Een prachtig cadeau voor de moeder van lilith

moederdagboeket.jpgHet is echt niet zo dat mijn gemis bepaald wordt door datums.

Ik tel al tijden niet meer in “zoveel maanden geleden”, en ik let er al heel lang niet meer op of de negende van de maand eraan komt of niet. Op 9 september zal mijn mama twee jaar gestorven zijn, maar het is geen dag waar ik maanden op voorhand tegenop kijk. De sterfdag van mijn moeder is vorig jaar voorbij gegaan zonder dat ik me ongelooflijk veel slechter heb gevoeld dan anders. Ook op de verjaardag van mijn mama probeer ik me niet extra veel te wentelen in zelfmedelijden of verdriet. Dagen zijn dingen die we zelf hebben uitgevonden, en voor mij zijn de gebeurtenissen niet erger of minder erg omdat er weer een jaar is over gegaan.

Alleen de gedachte dat ik haar al zo lang niet meer heb horen spreken dat ik haar stem begin te vergeten zorgt soms voor een onverwachte steek in mijn hart.

Maar de week voor moederdag, daar heb ik het vreemd genoeg dus wel lastig mee. Niet omwille van moederdag zelf. Ik hecht niet bijzonder veel waarde aan dergelijke feesten, al gaf ik haar wel elk jaar iets onwaarschijnlijk cools, dat spreekt.

Als ik de feestdag aller moeders dichterbij voel komen neem ik me nochtans voor om me er niets van aan te trekken. Om de vele mailtjes en brieven waarin vrolijke teksten me eraan herinneren dat ik nog maar even heb om een cadeautje voor mijn moeder te kopen gewoon straal te negeren.

Dat gaat even goed, maar na een paar keer “Lilith, weet jij al waarmee je je moeder wilt verrassen?” begin ik in mijn hoofd terug te antwoorden dat ik geen moeder heb. Dat ze veel te jong gestorven is aan kanker. Dat ik het al bijna twee jaar elke dag zonder moet doen. Ook op moederdag, dus. Nu jullie.

En hoe verder de week voor moederdag vordert, hoe erger alle boodschappen in mijn maag beginnen te stompen. Als mensen in mijn omgeving beginnen te klagen dat ze nog niks hebben voor die van hun. Of ik al iets heb voor die van mij. Gevolgd door een pijnlijke “oei, ja, juist”, en ik die dan snel iets zeg om hun ongemakkelijk gevoel weg te nemen.

Het is vreemd dat ik me er zo door laat beïnvloeden, vind ik van mezelf. Maar er is weinig ontkennen aan. Als u het mij dus niet kwalijk neemt: dit jaar tel ik gewoon af naar de Kattenstoet, in plaats van naar Moederdag. Het is op dezelfde dag, en het is een pak minder confronterend. Zolang ik niet te hard nadenk over dat ze er vorige keer nog bij was, that is.

Reacties

  1. Ik heb een jaar of wat iets soortgelijks geschreven. Onnodig nog te vermelden dat ik het dus herken (maar ik zeg het toch nog even ;) Wat kunnen wij ze beter geven dan vrolijke dochters die het zo slecht nog niet doen allemaal, dus aftellen naar wat leuks it is!

  2. Hey Klasina, ik wilde jouw stukje graag eens opzoeken maar ik kan je vorige site niet meer vinden. Staat het nog ergens online, denk je? :)

  3. Nee maar heb het wel ergens opgeslagen op een cd-rommetje oid. Ik zal eens zoeken! Ik kreeg een zoveelste folder in de bus waarin stond dat ik haar een strijkplan oid moest halen (had ze bij leven al niet gemoeten haha) en toen flipte ik bijna zeg. Dat resulteerde uiteindelijk in dat stukje. Dat ergens op een cd-rom staat. Dat in een doos ligt. Ergens. Maar ik ga zoeken!

    En kleine aanvulling op mijn eerste reactie; eens jezelf kindjes hebt wordt het weer een klein beetje leuker, echt!

  4. gobiche

    Zo herkenbaar. Zelf na 11 voorbije moederdagen went het niet. Bij mijn schoonfamilie wordt moederdag met veel poeha gevierd en is het cadeau dat je geeft precies van levensbelang. Ik kan het goed vinden met mijn schoonmama. Maar voor mij is die dag extra pijnlijk. Ze schijnen echt niet te snappen dat ze het gemis voor mij zo extra in de verf zetten. Haar verjaardag, haar sterfdag, … die dagen gaan gemakkelijk aan mij voorbij. Maar moederdag is hard. De hele wereld viert feest. ’t is alsof er dan heel hard geroepen wordt jij mag vandaag niet meedoen want jouw moeder is er niet meer.

    Klasina, ik hoop echt dat je gelijk krijgt. Eens er kinderen komen dat het dan terug wat gemakkelijker wordt. Want nu…, nee laat het maar vlug 11 mei zijn.

  5. De voorbije week vond ik elke dag wel nieuwsbrieven in mijn inbox die dingen schreeuwden als “Wil jij je moeder graag verrassen?”, “De Leukste Moederdagkado’s vind je op …” en “Geweldige cadeau ideeen (sic) voor de moeder van Andy”.

    “Ja, ik wil mijn moeder graag verrassen, maar dat zal niet gaan hè man!”, denk ik dan, terwijl er elke keer vanbinnen weer iets knakt.

    Binnenkort zitten er 2 verjaardagen aan te komen, en ik weet nog niet wat ik er mee ga doen: er een dag als een andere van proberen te maken, of het bewust opzoeken. Ik neig naar het tweede, maar we zien wel wat het wordt.

    O ja, en dat van die stem: zéér herkenbaar. Pijnlijk herkenbaar zelfs.

  6. http://www.mijneigenheld.nl/052009/moederdag-2004.html

    @ Gobiche; mijn ergste moederdag was toen ik én mijn moeder al verloren had én mij tweelingdochtertjes af had gegeven. Toen voelde ik mij de grootste looser van het westelijk halfrond als het op ‘moederdingen’ aankwam. Nu is mijn (derde) dochter net twee jaar geworden. Ik verheug me op haar kunstwerk en het ontbijt op bed dat ze samen met haar vader klaar zal maken. Het bezoek aan mijn schoonouders vind ik een drama en sla ik liever over. Om precies dat wat jij ook benoemt; mij gemis wordt genegeerd en dat doet nog veel meer pijn. Ik hoef niet een halve dag te janken, helemaal niet zelfs, en we hoeven het ook niet uitgebreid te bespreken. Maar iemand die heel even laat merken dat ze weten dat je éigenlijk ook nog even langs je eigen moeder had gemoeten. Dat je er wel bent maar in je hoofd bij je eigen mama bent. Dat, dat ze het erkennen. Maar dat is niet zo. Nooit, ook niet met kerst. Dat vind ik een hel, het wordt moeilijker gemaakt dan het toch al is.. Herkenbaar punt dus ook. Nu met een kind mis ik mijn moeder niets minder, vaak zelfs erger want ik snap zoveel meer van wat ze wel en niet deed! En ze kent mijn kind niet en mijn kind haar niet. Maar mijn kind IS er, en zij lacht naar mij en moederdag heeft weer wat inhoudt want je bent zélf ineens die moeder. Dus ja, het wordt weer wat leuker al wordt het gemis en de confrontatie er niets minder om.

    En nu ben ik weg, anders wordt kelly boos dat ik haar comments bevuil en stiekem ben ik een beetje bang voor haar ;)

  7. Je hoeft helemaal niet bang te zijn, ik vind dat je geweldig mooi hebt omschreven hoe het is. :)

    Echt, misschien moeten we er maar een boek over schrijven samen ofzo. ;)

    En nu ga ik doorklikken naar je ander stukje, ben benieuwd.

  8. Hanne

    Tja, ook hier herkenning helaas… Bij ons is het nu bijna 2 jaar geleden. En net zoals je zegt, noch op die dag, noch op haar verjaardag is het verdriet erger.

    De moeilijkste momenten zijn als het verdriet je ineens overvalt op een doodnormale, door de weekse dag. Net omdat je op die momenten niet op je hoede bent. Een simpel iets kan je dan ineens terug katapulteren in het verdriet en dan moet ik maar alleen denken “ik ga jou echt nooitnooitnooit meer zien” en dan zijn die bekende waterlanders daar toch weer…

    Ach, écht wennen zal het wel nooit…en dat er van alle kanten euforisch wordt geroepen dat je stofzuigers en Senseo Latte’s moet kopen voor je moeder dat maakt het niet echt gemakkelijker.

  9. Mieke

    Persoonlijk zijn de data van verjaardag en begrafenis wél dagen waarvan ik op voorhand al misselijk word. Het feit dat die data ook maar n paar dagen uit elkaar liggen zal er voor n groot deel iets mee te maken hebben. De sterfdag moet ik altijd n beetje “uitrekenen”. De begrafenisdag vond ik confronterend omdat toen het besef stilletjesaan kwam dat ze er écht niet meer was… So, april is sinds een jaar of vier een echte kutmaand van jewelste, alhoewel ik heel erg hard mijn best doe om te negeren.
    Zoals ik ook de moederdagattentieblaadjes rondom mij probeer te negeren. Nu lukt me dat goed omdat we nooit moederdag hebben gevierd in mei. 15 augustus is een ander verhaal. De 15 augustus voor haar overlijden had ik zelf de traditie ingeroepen dat ik vanaf dan mijn mama lekker ging verwennen met mijn kookkunsten. Waarschijnlijk kan je niet echt van een traditie spreken als er maar één editie geweest is, wel? Anyhow, ik ben goed in het negeren. Maar eens zal het toeslaan en dat zal dan keihard aankomen :/

  10. Ik ben het wel eens met @Mieke.
    Moederdag lijk ik wonderwel erg goed te kunnen negeren. Reclameblaadjes vliegen stante pede de vuilbak in, reclamespots worden verder gezapt en gesprekken over kado’s ga ik wondergoed uit de weg.
    Het zijn vooral de dag waarop ze gestorven is (volgende maand is het weer zover) en haar verjaardag die mij heel erg raken. Niet zo zeer omdat ik er op voorhand over lig te piekeren, maar gewoon echt op de dag zelf omdat het eenzame gevoel je dan overvalt.
    Maar het ergst van allemaal zijn de momenten die @Hanne beschrijft. Momenten die je niet kon voorzien. In de wachtkamer van het ziekenhuis, tijdens een stom serieke op tv, in de auto voor het rode licht.
    Te vroeg gestorven mama’s zijn gewoon heel erg hard om dragen en je kan het je omgeving niet verwijten dat ze er geen rekening mee houden. Zulk een verdriet ervaar en besef je immers pas als je er zelf mee geconfronteerd wordt.
    Ik kan het ook niet laten om elk jaar rond die tijd er een postje aan te wijden. Gewoon, om het een beetje uit je systeem te schrijven.
    Maar toch Lilith, een heel erg dikke knuffel voor zondag.

  11. Caroline

    Mijn mama is al 22 jaar dood, van toen ik net geen zeven was, en het kan nog altijd soms ineens heel veel pijn doen…
    Maar ik heb dat niet met die reclame ofzo, eerder als er zo een mama met dochter in een winkelstraat voorbij loopt, of toen ik net bevallen was of elke winter als ze dat liedje van Jan de Wilde de eerste sneeuw draaien…
    Maar ik ga dit weekend bloemekes aan haar graf zetten, zo blijf ik haar eren, kheb dat lang niet meer gedaan, maar nu geeft het mij een gevoel… Dat en de wetenschap dat ik dat hier redelijk goed doe in’ t leven en dat ze fier zou geweest zijn, mijn lieve mama…
    Toch sterkte hé mensen!

  12. Mijn mama is net, veel te vroeg en op veel te jonge leeftijd gestorven aan kanker.
    Bedankt voor deze berichtjes.
    Het doet deugd te weten dat het verdriet een plaats kan krijgen. Hoewel ik voorlopig ben ik nog hard op zoek ben….

  13. C.

    mijn moeder is gestorven op een datum die ws wel vaak moederdag zal zijn. moederdag zal dus altijd een randje hebben. bah, ik heb sowieso een hekel aan dat soort dagen, van die moet-dagen. net als valentijn (of je nu een lief hebt of niet)

  14. Enkele dagen geleden was het mijn eerste zondermoederdag. Het was me nooit eerder zo hard opgevallen hoe veel mails, reclames, allerhande ons toeschreeuwen dat we nog iets voor moeder moeten kopen. En voor jullie, de eerste helemaalzondermoederdag. Ik hoop dat jullie er toch een fijne dag van hebben kunnen maken.

Reageer zelf

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>