Ze hadden het me erbij verteld, ja, toen ik volop aan het overwegen was om mijn maag te laten halveren. Dat ik eerst een hoop kilo’s zou verliezen, waarop ik er na een tijdje weer een stuk of vijf, zes zou bijkomen. Kon het mij toen schelen! Ik had vijftig kilo lichaamsvet op overschot, dan komt het niet op een klein zakje patatten meer of minder, zulle. Dan wil je gewoon weer in een terrasstoeltje passen.
De maag werd gehalveerd, net als mijn lichaam.
Na het vele vermageren kwam het stabiliseren, en hell, it worked like a charm!
Bijna twee jaar bleef ik staan op mijn laagste gewicht, en dat was zo geweldig dat ik toen de batterijen van mijn weegschaal het begaven niet meer de moeite deed om nieuwe te gaan halen. Ik zou toch voor de rest van mijn leven op hetzelfde gewicht blijven staan, wahey!
Maar toen overkwam me weer hetzelfde als toen ik bijna dubbel zoveel plaats innam als nu: ik werd bang van de weegschaal. Hoe langer ik er in bogen rond liep, wetende dat mijn voedingskeuzes door de lange dagen on the road steeds meer begonnen te vervallen in “pizza, ravioli en af en toe eens een slaatje tegen de schuldgevoelens”, hoe banger ik werd.
En toen ging ik naar Dubai.
En toen liep ik een voedselvergiftiging op.
En toen deed ik een nacht lang allemaal dingen die u echt echt echt niet wilt weten.
“Hey!”, dacht ik, toen ik ’s morgens compleet uitgeput boven de wc-pot hing. “Als ik nu eens op die weegschaal daar zou gaan staan?” Magerder dan toen kon ik onmogelijk zijn, want ik had een vermoeden dat ik net de helft van de ingewanden die ik nog over had na mijn operatie de Arabische riolen in had gespoeld.
Het getal op de weegschaal maakte me compleet euforisch. Wegens serieus laag. Veel lager dan ik had gevreesd. Ik had zin om een dolle polonaise op gang te trekken door de lobby van hotel Arabian Courtyard, tot Youri me kwam melden dat ook hij opvallend veel minder woog dan thuis. En hij was niet voedselvergiftigd.
Eens thuis kwamen de traantjes: na het insteken van nieuwe batterijen gaf mijn weegschaal zes kilo meer aan dan mijn laagste gewicht. De zes kilo die me twee jaar geleden zo hard niks leken zorgden ervoor dat ik een beetje instortte, daar in mijn slaapkamer. Niet alleen dat, maar ik had ook nog eens een dik leaf. Boehoewhoew.
Anyway. Na een paar halfslachtige pogingen is het nu weer voor echt.
Vanmorgen was ik mezelf al om zeven uur aan het afbeulen langs de vaart, met Evy haar Start to Run in mijn oren. Ik heb kilo’s fruit en groenten ingeslagen. Sla op mijn handen als u mij op iets anders ziet knabbelen dan een tak selder, de komende tijd. Of het zou op twee takken selder moeten zijn. Echt hastn, ik meen het. Ik heb zelfs de mojito’s uit mijn dagplanning geschrapt.
Volgens mij zie je er nog altijd vree goe uit hoor! Hmmm, moet ook dringend eens een afspraak maken met Evy :-)
Als je anders eens zin hebt, moet je eens meegaan naar de Zumba hé. Ik ga op zaterdag van 13u tot 14u en af en toe de dinsdag van 20u tot 21u.
Awel, check je facebookinbox eens. Er zit een verrassing in. ;)
Maar… als het normaal en voorspeld is, waarom dergelijke reactie? En ik bedoel dat zéker niet aanvallend, het klinkt me gewoon – uit ervaring – een beetje ongezond. Euforisch worden omdat je nog wat extra afgevallen bent, instorten als blijkt dat het niet klopt. Het klinkt zo drastisch, jezelf daarvoor afbeulen en alle lekkers schrappen uit je al ingekrimpte eetpatroon. Sorry, ik wil zeker geen kritiek geven, maar het kriebelt altijd een beetje als mensen zo hevig bezig zijn met hun gewicht (als dat niet per se nodig nodig is – je ziet er geweldig uit!). Gun jezelf wat rust in het hoofdje en het lichaam, dat doet veel meer deugd op lange termijn…
Enfin, sorry hoor, ik bedoel hier zeker niets slechts mee :-) Je bent een sympathieke en knappe madam. Niet nodig om je zo’n zorgen te maken!
@Lieve: je hebt helemaal gelijk, hoor.
Aangezien het mij helemaal niet te doen was om slankslank te zijn, maar wel om van dat enorme overgewicht af te geraken, klinkt het inderdaad stom en overdramatisch.
Ik denk dat het te maken heeft met vorige dieetervaringen. Voor mij operatie ben ik een paar keer erg veel afgevallen op eigen kracht, en had ik het gevoel dat ik mijn eetgewoontes helemaal onder controle had. Maar dan gebeurde er ineens iets (veel werk, een negatieve ervaring, ..) en dan speelde ik die controle even snel weer kwijt.
Dan zag ik de kilo’s er weer aan vliegen, en hoe erg ik ook in paniek sloeg en die knop wilde omdraaien, het lukte me niet meer. Met het gekende resultaat.
Het was voorspeld ja, die extra kilo’s, en toch is er een stemmetje in mijn hoofd dat paniekerig schreeuwt “o neen, je hebt het kapot gemaakt! Straks weeg je weer vijftig kilo te veel en krijg je het er echt nooit meer af”. Ik denk dat ik een beetje getraumatiseerd ben.
En ik weet het, het is niet nodig en zo gigantisch veel is mijn gewichtstoename nu ook weer niet, maar als ik eraan denk dat ik ooit weer zo dik zou kunnen worden als ik was word ik verschrikkelijk triest. Mijn maag is dan wel kleiner, maar ik vertrouw mezelf voor geen meter als het over eten gaat. :/
Wauw, hoe mensen met een paar woorden elkander toch kunnen een goed gevoel geven. Respect.
Is dat niet bij de meeste mensen zo, die relatie met eten? Onze eetcultuur is ook zo lamlendig met al die fastfood voor het grijpen… Je moet wel over een ijzeren karakter of een supermetabolisme beschikken om niet bij te komen…
En een mens voelt zich eigenlijk wel vééél beter met al die groentjes en fruit en zonder al die artificiële suikers…
Succes met de selder!
Hier nog een maagverkleining, en ik kan er helemaal inkomen! Ik ben nu 1.5 jaar na de operatie en ik ben 50 kilo verloren. Ik heb nu een mooi, stabiel gewicht. Sinds vorige week slik ik medicijnen waardoor ik waarschijnlijk wat aan zal komen, wekenlang hikte ik er tegenaan. Niet omdat, pak ‘m beet 5 kilo erbij nu zo vreselijk zou zijn maar elke kilo die er bij komt is er eentje dichterbij dat gewicht dat ik ooit hád. En dat maakt het zo eng. Kilo’s sluipen eraan, zo werd ik ooit dik immers. Alsof je van de ene dag op de andere de weegschaal opstapt en ineens 20 kilo aan bent gekomen, zo voelt dat en God, laat dat nooit meer gebeuren. Dus is elke kilo eng. Niet levensbedreigend, misschien niet eens belangrijk als je het rationeel bekijkt, maar wel heel erg eng want ooit waren we heel zwaar en we hebben heel wat uit moeten steken om dat te veranderen. Dus ik snap je angst lilith, ik snap ze heel erg goed.
Hey Lilith!
Ik heb niets van diëten of maagverkleiningen achter de rug, maar zoals elk meisje schiet ik wel eens in paniek, op die strenge weegschaal.
Maar ah, zolang je min of meer gezond eet, af en toe eens beweegt en maar een half pakje koekjes eet ipv een volledig, komt het wel goed :o).
Geniet van je selderstengel en van, uiteraard, je mojito!
djeeses.
goed dat je begint te lopen en groenten en fruit eet. Dat is toch sowieso gezond en dan weeg je in geen tijd weer je laagste gewicht (en dan wel blijven lopen, hé).
Je hebt de juiste reflex gehad. Nu nog nieuwe batterijen in die weegschaal en een regelmatige controle en het wordt echt niet erger. Ga ervoor, je weet dat het al dat zweet, al dat bloed en al die tranen waard is !
hallo meid,weet perfect wat je bedoeld ben zelf ook slachtoffer heb een gastric bypass laten doen in 2004 en heb van vorig jaar heel veel problemen ook terug 20 kg bij gekomen en nu moet ik 2 maal per week ijzer infuses gaan bijhalen dus wat zijn wij met een mooier lichaam en een slechte gezondheid dus dieet niet te fel want wij zijn dubbel slachtoffer wij zijn gewoon slecht ingelicht niet meer of niet minder dan dat.vriendelijke warme groeten van rita