit gelukkig niet meer op de trein, maar heb een soortgelijke situatie gehad in een chinees restaurant: 3 koppels kwamen er wokken en lieten hun 6-tal kinderen ondertussen krijsend tussen de tafels stormen. Toen mijn vriend naar hen toe ging en (beleefd!) vertelde dat hun kinderen de andere klanten stoorden, en of dat wat rustiger kon, vloog 1 van de vaders uit dat hij zich niet moest moeien, het waren zijn kinderen en daar had mijn vriend niets over te zeggen. We zijn opgestaan om ergens anders te gaan eten, voor ons was t verpest. En idd, ik moest dat vroeger dus ook niet proberen hé.
alle alle mensen
eenbeetje verdraagzaam zijn
we zijn allemaal zo klein en lastig geweest ;-)
Hier ligt duidelijk nog werk voor de NMBS.
KNT-wagons voor mensen die liever rustig zitten en KT- wagons voor mensen met kinderen. Dan hoeft er niémand zich te ergeren.
Alhoewel ik me ook al zo vaak mateloos geërgerd heb op de trein en op andere openbare plaatsen aan dat jonge geweld, denk ik toch ook met veel plezier terug aan speelpleinkampen aan zee.
De trein op op weg naar de kust, en dan de kinderen aanmoedigen om om ter luidst te brullen. Ik heb ongetwijfeld menig pendelaar tot moordneigingen aangezet, maar man, die kinderen amuseerden zich te pletter.
*gespeeld ernstig* Speelpleinwerkingen mogen dat. Ouders moeten hun kinderen onder de duim houden. Nah.