Liesbet (eerst appelblauwzeegroen.be, nu beeldigs.com, checken!) plaatste een filmpje op haar Facebook.
Ik klikte, me van geen kwaad bewust, en mijn maag sloeg volledig in een knoop.
Want dit mag voor u misschien een vrolijk liedje zijn, mij doet het denken aan mijn eerste confrontatie met de dood.
Aan het jongentje dat elke morgen bij mij in de voorschoolse opvang zat. Hij was vier, ik vijf, en hij had naast de grootste snottebel die wel aan zijn neus vastgelast leek te zijn ook de grootste blauwe ogen. Ik ben zijn naam vergeten. Hij hielp soms met het klaarleggen van het bestek voor het middageten, dat herinner ik me wel nog.
Op een dag was hij dood.
Ze kwamen het zeggen in mijn klas.
Een longontsteking, als ik het me goed herinner.
Zijn begrafenis moet één van mijn vroegste herinneringen zijn. Omdat het zo verschrikkelijk veel indruk op mij maakte, dat het jongentje met de snottebel ineens dood was. En volgens mijn moeder dus nooit meer terug zou komen naar de opvang, om te helpen met het bestek.
Dat liedje, dat hebben ze in die periode heel veel gedraaid, denk ik. Zo vaak dat ik maar de eerste seconden moest horen om datzelfde weeë gevoel in mijn maag te krijgen als toen, bij de gedachte aan het dode jongentje met de snottebel. Vreemd hé, dingen.
Maar mooi. Dat jij nog aan het jongetje met de snottebel moet denken. Stel je eens voor hoe die ouders dat zouden vinden mochten ze dit weten. Moet een hartverwarmend gevoel zijn, dat iemand aan hun -door bijna iedereen vergeten- zoon denkt ‘gewoon’ door een liedje.
Kan je haar niet terug aan het bloggen krijgen? Ze schreef zo mooi.
Waw, ja bij mij komen ook herinneringen op bij horen van dit liedje maar wel leuke.. mijn eerste liefjes…einde jaren 60!) als je iets meer wil weten over de zangeres kijk op http://www.darnna.com (les années 50-60)
In mijn lagere school zat een schriel jongetje dat altijd wel een beetje ziek was. Hij ging bijvoorbeeld niet mee op boerderijklassen omdat hij dan vast dood zou gaan aan één of andere infectie of allergische reactie.
Hij stierf zes jaar na de boerderijklassen toen we al in het middelbaar zaten. Op zijn doodsprentje staat hij op een fonteintje op een waterspeeltuin, waardoor ik in de zomer wel eens aan hem denk.
Zijn zus werkt bij de bakker tegenwoordig. Maar je zegt dat toch niet, voor mij zes sandwishkes en oh, ik denk soms nog aan je broer ook al zat ik telkens in de andere klas. Dat zou de zondagsorde te veel verstoren, toch?