doodgraag leven

doodgraagleven.jpg“Voor ik begin wil ik eerst iedereen bedanken die het lef hebben gehad om te kijken naar DOODGRAAG LEVEN ! Dat is geen gemakkelijke keuze geweest,het is gewoon realiteit”, schrijft Maria, één van de vijf terminaal zieken uit Doodgraag Leven op haar blog.

En neent Maria, dat was het niet.

Maar toen ik enkele weken geleden het persbericht kreeg en al bijna moest janken bij het lezen van de korte inhouden dacht ik “sod it, ik moet gewoon kijken.” Ook al wil dat dan waarschijnlijk zeggen dat ik mezelf bloot stel aan iets dat pijnlijke dingen zal oprakelen, en kan ik alleen maar kan hopen dat het ergens diep vanbinnen evenveel deugd zal doen als dat het zeer doet.

En dus keek ik.
En man, was dat even een golf van herinneringen die in mijn gezicht werd gegooid.
Ik keek naar de vrouw die er op de persfoto zo oud uitzag, en op de beelden die een jaar eerder waren opgenomen twintig jaar jonger leek, en mooi. Net als mijn mama, die in negen maanden tijd alleen nog maar herkenbaar was voor de mensen die dag na dag bij haar waren. Die op het einde bijna in niets meer leek op de knappe hippe madam die ik altijd heb gekend.

Ik keek naar de beelden van Natacha die in een ziekenhuiskamer zat te wachten op de uitslag van een echografie die haar zou duidelijk maken of de kanker verder was uitgezaaid of niet. En ik herkende haar blik, ik kon mijn ogen niet van haar port-a-cath afhouden, en toen Kobe Ilsen opmerkte dat ze precies een beetje zenuwachtig was kwam het allemaal terug. Alle keren dat ik samen met mijn mama op van de zenuwen heb zitten wachten in ziekenhuiskamers, op een dokter die maar niet kwam met uitslagen die letterlijk zouden zeggen of ze nog drie maanden had of een paar weken. Zenuwachtig is een woord dat compleet niet sterk genoeg is om uit te drukken wat een mens dan voelt.

Ik brak bij de scène waarin de schoonzus van Maria in snikken uitbarste, omdat ze maar niet kon geloven dat het meisje van 27 zo ziek was dat ze ervan zou sterven. Ik brak nog meer toen de camera zich haar vriend richtte, die ook begon te snikken.

En ik, ik snikte mee. Twintig minuten aan een stuk.
Toen Youri, die niet had meegekeken, uit bad kwam was ik nog steeds aan het snikken.
“Waarom doe je dat jezelf toch aan?” vroeg hij een beetje bezorgd. “Je moet daar toch helemaal niet naar kijken?”
“Maar jawel”, zei ik in stukken en brokken. “Ik wil juist huilen. Denk ik.”
En ik snikte zo hard dat het laatste restje mascara uit mijn ooghoek wegliep.

“Weet je wie er voor ze ziek werd compleet verslingerd zou geweest zijn aan het programma?” vroeg ik na mijn huilbui aan Youri.
“Je mama”.
Ik knikte, en aangezien ik toch bezig was huilde ik nog een minuutje of vijf verder.

Reacties

  1. Babe

    Ha een keer de eerste met een comment!
    Ik weet eigenlijk niet goed wat ik moet zeggen. Maar, je stukjes zijn erg inspirerend.

  2. Ik ben er nog niet aan toe, maar hoop stilletjes dat ze het ooit op dvd uitbrengen, zodat ik er kan naar kijken als ik er wél klaar voor ben.

  3. Vrouw Holle

    Je stukje heeft me “gepakt”. Zelf heb ik niet naar het programma gekeken, al hoop ik dat wel in de toekomst te doen, op het gevaar af dezelfde gevoelens te voelen losbreken als die jij voelde. Mijn pappie is reeds 15 jaar overleden en toch kan ik nog af en toe in huilen uitbarsten omdat ik hem zo mis… en dat terwijl ik toch al de leeftijd heb om een oma te kunnen zijn.
    Ik bied je een troostende knuffel aan.

  4. Vuur

    Hop, en bij het lezen van je stukje moet ik dan weer een beetje huilen.
    Wat voor een bleitfeestje is dat hier, zeg! :)

  5. Lore

    Ook een beetje huilen bij je stukje. Kga maar niet kijken naar dat programma, want het is al droevig genoeg azo om te weten dat sympathieke mensen lik gij zoiets moeten meemaken.

  6. ik ben dus 1 van die mensen die het programma in het tv-boekje zag staan en dacht “daar moet ik hene kijken”…en het dan vergeten is…
    shame on me.
    ik ga het wel via internet proberen terug te vinden…

    ps. ik vond je blogbericht erover al aangrijpend

  7. Roliene

    Ik heb wel gekeken, en ik heb van het begin tot het eind zitten huilen. Ik wist ook op voorhand dat ik dat zou doen.

  8. jessie

    ik sluit me aan bij het “ik heb gebleten” groepje.
    en ik kan me vinden in uw gevoel van weten dat je er van zal moeten bleiten, maar dat kan net goed doen soms

  9. Na jouw stukje kreeg ik zelf tranen in mijn ogen, niet omwilel van eht steengoed eprogramma, maar omdat ik helemaal meeleef met jou. Verdriet en dierbaren verliezen is universeel. Ik ben een angsthaas en durf niet kijken, maar dat is eigenlijk vreselijk dikke aanstellerij van mezelf. Want in tegenstelling tot jou heb ik helemaal niemand dichtbij aan kanker verloren (wel aan andere terminale ziekten), maar alles wat met afscheid nemen te maken heeft raakt me altijd zo erg.
    Mar ik ga kijken, al was het maar uit respect voor jou en je mama. Tranen laten, lucht op en de egdachte dat we samen zitten grienen maakt dat het misshcien allemaal net iets draaglijker wordt.

  10. ake

    Bij gebrek aan TV moest ik deze keuze niet maken, maar ik zou niet durven kijken, denk ik. Zelfs na 12 jaar ben ik nog een mietje op dat vlak en een dikke hypochonder op de koop toe. Telkens ik een pijntje voel denk ik ‘lap, ’t is begonnen hé, kanker, zoals mama’.
    Een doktersbezoek later blijkt het dan een blaasontsteking te zijn ;-)

    Ik vind je erg moedig, moediger dan mezelf. Maar net dat geeft me dan weer moed… ;-)

    Veel sterkte, zeker in deze dagen.

  11. Sas

    Jouw stukje geeft precies weer waarom ik het programma uit de weg ben gegaan. Ik ben er nog niet klaar voor, dat mag wel duidelijk zijn. Bovendien zitten we hier weer tegen mijn jaarlijkse bezoek aan de oncoloog aan te hikken en dat maakt de sfeer er niet fijner op.

  12. Hel1

    ik snap het niet: Lilith en de comments vallen stil. Ligt dit aan mijn pc? Deze lurker mist je!!

  13. katje

    En weet je dat ik zelf bijna zit te wenen na het lezen van je stukje…
    Je beschrijft het zo “mooi” alhoewel dat woord totaal misplaatst is, hou je goed!

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>