Ik zat op een terrasje in de zon, in het gezelschap van Stieg Larsson en een glas alcohol. Zo zou ik de rest van mijn dagen wel willen doorbrengen, durf ik dan wel eens denken, maar daar steken mijn oversten en een dode schrijver met veel plezier een stokje voor. Enkele minuten later werd die schielijk overleden schrijver al weer aan de kant geschoven voor vriendin J., die zomers en wel het terras kwam opgewaaid.

Wij kwetterden en tetterden over het leven en vooral waar ik mijn knalblauwe zonnebril had gehaald en zij haar handtas, en alles ging smooth, tot de serveerster kwam.
“Wat wil je hebben om te drinken”, vroeg de serveerster met een Frans accent. Dat doet ze al vijftien jaar, met een Frans accent spreken, dus hier ligt de pointe nog even niet.
“Euhm.. Doe mij maar een Tönissteiner”, zei vriendin J.

Ik draaide mijn hoofd met een ruk om. WHAT? EEN TONISSTEINER?

Staan vriendin J. en ik er in deze regionen niet om bekend om bij elke gelegenheid waarop het niet enigszins problematisch overkomt (om negen uur ’s morgens, op een kinderfeestje met een clown die ballons plooit, en dat zal het dan zowat zijn) de gelegenheid aan te grijpen om in de alcohol te vliegen, liefst in niet al te bescheiden hoeveelheden?!! Hebben wij niet jaren hard aan die reputatie gewerkt? Ik dacht toch van wel! Maar ik ben een goede vriendin, dus ik zei er niks van. Vriendin J. en ik kennen elkaar al sinds we elke woensdag gevechten op leven en dood leverden om als eerste de horoscoop in de Joepie te mogen lezen, en hebben al zoveel watertjes doorzwommen dat dit geen punt van ruzie mocht zijn. Maar toch. Daar zat ik ineens met mijn alcohol, en zij met haar belachelijke limonade. Wilde zij mij het gevoel geven dat ik een probleem had?

“Ik moet je eens iets tonen”, doorbrak vriendin J. de spanning.
“Een bewijsje waarop staat hoe oud en saai je geworden bent?”, antwoordde ik in mijn hoofd, een beetje gekwetst maar ook gewoon bitchy.
En toen gooide ze ineens een papiertje op tafel dat toch wel gigantisch hard op een echografie met een witte boon op leek!

“Is dat een echografie?” riep ik.
“Ja”, riep zij.
“MOHOWHIE!” riep ik, en ik stootte bijna mijn glas alcohol tegen dek.

Om het nieuws te verwerken bestelde ik ineens twee nieuwe porties alcohol tegelijk.
Voor mij alleen, ja.

We worden helemaal niet oud, wij, we zitten gewoon met een foetus!
Komt dat tegen.