Als ik op citytrip in Berlijn eigenlijk het liefst naar haar zou bellen om te vertellen hoe geweldig het er is. Als ik naar mijn grootvader bel, en ineens haar stem hoor op het antwoordapparaat. Als ik niet net op tijd afduw, that is, uit angst dat ik er niet goed van zal zijn. Als ik mijn messenger opstart, en haar naam bovenaan in mijn contactenlijstje zie staan, omdat ik het niet over mijn hart krijg om hem te wissen. Als ik de hond die ze ooit zo graag wilde door de tuin van mijn vader zie crossen, en besef dat ze hem nooit heeft gezien. Als ik terugdenk aan de avond waarop we allemaal wisten dat ze nooit meer beter zou worden. Als ik elke minuut van haar laatste dag voor de zoveelste keer overloop. Als ik in het fitnesscentrum moeders en dochters met elkaar onnozel zie doen op de crosstrainers. Als ik zie hoe mijn schoonzussen op hun moeders kunnen rekenen als het op hun kroost aankomt. Als ik besef dat ik geen idee heb, eigenlijk. Als ik zie hoe hard sommige dingen veranderd zijn sinds zij er niet meer is. Als ik in een ziekenhuis net geopereerd lig te wezen en eigenlijk gewoon zou willen zagen tegen mijn moeder. Als ik in de zumba-les zeven keer bijna over mijn voeten val, en gewoon weet dat ze me zo hard had uitgelachen als ze erbij was geweest. Als een barbecue bij mijn vader toch niet helemaal hetzelfde is als een barbecue bij mijn ouders, hoe erg we ook allemaal ons best doen. Als ik echt wil weten of mijn nieuw haar op iets trekt of niet. Als ik mijn broer glansrijk zie afstuderen, en weet hoe trots ze zou geweest zijn. Als ik voor de tiende keer vergeet hoe je ook al weer die geweldige hutsepot maakt die zij altijd maakte. Als ik haar schoenen tegenkom in mijn kleerkast. Als ik iemand frieten met vol-au-vent zie eten van het frietkot. Dan mis ik haar, ineens.
Morgen is het twee jaar geleden dat ik mijn mama verloren ben, en het gaat goed met mij, besefte ik net. Als ik tegenwoordig aan haar denk, dan zie ik haar toen ze nog gezond was, en vrolijk en vaak zelfs ronduit hilarisch.
Als ik aan haar denk, dan moet ik meestal lachen, de laatste tijd.
Ik denk dat ze daar wel content van zou geweest zijn.
Ja lap! Bleiten he.
Zo herkenbaar. Mijn mama is nu 7,5 jaar geleden overleden en de keren dat ik de telefoon wil nemen om haar iets te vragen zijn nog steeds ontelbaar. Maar met de jaren herinner ik me ook meer en meer de leuke dingen, de dingen van voor ze ziek werd en dat doet echt wel deugd.
Kiekevel!
zo emotioneel zeg! en zo mooi eveneens!
en als ge eens wist hoe trots ze wel zou zijn met hoe je het nu doet, zowel op privé als op professioneel vlak.
En als het een troost mag zijn, later ben ik ook altijd bereid om op je kroost te passen ze! :-) dat is natuurlijk niet hetzelfde maja
zo schoon, en zo waar en alles. gelukkig krijgen de mooie herinneringen de bovenhand.
Waaw…hoe we toch allen die haar gekend hebben er steeds maar aan terugdenken. Elke keer dat ik hoor dat Kenny of jij iet verwezenlijkt hebben denk ik ook steeds “jammer toch dat mijn zus dit niet heeft mogen meemaken, wat zou ze trots geweest zijn!” Een ding is zeker, tegen mij heeft ze wel eens gezegd dat ze ervan overtuigd was dat jullie zeker zouden erin slagen om een spannend beroep uit te oefenen gezien jullie enthousiasme om dit ook te verwezenlijken…
Heb vandaag eens gebeld naar je oma daar in het zuiden van Frankrijk want op deze dag heeft ze het altijd wat moeilijk.
Zeg meiske op ons kan je ook altijd rekenen als het nodig is hoor…vraag maar zonder aarzelen!
What Sealion said…
Mooi.
mijn mama is 10 jaar geleden overleden, toen was ze 42 jaar. ik herken me in jouw verhaal. volgens mij houden ze ons nog wel in het oog hoor. je hebt dat heel mooi geschreven!
ik heb daar net een gedichtje gepost op mijn blog dat ik heb geschreven voor mijn allerliefste moeder die ik heel hard mis.
Heel herkenbaar. Mijn opa (die me grotendeels opvoedde) stierf enkele jaren geleden, maar er zijn zoveel momenten dat ik aan hem denk en wou dat hij er bij was.
Zoals toen ik afstudeerde aan de unief, toen ik een doctoraat begon en dat ik onderzoek doe naar de ziekte die hem (en zovele anderen) het leven kost.
Als ik zo’n mooi berichtje van je lees.
Als ik zie dat er meer zijn die het zelfde meemaken.
Als ik zie dat er meer zijn die het zelfde doormaken.
Dat helpt eigenlijk.
(Hoewel het nog steeds letterlijk pijn doet aan m’n hart)
Het gaat goed met jou… super om te lezen!
Maar desondanks kreeg ik toch de tranen in de ogen bij het lezen van dit stukje. Echt mooi geschreven! Het doet er me aan denken dat ik meer moet genieten van de mensen om me heen in plaats van vaak als een kip zonder kop rond te rennen.
wat prachtig * snik *