U zult de volgende weken vast en zeker vanalles zien terechtkomen in mijn wishlist in de linkerkolom, ik waarschuw u bij deze. Het is niet dat ik ineens nog hebberiger ben geworden dan ik al was, integendeel. Ik heb gewoon een deal gesloten met mezelf. Een deal die als volgt klinkt: “lilith kind, de volgende maand ga jij eens proberen om geen kledij, geen botten, geen schoenen, geen parfum, geen cd’s, geen schmink of crèmekes en vooral geen boeken te kopen.”
Jawadde, dadde.
Alleen levensnoodzakelijke dingen dus, eigenlijk.
Het is ook niet zo dat ik compleet failliet ben nadat ik net een half maandloon heb weggeschonken aan Passage (thanks for nothing, hastn), geen nood, maar ik vond dat ik de laatste weken nogal gemakkelijk mijn bankkaart trok als iets onwijs gaafs mijn pad kruistigde. Terwijl de kindjes in Afrika eerst naar iets moeten verlangen voor ze het (waarschijnlijk nooit) kunnen kopen. Ik vond dat ik wel eens langer dan drie seconden mocht nadenken over of ik al die ongelooflijke crap eigenlijk wel echt NODIG heb. IK WALGDE VAN MEZELF! (dat laatste heb ik toegevoegd voor extra effect, en waarschijnlijk ook omdat ik tegenwoordig iets teveel in contact kom met Flairjournalisten)
En maat, dat klonk goed, een week geleden. Een keer een maand niet de big spender uithangen. Alsof ik op het punt stond om een jaar alleen maar op groene elektriciteit te leven, ofzo.Tot ik vandaag tot het besef kwam dat ik de nieuwe CD van Hannelore Bedert eigenlijk feitelijk wel heel graag wil. Nu. En rap. Omdat mijn leven anders gewoon geen zin meer heeft. Omdat ik anders gewoon liever dood ga. :aah:
Maar ik heb hem dus op mijn verlanglijstje gezet, en ik ga straks NIET naar de cdwinkel. (want op iTunes hadden ze hem dus gewoon niet, gelukkig)
Ik ben een straffe madam, ik.
Zeg mij na in de comments.
“Omdat we geen tijd hebben.”
Mannekes mannekes, wat ga ik het allemaal missen. Foute countryzenders op de autoradio. Peanut Butter en Almond M&M’s. The Weather Channel en Comedy Central, onze twee laatste televisieverslavingen. Elke dag meer dan dertig graden. In de schaduw. Duizend miljoen coole tijdschriften in de winkel. Palmbomen, gordeldieren en exotische papegaaitjes in plaats van berken, egels en mussen. 
(dag 13 is overgeslagen wegens veel gechill aan een zwembad en weinig ontvangst wat internet betreft. Maar het was beestig.)
Niet veel tijd en zin om te bloggen vandaag, maar laat het ons zo stellen:
“This better be good”, dacht ik toen onze GPS vanmorgen in Palm Beach aangaf dat we zo maar eventjes vijf uur en een beetje onderweg zouden zijn naar Key West. Niet eens omdat Key West lichtjaren verwijderd is van Palm Beach, maar vooral omdat je op bepaalde Amerikaanse wegen zo traag moet rijden dat je moet opletten dat je auto niet omkantelt.
Give it up for hotels met onverwacht gratis internet! En gelieve er rekening mee te houden dat ik dit stukje blog met de eerste echte mojito van heel de vakantie in mijn botten. Waarin bijzonder veel rum. Ik zal proberen om uw moeder geen hoer te noemen.
We hebben het gedaan: acht parken in negen dagen, en dan nog eens een behind the scenes tour als kers op de taart. Het is mooi geweest. Ik heb alvast genoeg attracties gezien voor de rest van mijn leven, al vrees ik dat dat van mijn metgezel niet gezegd kan worden. 
Gemis is iets raars. 
Het heeft lang geduurd, beste vrienden, maar den dezen is officieel versleten. Toen we vandaag de poorten van de Universal Studio’s binnenwandelden en weer dertigduizend attracties zagen en eetstandjes en bordjes en slechtgeklede Amerikanen die heuptasjes nog steeds aanzien als God’s greatest gift to mankind moesten Youri en ik zelfs toegeven dat we een beetje pretparkmoe beginnen te worden.