Hallo, ik ben lilith en ik heb net tranen met tuiten zitten wenen in een tearoom.
Directe aanleiding was een gesprek dat ik toevallig opving tussen een man van 78 die alleen zijn pintje had zitten drinken, en een mevrouw die hij bij het naar buiten gaan tegenkwam. Ik had niet meer nodig dan een paar flarden over dat alleen thuis zitten ook niet alles is, een compagnon die in het ziekenhuis lag en een blik die zoveel eenzaamheid uitstraalde dat Youri me heeft moeten tegenhouden om niet achter de man aan te lopen.
Geen idee wat ik had gedaan, eigenlijk. Ik weet alleen dat ik in zo’n vlaag van zinsverbijstering in staat ben om alle eenzame oude mensen van heel de wereld in huis te nemen. En dus weende ik boven mijn pannenkoek met aardbeienijs en slagroom. Die ik bijna onaangeroerd heb moeten teruggeven wegens compleet geen honger meer. Dat die mens alleen in zijn huis moest gaan zitten zonder zijn compagnon, ik was daar nogal kapot van. En neen, dat had niet eens iets met hormonen te maken.
Ik heb zeker tien jaar niet gehuild, letterlijk nooit, maar sinds een paar jaar staan de sluizen keihard open. Om vleugellamme eksters die de autostrade komen opgetrippeld (vanmorgen), om mensen die niet goed te pote zijn, om winkels waarvan ik een vermoeden heb dat ze slecht draaien (de gedachte aan oude winkelmevrouwtjes die maar twee mensen op een dag zien in de winkel die ooit hun droom was doet mijn maag keren), om vanalles en letterlijk nog wat. Ook omvergereden vossen langs de autostrade en mensen die gepest worden doen het geweldig goed in mijn bleitboek.
Ware het niet dat dat zo’n geweldig vieze rode plekken achterlaat op je vel, ik zou het aan iedereen aanraden, van die overgevoelige bleitpartijtjes. Weent u ook soms al eens om dingen, zo?
Sinds ik papa ben heb ik het moeilijk als er ergens onheil over kinderen hangt. Geen kinderziekenhuisseries of berichten over ongevallen of whatever slecht nieuws over kinderen voor mij dus. Als ik er te hard over nadenk begin ik te janken en zou ik heel mijn bezit weggeven aan zieke of arme kindjes.
… bij de gedachte aan het heen-en-weergesleep van Baby J…
Tgoh, niet bepaald :)
En wat vindt Youri daarvan?
‘S avonds laat, als ik mijn bed lig. Om de meest onnozele dingen. herinneringen van vroeger, uit ellendigheid, dingen van op tv…
In mijn jongere jaren was ik het stoere meisje, “nen halve jongen” zoals ze zeggen. Maar hoe ouder ik word, hoe emotioneler. Een échte “schriejetoot”! :D
Ik ben sinds 4 weken mama en vorige week ben ik beginnen bleiten terwijl ik mijn dochter in bad deed. Het kind was zo gelukzalig aan het kijken, dat ik het niet meer hield.
Niet echt wenen, maar wel krop in de keel toen ik vorig weekend de eerste sneeuw zag en het liedje “de eerste sneeuw” van Jan De Wilde oplegde.
Ja. Vaak. En ik hou me dan nog in, dikwijls. Want zitten snotteren op de trein omdat je een liedje op je iPod hoort dat je doet denken aan *vanalles*, dat staat zo stom hé…
Yeap, same here. En het wordt alleen maar erger. Wat gaat dat geven mocht ik ooit in zwangere toestand geraken…
bij mij is het begonnen toen ik mama werd.
Het ergste inlevingsmoment had ik toen ik volgend artikeltje las in de krant: ergens in de US of A was een vrouw met haar pickup in een ravijn gereden. De vrouw was op slag dood, haar dochtertje van 3 overleefde. Ze werd pas na drie dagen gevonden. Het meisje had zich vastgeklampt aan het lichaam van haar mama. Ze overleefde op een paar crackers en een flesje drinken dat in de auto lag. ’s Nachts dekte ze zichzelf en haar mama toe met een dekentje.
Mijn dochtertje was toen ook drie, en ik ben echt ziek geweest na het lezen van dat stukje.
het verdriet van Belgie, deze week exclusief in Story
Constant! En hoe meer dieren (vooral dan katten), onrechtvaardigheid en/of sentiment er bij betrokken zijn, hoe erger het wordt…
Veel te weinig :-(.
Ook over allemaal kleine dingen maar vooral over het grote onrecht, reportages over verkrachtte vrouwen in oost-congo doen mij wenen van woede over zoveel verloren mensenkinderen die ooit weer de draad terug op zullen moeten pikken…
Heler dagen…
Op een topmoment zelfs al eens met Wendy Van Wanten en met de Pfaffs…(dvds van bij de Story, jawel).
Hormonen (vooral tijdens en na zwangerschap) en ook wel ‘oud worden’ zekerst?
Oh, blèiten is gezond! (voor de vuiligheid uit je ogen te krijgen enzo) :)
Jep, na jaren van nooit-bleiten-om-onbenullige-dingen-en-al-helemaal-niet-in-het-openbaar !
Ben ik sinds ik mijn vriend tegenkwam een bleitertje…, het is alsof de hemelsluizen zich ineens openden en al die jaren van ingehouden tranen er alsnog uitmoesten, bij elke melige film, bij elke ruzie, bij elke gedachte aan iets ergs dat misschien zou kunnen gebeuren, bij alles waar gevoelens iets mee te maken hebben…
en het is soms vervelend en vooral verwarrend, maar deugd kan het wel doen.
Sinds de geboorte van Zoonlief staan de sluizen hier regelmatig open. Voordien had ik dat niet. Van het minste krijg ik al een krop in mijn keel. Soms knap lastig.